Final Fantasy is ongetwijfeld de meest bekende RPG reeks ter wereld en één van de beste console RPG's ooit. Ter ere van de reeks brengen we jullie nog eens de geschiedenis van de hele reeks. We beginnen met de hoofdreeks.

1991: Het tijdperk van de NES is voorbij, een nieuwe console is opgestaan, de SNES. De kracht van de processor was veel groter waardoor zowel geluid als graphics veel beter werd. De vierde Final Fantasy kan trouwens de start van de hele reeks genoemd worden. Zo kregen we voor het eerst het ATB systeem. Daardoor kon je direct bevelen geven aan je personages in plaats van gewoon in het begin van de beurt een opdracht te geven. De turn-based gevechten werden nu een mengeling van turn-based en real-time. Omdat je vanaf nu afhangt van de snelheid van je personage en je snel beslissingen moet maken, worden magische spreuken zoals Haste en Slow belangrijk.In tegenstelling tot de vorige game, waren er ook veel minder jobs. Het bleef echter spannend omdat je altijd andere personages bij kreeg en anderen weggingen.



Het verhaal werd nu niet meer door een soort verteller gegeven maar het verhaal werd door de ogen van de personages gezien. Het verhaal gaat over Cecil, een ridder die plots van dag tot dag niet meer akkoord gaat met zijn opdrachtgever, de koning. Hij heeft echter nog geluk en wordt alleen maar verbannen uit de stad. Tijdens het verhaal kom je dingen te weten over zijn verleden en zijn gevoelens waardoor de betrokkenheid tot het spel groter wordt. Buiten Cecil speelt vooral Kain een grote rol. Net zoals Cecil wordt Kain verbannen uit de stad, omdat hij Cecil wil verdedigen. Samen gaan ze het geheim achter de kristallen achterhalen en de koning stoppen. Het geluid versterkte de sfeer ook, vooral in de dungeons waar de spannende muziek je de stuipen op het lijf jaagt.

1992: Net zoals in de eerste en de derde Final Fantasy krijg je weer een verhaal over een kristal dat moet beschermd wordt. In dit spel gaat de koning van Tycoon naar het Kristal van Wind. Hij verdwijnt echter en Lenna, zijn dochter gaat op zoek naar haar vader. Samen met Butz, Galuf en de piraat Faris komen ze bij het kristal. Daar krijgen ze de opdracht om de wereld te beschermen. Spijtig genoeg is de game nogal voorspelbaar door de gelijkenis met FF1 en FF3.



Dit wordt echter allemaal goedgemaakt door een ijzersterke gameplay in een grote wereld. Er was veel te verkennen en er waren dan ook 'enkele' sidequests in elk van de 3 werelden. Tijdens die sidequests kon je op een Chocobo rijden terwijl je het volgende moment al op een boot zat. Het jobsysteem was ook gebaseerd op Final Fantasy 3 maar als je nu van job veranderde, kon je de vaardigheden die je al geleerd had houden. Daarom werd het interessant om veel jobs te hebben gebruikt. Om dit te doen, moet je wel eerst altijd een bepaalde vaardigheid leren, voor elk van de 22 jobs. Door de vele combinaties lag de replay erg hoog bij deze game.

1994: De laatste Final Fantasy op de Super Nintendo wordt over het algemeen als de beste Final Fantasy ooit beschouwd. De graphics en het geluid waren het beste wat de Super Nintendo aankon. Daarom was het een geluk dat de launch van de PlayStation kort daarna volgde. Net zoals Final Fantasy V was VI zeer non-lineair en kon je op sommige momenten verschillende opdrachten kiezen om te doen. Er was wel een groot verschil met Final Fantasy V. Om het gevoel van verschillende personages te versterken werd het jobsysteem verwijderd. Elk personage had nog wel een duidelijke job zoals de dief Locke maar door het geven van Espers aan bepaalde personen, Espers verhogen bepaalde stats, kon je ze in een hele andere richting laten uitgaan dan in het begin. In de latere games verdween het jobsysteem bijna helemaal.



Terwijl de gameplay niet echt speciaal lijkt, zit de echte kracht van deze Final Fantasy bij het verhaal. Het verhaal bestaat uit twee niveaus. Het hoofdniveau bestaat voornamelijk uit clichés, een bedrijf gebruikt de Espers om over de wereld te heersen. Het meisje Terra heeft een connectie met deze wezens en wilt hen dus redden. Espers zijn eigenlijk vergelijkbaar met de Monster Summons. Het tweede niveau is het persoonlijke niveau, elk personage heeft zijn eigen uitgebreid verhaal dat onder de loep zal genomen worden. De game zal ook enkele momenten kennen die echt prachtig zijn zoals de scène in de opera. Het spel heeft trouwens ook niet echt een hoofdpersonage, iedereen is grotendeels gelijk voor het verhaal.