Toen de eerste beelden van S.T.A.L.K.E.R.: Shadow of Chernobyl de wereld ingingen, was iedereen er stellig van overtuigd dat er een topper in de maak was. De game heeft de hoge verwachtingen echter nooit kunnen inlossen door de vele foutjes die het spel bevatte. Met S.T.A.L.K.E.R.: Clear Sky krijgt GSC Game World echter een nieuwe kans.

Al schrikkend word ik wakker. Mijn hoofd bonst, ik voel me misselijk. Ik zet me rechtop. Wat is er aan de hand? Hoe kom ik hier? Het laatste wat ik mij herinner is dat ik een groep wetenschappers zat te begeleiden in The Zone toen er opeens een emissiegolf kwam. Voor mij staat een man, leider van de factie Clear Sky, zo blijkt. Hij vertelt me dat ik op miraculeuze wijze de emissiegolf overleefd heb. De wetenschappers? Die zijn eraan voor de moeite. Als dank besluit ik hen te helpen. Nu ja, dank... ik heb geen andere keuze, want anders willen ze me niet verder helpen. Een medelid van hen is in nood en wordt aangevallen door een groep honden. Ik moet erheen om snel een einde maken aan dit gevaar. Eenmaal aangekomen positioneer ik mij in dezelfde toren waar de betrokkene in zit en maak ik de honden vakkundig af. De lucht wordt donker, en door de radio galmen nog net de woorden dat er weer een emissiegolf op komst is. Voor ik het bewustzijn verlies, zie ik de man die ik net gered heb, verschroeid worden terwijl hij het uitschreeuwt van de pijn. Ik word wakker op hetzelfde bed als een uur geleden. Wéér heb ik het overleefd. Dit is geen toeval meer. Tijd om de wereld van S.T.A.L.K.E.R.: Clear Sky in te duiken en te kijken wat er aan de hand is, maar belangrijker: waarom ik de emissiegolven heb overleefd.


Het eerste wat opvalt is dat Clear Sky grafisch zijn mannetje staat, zonder daarbij echt uit te blinken. De grauwe en dode wereld wordt goed voorgesteld. Je kan natuurlijk klagen over het feit dat de verschillende gebieden in the Zone er erg eentonig uitzien, maar je kan moeilijk leuke, kleurrijke omgevingen verwachten in een gebied dat verwoest is door een nucleaire ramp. Dat Clear Sky op grafisch gebied geen hoogvlieger is, uit zich vooral in de details. Zo zijn bijna elke personages die je tegenkomt hetzelfde gebouwd. Veel belangrijke personages die een stem hebben meegekregen, bewegen hun mond maar op één manier. Geen articulatie, geen verschil in snelheid bij langzame of snelle zinnen, gewoon open en dicht. De honden lijken zo genomen uit Far Cry, en dat is gezien de ouderdom van het spel helaas geen compliment. De vijanden die je later in de game tegenkomt, zien er al wat beter uit, maar toch kan je niet zeggen dat daar veel inspiratie achter zat. Wat echter wel goed gedaan is, is de sfeer. Vooral ’s nachts is het lekker creepy, zeker als het dan nog begint te regenen en bliksemen ook. Ook de wapens zelf en het landschap in het algemeen ziet er meer dan behoorlijk uit.

Het geluid is echter van een minder allooi. Geluiden die bijdragen aan de sfeer zijn schitterend gedaan, denk maar aan het gehuil van honden, terwijl je over het veld loopt. Of als je een kamp nadert van de vijand en je goed moet opletten op wat ze zeggen om te kijken of ze je hebben gespot of niet. Ook het typische achtergrondlawaai dat je hoort in een kamp of in kleine enge ruimtes brengt bij tot de sfeer. De muziek is echter allesbehalve meeslepend en ook de voice-acting laat te wensen over. Behalve dat ze allemaal Engels spreken met een zwaar Russisch accent, wat best begrijpelijk is aangezien het zich in Rusland afspeelt, word je helemaal niet ingedompeld in het spel. Het zijn gewoon flarden tekst die je wat uitleg verschaffen, vooruit helpen, maar waar geen emotie in zit. Daardoor is het moeilijk om ook maar enige sympathie te hebben voor de mensen die je helpt of moet helpen.

Dit laatste euvel sijpelt ook door in de gameplay zelf. In the Zone bevinden er zich verschillende facties. Als jij wil, kan je besluiten om je te voegen aan een van deze facties. Samen met hen voer je oorlog en probeer je territorium te winnen ten koste van andere facties. Groot probleem is echter dat geen enkele factie echt sympathie opwekt. Wat zij gaan doen of wat hun lot is, kan je uiteindelijk niet veel schelen. Ook het verhaal zelf is niet meeslepend genoeg om je echt verder te drijven, daardoor verslapt de aandacht en krijg je de neiging om alles snel af te handelen. Wat dan weer wel goed uitgewerkt is, is wanneer andere S.TA.L.K.E.R.S. of factieleden je helpen een depot of terrein te veroveren. Hier krijg je echt het gevoel dat je er niet alleen voor staat. Met wat geduld en tactisch inzicht kan je een heel eind komen, zonder je veel zorgen te moeten maken dat je vaak zal sterven.


Hier komen we bij een ander pluspunt. De game wilt realistisch zijn en doet dit door je te verplichten first-aid kits te gebruiken en bandages. Doe je dit niet, dan zal je levensmeter langzaam dalen. Kom je in een zone terecht waar er te veel radioactiviteit is, dan moet jij je inspuiten met anti-radiatie drugs, of zoals het een echte Rus betaamt, door een goede fles wodka te drinken. Leuk is ook dat je geld kan verdienen om zo extra items te kopen of een extra kevlar vest. Deze dingen zijn echter zo duur, dat je dit vaak achterwege laat. Gevechten voorzichtiger aanpakken doen je meer tijd winnen dan te sparen voor die kevlar waar je toch niet veel aan hebt.

Soms echter begint je levensmeter zomaar te dalen, zonder dat je weet waarom. Bij een volgende loading loop je door diezelfde zone en gebeurt er helemaal niks. Waarschijnlijk een van de vele bugs die dit spel, ondanks een paar patches, nog steeds heeft. Ander voorbeeld? Bij verandering van gebied kom je op een bepaald moment midden in een gevecht terecht tussen twee facties. De ene factie begint achter jou en als ze beginnen te lopen om hun aanval te beginnen, duwen ze je mee naar voren. De andere factie verdedigt zich op de aanval en laat jou met rust zolang je niet begint te schieten. “Wat leuk”, denk je dan, “als je niks doet, blijf je neutraal in een gevecht.” Nadat de leden van een van de twee facties is uitgemoord, kan je de spullen stelen en een gesprek beginnen met de overlevenden. Benieuwd naar wat een herspeelbeurt geeft, besluit ik te reloaden. De factieleden die achter me stonden en me de vorige keer vooruit duwden, omdat ze leden van de andere factie een poepje wilden laten ruiken, blijven nu gewoon staan. Goed, ik heb tijd, ik wacht. Tien minuten later nog steeds geen beweging. Ik loop dan maar door, ongewapend, en word koelbloedig neergemaaid. Tijd voor een nieuwe reload dus. Het eerste scenario lijkt zich te herhalen, want de factieleden achter mij rennen als gekken naar voor, waardoor ik ook weer tussen de twee facties zit. Echter, beginnen ze ook meteen op mij te schieten. Tijd om het geweer boven te halen en de andere factie mee te helpen.

Dit waren maar twee van vele kleine irritaties en onvolmaaktheden die het spel bezat. Daardoor komt het spel uiteindelijk tekort om een echte topper of zelfs subtopper te zijn. Volgens GSC Game World is S.T.A.L.K.E.R.: Clear Sky alles wat S.TA.L.K.E.R.: Shadow of Chernobyl had moeten zijn. Alleen zijn de makers vergeten dat spellen als BioShock en Crysis ondertussen de standaard weer wat hoger hebben gelegd. Het spel komt dan ook tekort om zich met de top te meten. Ben je echter een FPS-fanaat of hou je van First-Person Shooters met een beetje meer diepgang, dan is S.TA.L.K.E.R.: Clear Sky zeker iets voor jou. Verwacht echter geen topgame.