Tennis valt onder het sport-genre, een genre dat bekend staat vanwege de weinige vernieuwingen. En ach, wat willen we ook, de sport zelf evolueert ook zeer, zeer traag, je kunt niet verwachten dat de games dat wel snel doen, toch? Zolang de basis maar goed staat, het een mooi jasje aanheeft en doet wat het doen moet. In deze review kijken we of Smash Court Tennis 3 aan die criteria voldoet.

Hoewel mijn inleiding aangeeft dat tennisgames weinig vernieuwingen kennen (op het compleet omgooien van alles wat we ooit zagen door Nintendo met WiiSports na dan…) wil dat niet zeggen dat er helemaal niets nieuws onder de zon is. Kleine aanpassingen, het afstellen van parameters, net wat meer controle over het tennisracket en de speler. Het zijn de kleine dingen die van groot belang zijn bij het tennisspel en om maar meteen met de digitale deur in huis te vallen: dat zijn de punten waarop Smash Court Tennis 3 de plank - en ik de tennisbal - volledig misslaat.

Wanneer je alleen al bij het opslaan drie verschillende slagen kunt maken, de richting van de bal kunt aanpassen en zelfs speciale technieken kunt inzetten, dan weet je dat een game diepte biedt. Wanneer blijkt dat je bij geen enkele opslag ook maar enig verschil ziet en het knap onmogelijk is om een bal bewust op de rand van de lijn te spelen, weet je dat er iets goed fout zit. En niet alleen het opslaan werkt niet zoals het zou moeten, ook het bewegen van je karakter over het veld gaat nergens naar. Ten eerst omdat de game te traag is in vergelijking met de realiteit (een simulatie willen neerzetten is oké, maar dan moet je niet bewust de snelheid van het spel omlaag brengen), ten tweede omdat je karakter te vaak niet doet wat jij van hem of haar verlangt. Regelmatig wil je een bal slaan, maar duikt je karakter ineens compleet de verkeerde kant op. De ene keer kun je een bal op een bepaalde afstand wel raken, de volgende keer stort de speler als een stomdronken coma-zuiper naar de vlakte, omdat de game vindt dat de bal nu wel te ver weg is. Inconsistentie is het toverwoord: je mist als speler de zekerheid dat wat jij invoert ook werkelijk op het scherm uitgevoerd wordt. Erg vervelend als je hierdoor de finale van Wimbledon verliest.



Dat de gameplay in Smash Court Tennis 3 niet lekker werkt is zonde, want de opties die de game biedt zijn op zich best aardig. Naast een arcade mode met meerdere moeilijkheidsgraden kun je meedoen in de Pro Tour Mode. Hier draai je een volledig seizoen, waarin je moet kiezen aan welke toernooien je aan meedoet. Hierbij moet je rekening houden met het uithoudingsvermogen van je karakter: teveel spelen maakt hem of haar moe en dus minder goed. Hoe meer je wint, hoe meer ervaring jouw (zelfgemaakte) speler opdoet. Deze verdiende ervaringspunten kun je weer verdelen over verschillende vaardigheden, zoals nieuwe truuken om je tegenstander te slim af te zijn of fysieke eigenschappen van de speler. Naast wedstrijden kun je ook trainingen doen, waarin je bijv. met 15 opslagen vijf keer een target moet raken. Naast een ranglijst voor je vaardigheden als tennisser is er ook een ‘populariteits’ ranglijst. Je populariteit kun je opschroeven door speciale wedstrijden te spelen voor goede doelen etc. Hoewel de suggestie wordt gewekt dat je ook werkelijk een wedstrijd gaat spelen gaat het om niets meer dan een mini-game waarbij je bijv. een aantal keer de bal in een mand moet slaan, terwijl je op een leeg veld staat. Hoe dit precies de populariteit van een speler moet verhogen is mij een raadsel. Wil je een sponsor vergaren, zodat jij je speler met dure merkkleding kunt aankleden, dan kun je er voor kiezen om een soortgelijke mini-game te spelen om zodoende FILA en consorten te overtuigen van jouw kunde om………. ballen in mandjes te slaan.

Smash Court Tennis 3 kwam een jaar geleden al uit op de PlayStation Portable en kon ook daar al geen potten breken. Op grafisch gebied gezien is het duidelijk dat de game niet van de grond af aan is opgebouwd voor de Xbox 360. Een tennisgame hoort grafisch top te zijn, zoveel spetterends hoef je niet in beeld te brengen. Smash Court Tennis 3 laat hier flinke steken vallen: zo zien de spelers er levenloos uit en, erger nog, lopen de animaties vaak voor geen meter. Spelers die over de grond slepen met hun voeten en toch vooruit gaan, spelers die in een diagonale lijn achteruit omhoog springen en al zwevende een half veld oversteken: het kan allemaal. De bal verdwijnt ook met regelmaat door muren en stuitert onrealistisch rond. Textures in de omgevingen ogen kaal, vaag en ruim onder de maat van wat we gewend zijn op een next-gen console. De menu’s zijn degelijk en laadschermen worden opgeleukd met een foto van bekende spelers. Dat deze laadschermen te vaak en te lang voorkomen is dan weer een flink minpunt. Gelukkig is de frame-rate dan wel weer stabiel…



Grafisch absoluut geen hoogvlieger en ook op het gebied van het geluid stelt de game teleur. Zelden hoor je een speler ook maar een klein kreuntje maken, terwijl wanneer ik tennis op TV kijk het lijkt alsof er een kudde olifanten klaarkomt. Het publiek in de game is waarschijnlijk net zo verveeld als de gamer, want het klinkt erg terughoudend. Heel af en toe schreeuwt er een debiel een naam van een speler door het stadion: nomineer deze mensen meteen voor de award voor meest overgeacteerde voice-actors van dit jaar. Het menu kent een leuk muziekje, al vraag ik me af waarom voetbalgames altijd geweldige soundtracks hebben en een tennisgame het met één liedje moet doen.

Je zult het wel gemerkt hebben, Smash Court Tennis 3 is gewoon geen goede tennisgame. Mocht je de game toch in huis willen halen (bijv. door het feit dat de game wel de licentie heeft om echte spelernamen en beeltenissen te gebruiken), dan kun je zowel offline als online ook in een multiplayer spelen. Er zijn voldoende spelers online om tegen te spelen en er worden ranglijsten bijgehouden. Mocht je echter wel gewoon van goede tennisgames houden, dan kun je Smash Court Tennis 3 beter laten liggen en voor de concurrentie als Top Spin 3 of Virtua Tennis 3 gaan.