Misschien maakt het me minder mannelijk, misschien maakt het me zelfs kinderachtig, maar ik durf toe te geven dat ik Harry Potter games altijd tof heb gevonden. Sterker nog, één van mijn eerste reviews voor Gamed was die van Harry Potter and the Prisoner of Azkaban.

Het is niet voor niets dat ik terugblik op deze game, in de tussentijd is er namelijk heel wat aangepast in de reeks. In deze eerdere Harry Potter game was het geheel nog rechtlijnig, je liep voornamelijk door gangen heen en werd zo naar het einde toe geleid, in dit laatste deel is dit niet langer het geval, de game speelt zich namelijk voor 95 procent binnen (en buiten) de schoolmuren af alwaar je zelf mag bepalen waar je gaat en staat. De school zelf is een mooie weergave van de school die we kennen uit de films, alle hoofdlocaties zijn aanwezig en op een plattegrond af te lezen. Je kunt tussendoor praatjes maken met studenten (die helaas niet al teveel inhoud hebben en vaak niet meer bevatten dan één zin over en weer), trachten de geheimen van de schilderijen te ontrafelen om shortcuts te vinden, alle geheimen in de locaties te ontdekken, deelnemen aan minigames of proberen om alle discovery points te vinden en zo je krachten verder uit te breiden. Er is dus, buiten het hoofdverhaal om, genoeg te doen en te beleven.


In het begin kan de school wat overweldigend over komen, niet wetende waar je heen moet en wat je moet doen. Gelukkig staan er naast je kaart alle locaties en opdrachten aangegeven, waarna je aan kunt kruisen waar je naartoe wilt lopen. Middels voetstappen op de grond wordt je vervolgens naar je locatie geleid, denk aan een TomTom systeem voor tovenaars. Een klein minpuntje is helaas wel waarneembaar, namelijk dat er buiten de teksten om geen notities worden gemaakt. Stel dus dat jij net even mist waar de leraar wil dat je naartoe gaat, dan kun je dit nergens meer terugvinden en zul je op goed geluk de school moeten doorkruisen.

Opvallend is dat de gameplay zich vooral richt op het avontuur. Het ontrafelen van geheimen en uitvoeren van opdrachten is grotendeels aanwezig, hierdoor is de nadruk op de actie naar achteren geschoven. Vooral in het laatste deel van de game schuift de actie ineens naar voren zonder dat je hier al teveel oefening in hebt gekregen. Het kan hierdoor gebeuren dat je de aanvalsspreuken, uit te voeren met de rechterstick, nog niet lekker hebt kunnen oefenen terwijl je in het diepe wordt gegooid. Het helpt ook niet mee dat sommige spreuken niet goed opgepakt worden door de Xbox 360, waardoor je vaak enkele pogingen nodig hebt om je spreuk goed te laten werken. Een opvallende keuze die beter uitgewerkt had kunnen worden.


Op grafisch gebied hoef je geen Gears of War-achtige graphics te verwachten, toch is het spel goed uitgewerkt en zul je je nergens ergeren aan de kwaliteit. Opvallend is wel dat de tussenfilmpjes minder goed over komen, waarschijnlijk omdat dezelfde in-game models uit de game gebruikt hebben. Iets minder enthousiast was ik over het geluid, soms zitten er enkele rare audiofouten in de game en na verloop van tijd gaan sommige stemmen je wat irriteren. Gelukkig wordt er veel goed gemaakt in de muziek en enkele andere momenten in de game waardoor het, als geheel gezien, nog een voldoende scoort.

Net als de film is de game wat donkerder in stijl geworden en daardoor iets minder geschikt voor jonge kinderen. Hier tegenover staat dat de ietwat kinderachtige gameplay de harcore gamers minder aan zal spreken en daardoor tussen de wal en het schip lijkt te belanden. Met zo’n vijftien uur gameplay is er gelukkig wel genoeg te beleven en heb ik me prima vermaakt, helaas komt de game echter niet geheel foutloos uit de ontwikkelmachine van Electronic Arts.