De critici zijn het er over eens: dit najaar levert meer topgames op dan welke andere periode in de gamesgeschiedenis. Zo'n grote kwaliteit in zo'n korte periode betekent ook dat er veel spellen onopgemerkt blijven. Titels zoals Kane & Lynch bijvoorbeeld. Terecht of onterecht?

En er zijn meer twijfelgevallen. Soms schiet ik iemand van veraf in een paar seconden dood, soms niet eens na vijf minuten. Soms heb je een maximum aan twee adrenalineshots voordat je een overdosis krijgt, soms drie, soms één. Soms bestormen je teammaats de vijand, soms blijven ze op een afstand schieten. Soms raken ze alles en iedereen, soms ook niet. Soms zijn de vijand en je teammaats intelligent, meestal niet. Je krijgt nooit het gevoel grip op de game te hebben. Daardoor durf je nooit te zeggen of jouw dood je eigen schuld was of door een fout in de game kwam.

Dat betekent niet dat het spel onbestuurbaar is. Je teammaats reageren redelijk goed op je orders (maar je zal er weinig hoeven geven), het schieten gaat meestal vloeiend en af en toe lekker bloederig en bepaalde scènes in de game zijn echt tof gedaan. Zo zal je vanuit de achterkant van een bestelwagen tientallen politiewagens van je lijf moeten houden, baan je een weg door de dansende menigte in een Japanse technoclub en organiseer je een gevangenisuitbraak.


Daarnaast is de multiplayer van Kane & Lynch erg tof gedaan. De bedoeling is om in teamverband zoveel mogelijk geld of waardevolle objecten te stelen. Let daarbij niet alleen op politieagenten en beveiligingsbeambten, maar ook je eigen collega’s. Gaan ze dood, dan veranderen ze zelf in een smeris die tien procent vindloon bij elkaar moet schrapen. Ook kan je tegen je collega’s keren. Als je ze neerschiet en je overleeft de overval dan is de buit van jou in plaats dat je het moet delen. Dat levert hectische en vooral hilarische taferelen op.

Daar staan echter een aantal frustrerende velden tegenover. Om een gigantisch truck tegen te houden moet je de bestuurder doodschieten. De ruit waarachter hij zit, begeeft het echter pas na vijftig tot tachtig kogels. Verder moet je een plein oversteken die vergeven is van soldaten terwijl er een aanvalshelikopter in je nek ademt. Ook wordt er in de jungle van je verwacht met 'stealth' te werken terwijl er bijna geen 'stealth' element in de game zit. Tenslotte is de coöp mode in de singleplayer niet online te spelen.


De irritaties winnen het uiteindelijk van de leuke momenten en dat is jammer want de game heeft het wel in zich om een kleine hit te worden. Niet op grafisch gebied (sommige scènes zijn PS3/360 kwaliteit, anderen PS2) maar qua geluid laat Kane & Lynch zich van zijn goede kant zien. De stemacteurs zijn uitstekend (hoewel de vijand meestal maar twee zinnen kent) en de muziek weet de duistere en grove sfeer uitstekend te pakken. Helaas zijn alle leuke ideeën zo matig uitgewerkt dat je de game na een keer uitspelen nooit meer aanraakt, misschien enkel voor de multiplayer.

Kane & Lynch is een game die ze, net als Army of Two, beter in februari hadden kunnen uitbrengen. Dan had Eidos niet alleen de maximale aandacht van de pers gehad (dus betere verkopen), ook hadden de makers van Io Interactive vier maanden flink aan de gebreken kunnen sleutelen. Nu ligt er een game in de schappen die simpelweg half af aanvoelt. Doodzone.