The Legend of Zelda: Phantom Hourglass is een bijzondere Zelda. Niet zozeer omdat de games in deze succesvolle reeks door velen worden geprezen, maar doordat de besturing geheel via de stylus plaatsvindt. In deze importreview lees je of de game de moeite waard is.

Herhalend
Opnieuw? Ja, want eenmaal (opnieuw) aangekomen op het eerste eiland blijkt dat de dungeon zichzelf gereset heeft, en moet je de eerste drie verdiepingen opnieuw trotseren alvorens je bij de deur naar de vierde verdieping komt die je voorheen niet kon openen. Je voelt hem al aankomen: op de zesde verdieping vind je de derde zeekaart, kun je een kerker in een nieuw deel van de zee in om daarna terug te keren en de eerste zés verdiepingen opnieuw te spelen, alvorens je de volgende kaart op de negende verdieping vindt. Gelukkig activeer je nu een warp om de eerste zes verdiepingen voorgoed over te slaan, maar om op de twaalfde verdieping te komen moet je verdieping zeven, acht en negen weer opnieuw spelen en wordt dit dus een behoorlijk vervelende handeling.

Het openen van een deur zie je in korte filmpjes. De camera laat helaas de zwarte leegte boven je hoofd zien.
Een ander minpuntje is het gebrek aan nieuwe wapens. Phantom Hourglass heeft minder keuze dan zijn voorgangers en de wapens díe je krijgt zijn de meest standaard exemplaren uit eerdere Zelda-titels. Wel hebben ze leuke nieuwe extra’s, zoals de boemerang die het pad volgt dat jij tekent, de hamer die overal op het scherm slaat waar jij tikt en het touw van de grappling hook dat je tussen twee paaltjes kunt binden om zo grote ravijnen te overbruggen. Helaas kun je maar één wapen direct via het touch screen activeren. Wil je wisselen, dan moet dat door eerst de menutoets en vervolgens het gewenste wapen aan te tikken. Dit wil tijdens hevige gevechten wel eens te langzaam werken.

Online
Phantom Hourglass is een geslaagd avontuur. Visueel ziet alles er zeer netjes uit, de muziek is als vanouds met leuke remixen van klassiekers uit The Wind Waker en de gameplay is heerlijk en vernieuwend. Het voornaamste minpunt is het steeds opnieuw moeten spelen van de Hourglass Dungeon. Helaas ligt het aantal sidequests wat lager dan in de voorgangers, wat onder andere blijkt uit het ontbreken van de talloze kwart-hartjes. De meeste hartcontainers krijg je door eindbazen te verslaan en een enkele door ze te kopen voor veel rupees.

Slechts één wapenicoon is op het scherm aanwezig, om wapens te wisselen heb je de knop rechtsonder nodig.
Om de speler wat langer bezig te houden is een minigame toegevoegd die je via Wi-Fi tegen anderen kunt spelen. Een vierkant doorhof is het strijdtoneel, waar de ene speler Link bestuurt die Triforce-achtige driehoeken naar een bepaalde locatie moet brengen, terwijl de andere dit met drie wachters probeert te voorkomen. Lukt dit, dan worden de rollen omgedraaid. Wie na een paar minuten de meeste driehoekjes verzameld heeft, wint. Klinkt leuk en dat is het ook, maar na een kwartiertje heb heb je het wel gezien. Het sterkste punt aan deze mode is de achtergrondmuziek; een combinatie tussen de Hyrule Field-muziek uit Ocarina of Time en de klassieke Zelda-tune.

Conclusie
Met The Legend of Zelda: Phantom Hourglass heeft Nintendo andermaal een topper in handen. Deze game bewijst in één harde klap dat de stylus niet slechts een gimmick is. De Nintendo DS is tot erg leuke games in staat en dat die ene topper zo lang op zich heeft laten wachten is slechts de ontwikkelaars te verwijten. De Japanse uitgave, waarvan ik het verhaal natuurlijk niet tot in detail kon begrijpen, krijgt van mij een mooie score. Over een half jaar kunnen we eindelijk met de Engelstalige versie aan de slag.