Wie had gedacht dat het knallen op massa’s identieke vliegtuigen de overschakeling naar de nieuwe generatie consoles zou overleven? Het zullen maar weinig mensen zijn. De groep wordt nog kleiner als alleen de mensen overblijven die ook dachten dat dit genre op de Xbox 360 zijn eerste next-gen verschijning zou maken. Project Sylpheed is uniek, maar is het ook goed?

Hoewel op de boxart van Project Sylpheed groot het Square Enix logo staat heeft deze Japanse grootheid niets te maken gehad met de ontwikkeling van de game. De ontwikkeling is gedaan door Game Arts, een ontwikkelaar die zich al lang bezig houdt met space shooters. In de geschiedenis ging dit onder de naam Silpheed, voor de nieuwe generatie werd de i door de y vervangen voor een hippe uitstraling en een hip doosje is het zeker geworden. De overgang op de nieuwe generatie, de veranderingen, het verhaal en de uiteindelijke beoordeling, je leest het allemaal in de komende alinea’s.

Voor de échte kenners is Silpheed een space shooter zonder al teveel om het lijf, je ziet een vliegtuigje van schuinboven die met massa’s grote wapens een hele boel vijanden aan gort schiet. Dit is in Sylpheed helemaal anders. In deze nieuwe space shooter is namelijk gekozen voor een 3rd person perspectief (in het opties menu ook naar first person te schakelen voor meer duizeligheid) met een crosshair. Het is dus in alle drie dimensies van de ruimte vliegen en vooral richten geblazen. Vijandige vliegtuigen razen langs alle kanten om je heen en het is aan jou de taak om niet duizelig te worden en vooral je raketten te locken op de vijand. Zo simpel als dit klinkt, zo makkelijk is het niet. In de stukjes ruimte van elk level zweven er honderden vliegtuigen om je heen en je moet je hoofd er goed bijhouden wil je het allemaal volgen. Gelukkig is er een uitgebreide tutorial om je de kneepjes van het vak als ‘space pilot’ te leren.



Tweede grote verandering bij de overstap op de nieuwe generatie is het vergroten van het verhaal. De eerdere delen waren zeker niet verhaalloos maar in het nieuwe deel is dit verhaal groter en vooral uitgebreider verteld. In Project Sylpheed zit zo’n twee uur aan CGI video van redelijk tot goede kwaliteit, de voice acting is gemiddeld en de animaties zijn goed. Het verhaal zelf doet vooral denken aan Star Wars. Naarmate je meer aan het eind komt zal het je meer en meer aan Star Wars doen denken. Het is het jaar 2632 en de mens heeft sinds vijfhonderd jaar leren terraformen. Terraformen is het leefbaar maken van andere planeten en dit is door de mens goed gelukt op elf nieuwe planeten. De regering over deze elf planeten vindt plaats vanaf Aarde en daar zijn enkele planeten het niet mee eens waardoor ze gaan rebelleren, met een oorlog als gevolg. De speler speelt als Katana Faraway, een jonge rekruut in het leger van de geallieerden van de Aarde, welke al snel aan de slag moet tegen de rebelse planeten.

Als Katana vlieg je in een klein vechtersvliegtuig, de Delta Sabre, met een uitzonderlijke hoeveelheid firepower. Op het vliegtuigje kunnen vier verschillende soorten wapens geplaatst worden die zelfs de grootste fregatten in enkele shoten klein krijgen. Natuurlijk neem je het ook op tegen de kleine vliegtuigen van de tegenstander en daardoor ontstaan leuke, en verwarrende, dogfights. In de review is het woord duizelig ook al eens voorgekomen en dat is niet onbewust. Het vechten tegen de kleine vijandige vliegtuigen kan, met name aan het eind, een enorm gedraai en getol worden als alle gevechten op een klein stukje ruimte plaatsvinden. In de Delta Sabre vecht je je door zestien missies, die elk ongeveer een half uur duren (inclusief tussenfilmpjes). Een snelle rekenaar ziet dan gauw dat de game in een uurtje of acht is uitgespeeld (een multiplayer mode is niet aanwezig), precies genoeg voor een game die na zes uurtjes toch erg repetitief begint te worden. Dit komt vooral door het ontwerp van de missies, dat bijna altijd hetzelfde is: vernietig x vliegtuigen of bescherm de vloot voor x minuten. In de laatste categorie zitten echter enkele zeer goede missies.

Waar het bij Sylpheed vooral misgaat is het ontbreken van het gevoel met anderen te vechten. Vaak moeten er enorme vloten van de vijand worden vernietigd en het komt er op neer dat je het allemaal zelf kunt doen, ookal staat er een enorme vloot aan je eigen kant. In de game bestaat een optie om je medevechters of zelfs de gehele vloot aan te sturen door middel van commando’s. Hier reageren ze slecht op terwijl ook de algehele doeltreffendheid van hun aanvallen slecht is. Een enkele kill zullen ze maken, maar het overgrote deel zul je helemaal zelf moeten doen. Tweede punt waar het misgaat zijn de mission objectives, waarvan de speler maar één ding weet: ze zijn er. Het is totaal niet duidelijk wat de objectives zijn. Vaak is de main objective duidelijk omdat het in de vorige missie zo ging, maar de subdoelen worden vaak helemaal niet uitgelegd. Zonde voor de fan die de missies zo goed mogelijk wil voltooien.



Grafisch scoort Sylpheed voldoende. De game toont niets schokkends aan technische hoogstandjes, maar weet vooral overall een passende grafische stijl neer te zetten. Ondanks dit worden er wel honderden units op het beeld getoverd waardoor het behoorlijk druk kan worden. Het is wel erg jammer dat men vooral heeft gekozen voor een ruimtesetting zonder achtergrond. Vaak vecht je in een lege ruimte, met alleen wat sterren en zwevende stukken steen. Zie je echter een missie waarbij je vlak boven een planeet vecht, dan maakt het kleurgebruik en de afwisseling tussen donkere ruimte aan de ene kant en een lichte planeet aan de andere kant het een stuk interessanter om voor te vechten. Het geluid in de game doet wat het moet doen, waarbij vermeld moet worden dat het erg goed voor de game is geweest dat men alle dialoog heeft ingesproken, iets wat niet per se vanzelfsprekend is bij kleine games als deze.

Uiteindelijk is Project Sylpheed een game die alleen voor de fan van space shooters de volle acht uur aangenaam blijft. Het gebrek aan afwisseling is voor de casual gamer reden om de game niet lang te spelen en door het ontbreken van multiplayer zal ook de fan snel afhaken. Grote replaywaarde, voor de harcore fan van het genre, zal zitten in het uitvogelen van de subdoelen in een missie, maar of dat nu een positief punt te noemen is... Leuk om een dagje te huren is Project Sylpheed echter wel, daarvoor biedt de game toch zeker iets unieks.