Castlevania: Dawn of Sorrow was de eerste Castlevania op de Nintendo DS en werd, ook hier bij Gamed, zeer positief ontvangen. Je begrijpt dus wel dat de verwachtingen van Castlevania: Portrait of Ruin hooggespannen zijn.

Het van Nintendo's Metroid-franchise geleende spelprincipe is ook weer van de partij, maar wordt niet meer zo uitgebuit -in positieve zin- als in Dawn of Sorrow en dat is erg jammer. Soms zul je stuiten op een onbereikbaar platform en zul je daar pas verder kunnen komen nadat je ergens anders de eigenschappen hebt verkregen om bijvoorbeeld hoger te kunnen springen. Waar dit je in Dawn of Sorrow uitdaagt tot het verkennen van het héle kasteel, dat vol geheime kamers en items zit, blijft dat in Portrait of Ruin veel beperkter. Dit komt ook doordat Brauners kasteel een stuk kleiner is, deels omdat er dit keer extra locaties zijn te vinden in de schilderijen.



Het spelen met twee personages lijkt veelbelovend en had ook een grote toevoeging kunnen zijn op de gameplay. Helaas komt het slechts van pas bij een handjevol situaties en voelt het meer aan als een overbodige gimmick. Sowieso spreken de twee personages mij minder aan dan de hoofdkarakters in voorgaande Castlevania delen en had hun gekibbel wel achterwege mogen worden gelaten. Het feit dat er twee speelbare karakters zijn schreeuwt natuurlijk om een co-op mode. Die zit er dan ook in, maar Konami vond het niet nodig om het mogelijk te maken de hele game met z’n tweeën te kunnen spelen. Je hebt enkel de keuze uit een boss rush mode, waarin je je zo snel mogelijk door kleine levels moet haasten en hierbij op de eindbazen uit het hoofdavontuur stuit. Dit kun je via een lokaal multiplayer spel doen, maar je kunt ook even naar Nintendo’s Wi-Fi Connection hoppen om online te gamen. Maar ook al zitten er echte briljante eindbazen tussen, deze mode is niet half zo leuk als co-op had kunnen zijn.

Echter, laten we het nu niet te somber inzien, want Portrait of Ruin biedt genoeg plezier om je lange tijd te vermaken. Ook als je het hoofdavontuur hebt voltooid, is er nog genoeg content om je uren bezig te houden en er zijn alternatieve eindes te behalen. De game ziet er nog een stukje mooier uit dan Dawn of Sorrow, met meer details en 3D achtergronden. Een hoofdtelefoontje is zeker weer aan te raden om het best van de supersoundtrack te genieten.



Er zitten nog een aantal nieuwe elementen in die niet echt het vermelden waard zijn, zoals de side quests die je door een verdwaalde geest worden aangeboden. De meeste zijn een beetje overbodig, sommige zijn wel aardig, maar over het algemeen voegt het niet veel toe. Dit geldt eigenlijk voor alle vernieuwingen in Portrait of Ruin. De game is echter nog altijd een ijzersterk avontuur, maar er had meer uitgehaald kunnen worden. Desondanks is geen Castlevania collectie compleet zonder Portrait of Ruin.