Gamen is de laatste jaren razend populair geworden en nog steeds is de markt groeiende. Dit betekent dat er dus constant nieuwe mensen beginnen met het fenomeen 'videogames' en dat deze mensen de oudere games gemist hebben. Dit is dan ook de reden voor onze maandelijkse retro feature. Ondanks het feit dat de retrogames vaak grafisch ouderwets zijn, schuilt er nog regelmatig een parel van een game onder dat oude jasje. Deze parels dienen in een tijd van grafisch geweld gewoon weer eens ontstoft te worden zodat we wederom kunnen genieten van de vele hits uit het verleden.

Eén van die pareltjes is voor mij zonder twijfel Final Fantasy VIII, mijn absolute favoriete game ooit. Al vanaf het introfilmpje word ik in de game gezogen, een prachtig gevecht tussen Squall en Seifer worden afgewisseld met fragmenten die de rest van de game voorspellen. Dat prachtig slaat zeker niet alleen op de inhoud van het gevecht, maar ook op de graphics van de filmpjes. Deze waren duidelijk voor op zijn tijd. De bestorming van Dullet is al even mooi als de CGI die we deze en volgende generatie zien. Squaresoft had toen een echt oog voor detail, zo draagt Squall tijdens het begin van de game een verband rond zijn hoofd.



Het spel begint met een eenvoudig opzet, Squall Leonheart volgt les op een militaire school en moet vandaag examen doen. Zo begint het verhaal dat pas na vier disks zal eindigen, met enkele serieuze plottwists. De mensen die dat verhaal hadden kunnen voorspellen, kunnen ook voorspellen wanneer er nog een aardbeving plaatsvindt tot op de seconde perfect, zo onverwacht is het verhaal. Maar, het is ook niet alsof het allemaal uit de lucht komt vallen, reeds voor je eerste echte missie geeft men in Balamb Garden een redelijk dubbelzinnige hint naar iets wat je pas op disk 3 te weten komt.

Nog een prestatie van het verhaal in deze game was het realistisch neer zetten van de hoofdpersonages. Dat valt het beste op bij vier tieners die we als eerste leren kennen. Eerst zijn er Squall en Seifer, de ene een stille tiener die zijn emoties liever verkropt, terwijl de andere niets liever doet dan de stoere kerel uithangen. Ook hun 'prins op het witte paard' gedrag ten opzichte van Rinoa is typisch voor een verliefde tiener. Bij Squall komt dat verliefde tienergedrag ook terug met zijn stuntelige gedrag op de dansvloer, en de blik in zijn ogen als hij naar Rinoa kijkt. Aan de andere kant zijn er ook Rinoa en Quistis die zich duidelijk gedragen als tienermeisjes.



Ook met de gameplay zat het goed. Squaresoft nam zoals gewoonlijk de basisfuncties van alle RPGs, zo heb je random encounters, veel NPCs en ervaringspunten, maar op dat moment begint het meestal pas voor Squaresoft. Ze slagen er altijd in om met enkele unieke elementen te komen zoals het Jobsysteem in de vroegere games of de Sphere Grid in Final Fantaxy X. Ook Final Fantasy VIII heeft een uniek gameplaysysteem.

Het Guardian Force systeem was super en ik ging echt GFs vereenzelvigen met personages. Zo had Squall altijd Quezacotl, Shiva was gereserveerd voor Quistis of Rinoa, en Ifrit was de Guardian Force van Zell, zelfs als ze niet in het team zaten. Het mag dan ook niet verbazend zijn dat deze Guardian Forces elk 1000 hadden als bindfactor met het personage. Het is namelijk zo dat hoe meer je een Guardian Force gebruikt, hoe sneller hij verschijnt.