Ik kan de gehele cast van King of Fighters opnoemen vanaf 1994. Geef me een half uur en ik vertel je van ieder hun complete levensverhaal. Van sommige games weet ik alles zonder dat ik ze zelfs gespeeld heb. Als mijn broer me zou bellen met de vraag wat de noclipping code in Doom is, zeg ik - zonder een seconde na te denken - idspispopd. De vraag is alleen: waarom?

Waarom onthoud ik zaken waarmee ik verder niets mee kan? Is het voordelig voor een sollicitatiegesprek om te weten waar alle geheime plekken in Wolfenstein 3D zijn? Is het nuttig voor de wereldvrede dat ik de timing van Ralf Jones's Super Galactic Phantom Punch (King of Fighters) onder de knie heb?

Mijn ouders klaagden vroeger altijd dat ik alles over games wist, maar van Economie 1 en Wiskunde A, waar ik respectievelijk een vier en een mager zesje voor mijn eindexamen haalde, geen benul had. Het probleem was, ik wilde de stof wel leren, het ging er alleen het ene oor in en het andere oor uit. Maar vraag je mij wat voor cijfers de Power Unlimited voor Witchhaven (9.0), Quake (eerst 8.2, werd 9.0) en Super Mario Kart (een schandalige 6.7) gaf, dan hoef ik die niet eens op te zoeken.

Twintig jaar gamen doet rare dingen met je. Ik stond bijvoorbeeld eens op station Hilversum naar een piece van een graffitiartiest te kijken en ineens zat ik uit te tekenen hoe hij daar gekomen was. Op rollerskates, want uiteraard had ik die dag Jet Set Radio gespeeld. De hele route had ik al klaar toen ik me realiseerde dat hij ook gewoon op het dak had kunnen klimmen. Een andere keer wilde ik bijna wegrennen toen ik na een intense Grand Theft Auto sessie op straat liep en een politieauto zag. Een rijbewijs halen durf ik niet. Ik vrees dat het gaspedaal tot de vloer gaat.

En dan is er nog mijn taalgebruik. Ik neig altijd om HEADSHOT te roepen als er iemand op het witte doek een kogel door zijn kop krijgt. Ik begin 'Strangers in the Night' op een raspende fluistertoon te zingen (zoals Caleb van Blood) als ik even niets te doen heb en dan zijn er nog de talloze oneliners die ik te pas en te onpas gebruik. Ik kan mij redelijk inhouden als ik met familie en vrienden praat, maar soms begrijpen ze geen ene donder van wat ik allemaal uitkraam.

Mijn ouders willen graag dat ik stop met games kopen. Ik word onderhand een dagje ouder en ik moet aan mijn toekomst denken. IJdele hoop. Het is niet dat ik geen dag zonder videospel kan, soms speel ik een week niet als ik het te druk heb. Maar het zit in mijn bloed, iedere dag denk ik er wel aan. Al loop ik over straat, ik zal altijd een gebouw staren om te kijken hoe je er het beste op kan klimmen (Prince of Persia). En als ik een goede game zie, is het in een mum van tijd in huis. Het maakt niet uit hoeveel ik op mijn rekening heb.

Zal ik ooit wijzer worden? Ooit in die fase komen, wat volwassenheid schijnt te heten? Waarschijnlijk niet. In Fever Pitch beschrijft een Arsenal fan zijn pogingen om wat minder naar de club te gaan, wat hem nooit is gelukt. Net als hij vastgeplakt is aan de Gunners, ben ik volledig aan de games. En eerlijk gezegd vind ik dat niet eens zo erg.