In Europa heeft de PSP nog altijd maar twee Japanse RPG's, namelijk Tales of Eternia en Breath of Fire III, maar in Amerika worden ze al overspoeld met RPG's zoals Generation of Chaos en The Legend of Heroes. The Legend of Heroes: A Tear of Vermillion is een remake van de PC game The Legend of Heroes. Deze verscheen echter nooit buiten Japan dus is de kans klein dat je het spel al kent. Is The Legend of Heroes de RPG die de PSP nodig heeft?

Omdat The Legend of Heroes IV al stamt uit 1996, van de tijd voor Final Fantasy VII, en de gameplay amper veranderingen heeft ondergaan, moeten we hier zeker spreken van een RPG van de oude stempel wat vooral de echte RPG fanaten zal smaken. Er is alvast één ding uit de oude tijd dat we liever niet terug zagen komen: spelfouten en grammaticale fouten in de tekst of gewoonweg bizarre vertalingen. Dat is een groot minpunt in een game waar praten centraal staat.

De game begint met Avin en zijn zus Eimelle die samen in een soort tempel studeren onder de leiding van priesters. Op een dag vallen enkele onbekende magiërs binnen en de priesters slagen er niet in om hen te verslaan. Ze besluiten dan maar te vluchten, maar Avin en zijn zus raken gescheiden. Avin belandt bij een oude sage en leert in het kleine dorpje een leeftijdsgenoot kennen: Mile. Enkele jaren passeren en Avin wordt 17. Ze trekken er samen op uit om zijn zus te vinden, maar hij vindt natuurlijk meer dan hij had gehoopt. Hij ontdekt een conflict tussen Goed en Kwaad met de nodige plottwisten. Veel originele zaken moet je niet verwachten, maar het verhaal houdt je zeker gemotiveerd, eens je voorbij het trage begin bent.



De eerste drie - vier uur zal je namelijk alleen kleine boodschappen moeten doen en zwakke monsters verslaan voor je echt begint met je zoektocht naar je zusje. Combineer dat met langdradige en repetitieve gesprekken en je zult al goed je best moeten doen om door dit stuk te geraken. Tegen het einde toe is het tempo perfect, maar dan mag je terug naar gebieden die je al lang bezocht hebt en dus veel te goed kent. Gelukkig zijn de personages zo boeiend dat je de game niet met rust kan laten. Avin is geen stille held en kan goed overweg met woorden, Mile is de goede vriend die Avin onder controle probeert te houden. Ook de andere personages hebben hun eigen, anticliché persoonlijkheid. Uiteindelijk ben je toch minstens dertig uur bezig met de game, waarbij je jezelf toch zult amuseren als RPG fan.

Falcom heeft gekozen voor spritegraphics en eenvoudige achtergronden en de game krijgt er een eenvoudig maar mooi uiterlijk van. De menu's en teksten worden eenvoudig weergegeven met plaatjes van je personage waarop je dan de emotie kunt aflezen. Schreeuwt hij woedend of is hij gewoon blij? De graphics zijn niet wat we gewend zijn van hedendaagse RPGs en het gebrek aan tussenfilmpjes lijkt ook raar, maar de graphics passen netjes bij de game en zorgen voor een retrogevoel.



Ook de muziek geeft dat retrogevoel weer. Tijdens het hele spel hoor je rustige, kalmerende muziek en enkele goede geluidseffecten. Net zoals in die tijd zul je echter geen enkele stem horen, maar dat kan geen kwaad. Zelfs grootmeesters in het genre zoals Final Fantasy VI hadden dat niet.