Je hebt gegeten en weet dat je de afwas nog moet doen. "Hadden we maar kaboutertjes!" verzucht je. Helaas, kaboutertjes kan ik je niet geven, maar wel Chibi-Robo (in het Japans staat Chibi voor klein), een huishoudrobot die maar wat graag de puinzooi opruimt. Of dat bevalt, lees je in onze review.

Het spel neemt je niet bij de hand om je vervolgens door de gebieden heen te loodsen. Je staat geheel vrij in de keuzes die je neemt en kunt dan ook zelf kiezen of je eerst een berg subquests wilt voltooien alvorens je aan het hoofddoel begint. Het is echter verstandig om eerst de verhaallijn te voltooien en pas dan aan de subquests te beginnen, omdat je na het uitspelen de nodige extra's krijgt die je het geheel wat sneller doen voltooien.

Helaas is niet alles binnen het spel even sterk als deze vrijheid. Om te beginnen zijn de graphics behoorlijk gedateerd. Hoewel het qua kleurenpalet redelijk in elkaar zit en ook de schaal goed neer weet te zetten, heb je toch het gevoel dat er meer in had gezeten. De GameCube lijkt meer in huis te hebben dan wat deze titel laat zien.

De grootste irriterende factor komt echter van de camera. Hoewel deze in grote, open ruimtes redelijk functioneert, is dit een ander verhaal voor de wat kleinere ruimtes waar je vaak mee te maken krijgt. Daar blijft de camera meer dan eens hangen achter objecten of is deze niet bij te sturen, waardoor je het overzicht verliest. Je moet dan soms acties op de blinde gok doen, wat regelmatig resulteert in een verkeerd getimede actie.



Het geluid is een puntje van uitersten. Zo kon ik genieten van de muzikale noten die uit mijn tandenborstel kwamen (om vlekken mee schoon te maken) en droomde ik weg bij de ondersteunende muziek die het spel kent. Tegelijkertijd kon ik me ook vreselijk irriteren aan het geluid. Diverse acties gaan namelijk gepaard met een geluid dat ik nog liever vervangen zag worden door gekras met nagels op een schoolbord. Als voorbeeld wil ik het geluid aanhalen waarbij Chibi-Robo over oppervlakten loopt. Hoewel de verschillende oppervlakten van elkaar verschillen qua geluid komt het toch vaak neer op een vreselijk irritant tikgeluid.

Ook andere acties gaan gepaard met muziekjes die de eerder genoemde sterke muziekjes volledig onderuit trekken. Een positieve uitzondering hierop is gelukkig het stemgeluid van alle karakters, bijvoorbeeld de familie Sanderson en de maffe beesten die je in het huis aantreft. In plaats van gewone stemmen is gekozen voor een 'gebrabbel', zoals we dat bijvoorbeeld kennen uit The Sims. Iedereen heeft zijn eigen soort gebrabbel wat gelukkig voor de nodige afwisseling zorgt. Zo klinkt een Teddybeer heel zacht en vriendelijk, en een majoor (in de vorm van een ei, kom er maar eens op) als iemand die je afbekt.



Het besturen van het spel zelf voelt prima aan. Als de camera meewerkt, gaan alle acties moeiteloos en doordat er icoontjes verschijnen wanneer je een actie uit moet voeren is het spel redelijk simpel gehouden zonder dat dit op een vervelende manier gebeurt.

Conclusie
De tijd die ik in Chibi-Robo heb gestoken zal ik zeker niet snel vergeten. Ik heb geschrobd, rommel opgeruimd, stickers verzameld (door opdrachten te voltooien krijg je namelijk stickers) en dan heb ik het nog niet eens over het hoofdverhaal. Tegelijkertijd weet ik echter ook dat het spel de nodige minpunten kent. Zo stoort de camera meer dan eens, is het grafisch achterhaald en is het geluid zeer wisselvallig. Hierdoor loopt Chibi-Robo een beter cijfer mis, want dat Bandai een leuke game heeft afgeleverd staat vast. Chibi-Robo is vanaf 26 mei ook in de Europese schappen te vinden.