Ubisoft zit de laatste tijd bepaald niet stil. Nauwelijks bekomen van Watch Dogs: Legion en Assassin’s Creed: Valhalla ligt Immortals: Fenyx Rising – voorheen bekend als Gods & Monsters – alweer in de winkels. Is er naast hun gevestigde namen nog ruimte voor een nieuwe franchise?
De totstandkoming van Immortals: Fenyx Rising is terug te voeren op Assassin’s Creed: Odyssey. Tijdens de ontwikkeling werd de menselijke crew in het schip door een glitch vervangen door cyclopen en dit legde de basis voor een game rondom mythologie waarin Fenyx de hoofdrol speelt. Deze man (of vrouw zo je wilt) spoelt na schipbreuk geleden te hebben op het eiland Golden Isle aan en ziet dat al zijn metgezellen, waaronder zijn broer, in steen zijn veranderd. Al snel blijkt dat Typhon als schuldige aangewezen kan worden, een machtige titaan die lang geleden werd opgesloten door Zeus en wist te ontsnappen. Uit wraak heeft hij de Goden ontvoerd en ontdaan van hun krachten en de enige manier om terug te vechten is door de Goden wakker te schudden en gezamenlijk een tegenaanval in te zetten. Dit klinkt op papier misschien niet heel erg interessant en hier heeft Ubisoft wat voor bedacht. De verhaalvertelling wordt gedaan door Promotheus aan Zeus en laatstgenoemde breekt voortdurend in om zijn eigen mening te laten horen. Het resulteert in een bombardement aan grappen waar ik meermaals om kon lachen, ondanks dat een deel niet aan komt omdat ze inspelen op de oude mythologie waar ik weinig weet van heb.
De interessante insteek heeft wel enkele uurtjes nodig om je daadwerkelijk te grijpen. Dit komt vooral omdat Fenyx aan het begin nogal een flets personage met weinig karakter is. Dat iedere stem is ingesproken door acteurs die allerlei rare accenten op moesten zetten helpt dan natuurlijk ook niet. Gelukkig verdwijnt dit gevoel naar de achtergrond als de proloog voorbij is en de wereld aan je voeten ligt. En laten we dan ook meteen de olifant in de kamer benoemen, want ja, Immortals: Fenyx Rising is duidelijk geďnspireerd door The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Als het kleurenpalet dit nog niet weg gaf dan is het wel de uithoudingsmeter die je onder andere nodig hebt om muren mee te beklimmen of de Kluizen van Tartarus die zich laten vergelijken met de Shrines. Jezelf duidelijk laten inspireren door één van de beste games ooit gemaakt kan natuurlijk twee kanten op vallen en in dit geval is het gelukkig de goede kant. Toegegeven, ze kopiëren sommige elementen bijna schaamteloos, hier staat tegenover dat ze het zo goed implementeren dat je jezelf bijna af zou vragen waarom niet meer ontwikkelaars de grootmeester volgen. De Kluizen van Tartarus, welke bestaan uit slim bedachte puzzels en gevechten, vond ik op momenten zelfs sterker dan de shrines. Een mooier compliment kan ik bijna niet geven.
Tegelijkertijd is dit nog altijd een Ubisoft game en dat betekent dat de wereld is opgedeeld in regionen die je vanaf een hoog punt moet onthullen en vol ligt met met puzzels, uitdagingen, te bevechten monsters en te verzamelen items die nodig zijn om Fenyx op verschillend vlak te upgraden. Te denken valt aan een grotere gezondheidsbalk, meer uithoudingsvermogen of aanleren van nieuwe aanvallen. Voor de combat beschik je over een snel zwaard, langzamere en meer krachtige bijl en pijl en boog, tevens kun je de hulp inroepen van een vogel die net iets té krachtig is. Een schild vormt geen onderdeel van het pakket en daardoor draait het verdedigen vooral om het tijdig pareren en ontwijken van je tegenstander. De combat is niet al te diepgaand, toch is dit allerminst een kritiek omdat het lekker vloeiend aanvoelt. Wel jammer is dat vijanden, waaronder cyclopen en minotaurussen, te vaak in herhaling vallen en het standpunt van de camera soms wat ongelukkig gekozen is.
Fenyx is niet alleen vloeiend in de combat, ook het doorkruisen van de wereld voelt goed aan. Daar waar je in eerste instantie nog gelimiteerd bent door je beperkte uithoudingsvermogen zal dit snel toenemen en kun je dieren temmen om ze te berijden en krijg je de vleugels van Daidalos om te kunnen zweven. De spelwereld is ook niet te groot om het overzicht kwijt te raken en je hebt daadwerkelijk het idee dat het najagen van upgrades nut heeft om Fenyx sterker te maken. De gebieden, waarvan je de volgorde grotendeels zelf kunt bepalen, behoren ieder toe aan een andere God en dit zien we ook terug in het uiterlijk. Om de verrassing te bewaren wil ik niet teveel in detail treden maar neem van me aan dat het een grote mate van diversiteit kent. Tel hier de soundtrack van Gareth Coker (bekend van Ori and the Will of the Wisps) bij op en ik kan niet anders concluderen als dat Immortals: Fenyx Rising een prima eerste stap is binnen een nieuwe franchise die net wat minder serieus is dan zijn genregenoten.
Beoordeling
85
Immortals: Fenyx Rising heeft overduidelijk leentjebuur gespeeld bij The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Is dit erg? Absoluut niet! Het weet de elementen naadloos te implementeren binnen de Ubisoft formule en dit resulteert in een prima game met overwegend leuke humor.
Hij verkoopt uitermate slecht zelfs, want hij verkocht zelfs minder dan het noodlijdende Marvel's Avengers (misschien gestuwd door Black Friday or budgetbak). Deze titel verdient wel meer sales.
Gewijzigd door Goof op 08-12-2020 om 14:35
Gast (92.108.244.xxx)
op 08-12-2020 om 14:40
Toch had ik voor een toegankelijke titel als deze beter verwacht qua verkoop.11de in de UK chart is matig hoor.
Gast (217.103.21.xxx)
op 08-12-2020 om 17:57
Nice!!
Kenobixios
op 08-12-2020 om 20:38
[Niv: 54 / Exp: 2687]
Net de prologue gespeeld op de series x.
Speelt heerlijk en ziet er goed uit.
Topgame.
Leuke puzzles...
