Met Pokémon Let’s Go Pikachu en Let’s Go Eevee hebben ontwikkelaar Game Freak en Nintendo voor het eerst een traditionele Pokémon game naar Nintendo’s hoofdconsole gebracht. In eerste instantie was ik skeptisch over de aanpak, de game leek zich namelijk vooral op nieuwe spelers en Pokémon GO spelers te richten door diverse spelmechanieken te versimpelen. Achteraf blijkt dat ik me hier helemaal geen zorgen over had moeten maken, deze terugkeer naar Kanto is namelijk ontzettend plezierig.

Deze nieuwe Let’s Go titels zijn in grote lijnen remakes van Pokémon Yellow. Dat begint al met het feit dat je in eerste instantie maar één Pokémon ontvangt, ofwel een Pikachu ofwel een Eevee, afhankelijk van welke game je hebt gekocht. Deze aandoenlijke wezens zullen nooit naar hun Pokéball terugkeren, zodat deze altijd op je schouder of hoofd bivakkeren, zelfs als je ze niet in je vaste team hebt geplaatst. Na een korte introductie in Pallet Town – waarin je de meest vriendelijke rivaal ooit ontmoet en Professor Oak je weer goedlachs op weg helpt – ben je klaar om aan je avontuur te starten. Verkrijg de acht gym badges door heel Kanto om tegen de Elite Four te mogen strijden en zodoende Pokémon kampioen van de regio te worden. Hierna rest uiteraard de taak je Pokédex (met ditmaal 153 Pokémon, 151 plus de nieuw geďntroduceerde Meltan en evolutie Melmetal) te voltooien.


De grote veranderingen in Let’s Go zitten dan ook in de spelmechanieken. Dit begint bij het vangen van Pokémon. Waar je in voorgaande titels door de bossen het struikgewas struinde om wilde Pokémon tegen te komen, daar zie je in Let’s Go de wezens in het wild rondlopen. Dit maakt het ontzettend plezierig om op avontuur te gaan. Niet langer loop je tegen tientallen ongewilde Rattata’s of Zubat’s op, hier loop je simpelweg omheen om zo bijvoorbeeld gemakkelijk de minder vaak voorkomende Mankey of Clefairy te vangen. Vervolgens zal je deze wezens niet moeten bevechten, maar dien je ze te vangen ŕ la Pokémon Go. Rondom de Pokémon bevindt zich een cirkel met daarin een van buiten naar binnen bewegende tweede cirkel. Binnen de eerste cirkel dien je te gooien om het vangen te initiëren, binnen de tweede om de vangstkans te vergroten. De kleur van de cirkels geeft daarnaast de moeilijkheidsgraad aan voor het vangen van de Pokémon zodat je zo nodig kan wisselen naar een andere bal.

Als de Nintendo Switch in zijn houder staat zal je om een Pokémon te vangen met één van de Joy-Con een gooibeweging moeten maken. Op papier werkt dit goed, maar ongeveer een kwart van de keren dat je dit probeert gooi je niet zoals je zou willen gooien. Zo is het ontzettend lastig om in plaats van richting het midden naar links of naar rechts te gooien als een Pokémon jouw ‘aanval’ aan het ontwijken is. De handheldmodus maakt dit gelukkig al een stuk makkelijker, doordat je de console enkel hoeft bij te draaien. Na een succesvolle worp ontvangt je gehele team ervaringspunten en zodoende is wilde Pokémon vangen ook de beste manier om je monsters in level te laten stijgen. Door het maken van combo’s, zoals het meerdere malen achter elkaar vangen van dezelfde soort, ontvang je bonuspunten en verhoog je tevens de kans een shiny exemplaar of zeldzamere Pokémon tegen te komen. Het is dan ook altijd verstandig zoveel mogelijk Pokéballen bij je te dragen, die gelukkig ook in hoge mate aan je geschonken worden door NPC’s gedurende de game.


Gevechten zijn zeker nog aanwezig, enkel niet meer tegen wilde Pokémon. Eén van de veranderingen hier is dat Pokémon geen voorwerpen meer kunnen vasthouden, wat een belangrijk onderdeel vormde in de metagame van de meer gevorderde spelers. Verder spelen gevechten zich grofweg hetzelfde uit, hoewel ze nu voorzien zijn van vaak ontzettend gave animaties. Het enige wat ik nog miste was dat ik zelf ‘DONDERSCHOK’ in een microfoon kon roepen om Pikachu zijn aanval te laten uitvoeren. Ook na afloop van een gevecht ontvangen alle gezonde Pokémon in je team elk evenwaardig veel ervaringspunten. Doordat ofwel Pikachu ofwel Eevee altijd bij je zijn – of je moet ze echt uit je team willen halen – worden deze al snel ontzettend sterk. Op bepaalde punten in de game leren zij daarnaast ook nog enkele exclusieve moves van andere type Pokémon. Mijn Pikachu leerde zo naast een ontzettend sterke elektrische aanval ook nog een vlieg-type en water-type aanval, zodat deze ook nog eens breed inzetbaar is. Veel gevechten kon ik dan ook al doorkomen met het gebruik van enkel mijn Pikachu, zeker gedurende de eerste driekwart van de game.

Doordat vechten tegen wilde Pokémon niet meer tot de mogelijkheden behoort en je Pokémon al snel van ontzettend veel kracht is voorzien, kunnen de Let’s Go games als erg gemakkelijk worden ervaren. De gehele Silph Co. en Team Rocket passages van de game werden zo al snel eentonig, doordat je tientallen keren dezelfde soort vijanden bevecht met dezelfde aanvallen. Ik hoefde enkel ervoor te zorgen dat mijn Pikachu voldoende actiepunten had om zijn aanvallen te kunnen uitvoeren. Pas na het verslaan van de Elite Four brengt de game meer uitdaging. Alle Gym-leiders zijn opnieuw te bevechten, inclusief de Elite Four zelf, elk met nieuwe – soms Alolan versies van – en krachtigere Pokémon. Tevens worden er Master Trainers geďntroduceerd, waarvan er 151 door het spel verspreid zitten. Voor elke Pokémon is er een Master Trainer en om jezelf een Pokémon meester te kunnen noemen moet je de strijd met al deze trainers aangaan. Zij hebben hoge level Pokémon die je enkel kan bevechten met dezelfde Pokémon, zoals Venusaur tegen Venusaur. Ze allemaal verslaan zal je dan ook enige tijd gaan kosten.


Wat zeker ook een vermelding verdiend is de presentatie van de game. Hoewel de game enigszins ‘simpel’ is vormgegeven, is het kleurrijke design in combinatie met de klassieke, maar vernieuwde soundtrack onmiskenbaar Pokémon. Het is een genot om in Kanto te vertoeven, waarbij als pareltjes zeker wel de spookachtige stad Lavender City en de mysterieuze grot Cerulean Cave genoemd mogen worden door de sterke sfeer die ze ademen. In gebieden met veel Pokémon of veel bewegende elementen, zoals de planten in Viridian Forest, wil de game nog wel eens gaan haperen. De framerate kakt dan sterk in, wat zelfs tot in de menu’s is te voelen. Tijdens mijn veertig uur met de game is dit echter maar enkele keren voorgekomen, zodat het zeker geen grote belemmering zal vormen op je spelervaring. Noemenswaardig zijn verder de paar - veel te schaarse - geanimeerde verhalende scenes. Tijdens deze momenten lijkt de game een driedimensionale weergave te worden van de anime, hetgeen een glimlach op mijn gezicht bracht.

Met Pokémon Let’s Go Pikachu en Let’s Go Eevee ontdekken we opnieuw hoe ontzettend leuk de Pokémon RPG ervaring nog steeds is, zeker nu ze op een meer toegankelijke wijze te spelen zijn. Experimenten die Game Freak in de vertrouwde formule heeft aangebracht zijn sterke verbeteringen die de spelbeleving enkel ten goede komen. De connectie met Pokémon GO met GO Park - waarin je Pokémon uit de applicatie in een park kan laten verblijven, om ze daar weer te vangen – mist enkel toegevoegde waarde. Simpele minigames om met je overgezette Pokémon te spelen of een fotomodus had bijvoorbeeld een leuke toevoeging geweest. Tevens zijn de menu’s niet erg gebruiksvriendelijk. Zo kan je Pokémon van een stempel voorzien, maar in het overzichtsmenu zijn deze niet terug te vinden. Een tweede speler kan ook deelnemen aan het spel, maar deze heeft weinig toegevoegde waarde doordat deze geen interactie heeft met de omgeving. Wel kan het helpen met twee controllers een Pokémon te vangen of samen tegen de Pokémon van een ander te strijden. Ondanks de minder diepgaande spelervaring, de kleine technische problemen en de lage moeilijkheidsgraad zijn de Let’s Go games echter zeker de moeite waard, voor zowel liefhebbers als nieuwkomers.