In 2016 won Dan Smith een BAFTA als Young Game Designer voor zijn game Spectrum. Zijn idee was om een puzzelaar te maken gebaseerd op kleuren, binnen een setting waarbij we moeten navigeren tussen kamers. Inmiddels is de game, onder de naam The Spectrum Retreat, dan eindelijk te spelen.
Om zijn oorspronkelijke idee meer binding te geven spelen de puzzels zich af in een bijzondere setting. Bij de start ontwaken we door geklop op de deur, veroorzaakt door een androïde die ons wijst op de aangevraagde wake-up call. Nog nauwelijks bekomen van de vraag wie je bent, waar je je begeeft of waarom een androïde aan de deur staat belt een mysterieuze vrouw onder de naam Cooper je op. Ze laat weten dat niets is wat het lijkt en dat je dient te ontsnappen. Zonder herinneringen om op terug te vallen roept het nog meer vragen op, zeker als blijkt dat het hotel enkel bestaat uit de eerder genoemde androïden. Een soort mannequins die enkel communiceren middels een speaker op de plaats waar normaliter een mond moet zitten.
Het zoeken naar antwoorden is één van de twee pijlers waar de game op rust, de andere is het oplossen van puzzels. Op jacht naar de waarheid en ontsnapping zul je vijf verdiepingen moeten doorgronden, ieder afgesloten met een keypad waarop een code ingevoerd dient te worden. Door in de omgevingen te zoeken en documentatiestukken te bekijken leer je niet alleen meer over de achtergrond van wat er gaande is, het geeft je ook de juiste code om verder te gaan. Omdat de codes altijd hetzelfde zijn kun je deze simpelweg op internet opzoeken, hiermee mis je echter delen van het achtergrondverhaal. De ontwikkelaar heeft er dan ook goed aan gedaan om Cooper je op momenten in de goede richting te duwen zodat je niet geheel verloren ronddwaalt. Eenmaal de juiste code ingevoerd, staan de echte puzzels voor je klaar, allen gebaseerd op het gebruik van kleur.
Het idee achter de puzzels is dat je een sectie enkel kunt passeren als je de juiste kleur mee draagt. Deze kleur onttrek je uit de omgeving en zet je in de telefoon, waarna je ze ook weer terug kunt plaatsen. Een simpel voorbeeld; een rode barrière kun je enkel passeren als je een nabij gelegen rode kubus van zijn kleur hebt ontdaan. Later dien je echter tactisch na te denken over waar je kleuren onttrekt en ze terug plaatst om zo de puzzels op te lossen. Het uiteindelijke doel is om bij de uitgang van een puzzel te komen, hetgeen op papier simpel klinkt maar waarbij de moeilijkheidsgraad na verloop van tijd omhoog gaat. Het aantal kleuren nemen toe, je krijgt te maken met roterende elementen en teleporteersecties maken hun opwachting. Hoewel de gameplay voortdurend op hetzelfde trucje blijft leunen verveelde dit niet. De zeven uur die je ongeveer nodig hebt om The Spectrum Retreat uit te spelen is wat dat betreft precies goed.
Hoewel de puzzels niet vervelen is de spanningsboog van het verhaal zelf wat minder goed. De ontwikkelaar neemt wellicht iets teveel hooi op haar vork om deze zeven uur op dit vlak interessant te houden. Dit neemt niet weg dat de setting met diens art deco stijl erg interessant is. Het Penrose hotel is een op het oog rustige locatie die tegelijkertijd onheilspellend aanvoelt en waarbij je soms te maken krijgt met een jump scare. Een plaats ook waarin je niet door mag laten schemeren dat je zo snel mogelijk weg wil en je dus aan een vast stramien moet houden. Dit betekent dat je na het ontwaken aan moet schuiven bij het ontbijt om geen argwaan op te wekken. Hoewel het passend is bij het verhaal voelt het vooral aan als een vervelende onderbreking. Toch neemt dit niet weg dat ik The Spectrum Retreat zeker aan kan raden. De neergezette sfeer en de prima voice-overs (met name Amelia Tyler als Cooper doet haar werk zeer goed) in combinatie met de puzzels verklaren waarom de BAFTA meer dan verdiend is geweest.
|
