Review: Wolfenstein II: The New Colossus
Door Rene Groen op 12-07-2018 om 11:35
|
Bron: Gamed
|
Elf games, uitgebracht over een periode van meer dan 35 jaar, gemaakt door zeven ontwikkelaars en uitgebracht op meer dan twintig systemen. De Wolfenstein serie heeft een rijke geschiedenis en toch hoeven we niet bang te zijn dat alle verhalen al verteld zijn. Sterker nog, Wolfenstein II: The New Colossus gaat gewoon nog een stapje verder.
[Update:] Met de overzetting van DOOM naar de Nintendo Switch liet ontwikkelaar Panic Button zien de knappe kunde te hebben om grafisch vooruitstrevende actietitels op een stabiele wijze over te zetten naar Nintendo’s hybride – en daarmee rekenkundig minder krachtige – console. Ook Wolfenstein II: The New Colossus is op eenzelfde wijze overgezet naar het systeem en biedt dankzij een dynamische resolutie een erg soepele presentatie. Vooral in handheld-modus weet de game een goede indruk te wekken, op het grote scherm vervagen objecten echter soms in een blurry geheel zodat het lastig is het één van het ander te onderscheiden. Het is helaas onvermijdelijk dat de game op echt heftige momenten of in gedetailleerde grote open omgevingen – bedoeld om de betonnen pracht en praal van Nazi-Amerika te laten zien – wel eens kan stotteren. Daarmee wordt het al duidelijk dat gameplaygewijs de beste speelervaring op de krachtigere machines te vinden is. Gamen in handheldmodus is erg tof, maar de Joy-Con laten te wensen over doordat de pookjes niet zo subtiel reageren als gewenst. Met de Pro-Controller spelen is fantastisch, maar vaak ben je dan gebonden aan het grotere scherm. Inhoudelijk is er niets gekort, zodat spelers die graag zowel thuis als onderweg Nazi’s op brute wijze willen afmaken de gehele ervaring op toegankelijke wijze kunnen beleven.
[Oorspronkelijke review:] In een alternatieve werkelijkheid breiden de Nazi's hun macht steeds verder uit en ook Amerika is niet veilig voor hun geldingsdrang. Gelukkig is daar wederom William 'B.J.' Blazkowicz. Gehavend maar zeker niet uitgeteld gaat hij opnieuw de strijd aan. Maar niet voordat we eerst een duik nemen in zijn achtergrond, want ook deze testosteronbom is ooit jong geweest. Het geeft ons niet alleen een beter beeld van zijn persoonlijke gebeurtenissen, middels een recap krijgen we eveneens een blik op de geschiedenis die ons tot het startpunt van de game hebben gebracht. Het is een goede manier om gamers up-to-date te brengen, tegelijkertijd is het slechts een klein stukje uit een groter geheel en raden we je dan ook aan om The New Order en The Old Blood eerst te spelen. Het maakt de keuze tussen twee karakters, hoewel hergebruikt uit de vorige game, er een stuk logischer op. Zonder hier verdere spoilers over weg te geven bepaalt de keuze deels het verloop van de game. Niet door je een geheel andere verhaallijn voor te schotelen, wel verandert het de dialogen die zullen volgen.
Deze dialogen vormen meer dan eens het hoogtepunt van de game. Niet alleen zijn ze sterk geschreven, het zijn de karakters die ze tot leven brengen. Een mix van oude bekenden en nieuwe gezichten nemen je mee in het verhaal en zetten een geloofwaardige presentatie neer. Onder deze karakters ook de terugkerende Frau Engel die haar dikke Duitse dochter voortdurend wijst op haar overgewicht. En niet bepaald op vriendelijke wijze. Hoewel hun verschijningen veelal absurd en hilarisch zijn weet de ontwikkelaar ook maatschappelijke, actuele thema's te belichten. Tegelijkertijd schuwen ze niet om harde grappen te maken over verschillende religies, culturen en achtergronden. Iets wat extra goed over komt door de timing van deze grappen en de emoties die de karakters uitdragen.
De gameplay behoeft weinig uitleg omdat het dichtbij datgene staat wat we van de serie gewend zijn; een vleugje stealth en vooral veel schieten. Niet door je tientallen wapens aan te bieden maar juist door enkele goed doordachte en uitgewerkte exemplaren (zowel in gebruik als in diens geluid) aan te bieden die je veelal ook nog eens dual wielding kunt hanteren en upgraden. Het is zelfs mogelijk om te kiezen welk wapen je in welke hand plaatst. Naast het meer standaard wapengerei zijn er ook bijzondere exemplaren die veelal maar korte tijd te gebruiken zijn. Een prima keus omdat hun uniekheid hierdoor niet verloren gaat. Later in de game krijg je zelfs nog meer mogelijkheden door te kiezen uit nieuwe technologieën in de vorm van een double jump, de mogelijkheid om in kleine ruimtes te kruipen of met een schouderduw muren of vijanden opzij te beuken. Het opent weer nieuwe mogelijkheden, zo ook binnen reeds bezochte locaties. Deze opnieuw uitpluizen is sowieso geen straf door de vele collectibles die er te vinden zijn. Sommigen zijn enkel een object om naar te kijken terwijl anderen meer inzicht geven in de achtergrond van zowel het verhaal als de karakters.
Maar dit is nog niet alles. Naast de campaign, die je in een uur of vijftien uit kunt spelen, zijn er de nodige optionele zijmissies. Vanuit een onderzeeër die als hub dient kun je mensen aanspreken die opdrachten voor je hebben. Sommigen voer je uit op de locatie zelf terwijl je voor anderen opnieuw de wereld induikt. Eén van deze opdrachten zijn de zestien Überkommandant missies. Door officieren uit te schakelen verzamel je Enigma codes die je in dient te zetten bij de Enigma machine. Hiermee activeer je missies om het op te nemen tegen de sterkste Nazi leiders. Hoewel de hoofdgame al zeker niet makkelijk is zal de moeilijkheidsgraad hier nog wat opgeschroefd worden. Een multiplayer is weliswaar niet aanwezig (volgens de ontwikkelaar zou dit de singleplayer schaden) maar door dit soort toevoegingen misten we het ook niet.
Wolfenstein II: The New Colossus is een waardige opvolger geworden in zowel de ontvouwing van het verhaal als de karakterontwikkelingen. Het spel is enerzijds absurd in diens karikaturen, tegelijkertijd weet het ook een situatieschets te geven van vele actuele thema's. De uiteenlopende omgevingen helpen bij de invulling van dit verhaal en je waant je daadwerkelijk in een door Nazi's overlopen Amerika, inclusief propaganda-uitingen. De enige kritieken zijn dat de ontwikkelaar op momenten verhalende delen niet geheel afrond, mogelijk om hier middels DLC of zelfs een volwaardige sequel nog op terug te komen, en dat het automatisch oppakken van items en binnen kruipen van een nauwere ruimte niet altijd goed werkt. Gelukkig zijn het slechts kleine kritieken in een veel groter, actierijk geheel. Als elfde deel binnen de serie hoef je geen grootschalige vernieuwingen te verwachten, in plaats daarvan is het een heerlijk vervolg die precies datgene geeft waar we zo van zijn gaan houden in de afgelopen jaren.
|
|
|
Beoordeling
90
William 'B.J.' Blazkowicz is terug om wederom Nazi kont te schoppen. Dit levert niet alleen heerlijke, actievolle gameplay op maar ook een goed uitgewerkt verhaal waarin de personages ruimte krijgen om te schitteren. Een multiplayer wordt hierbij niet gemist, naast de verhaallijn van zo'n vijftien uur is er genoeg herspeelbaarheid om hier nog eens tien uur aan vast te plakken. De Wolfenstein serie mag dan al meer dan vijfendertig jaar oud zijn, als ze deze kwaliteit weten vast te houden mogen ze hier wat ons betreft nog vele jaren aan vastplakken.
|
|
|
|
 11:35 The Spectrum Retreat
 10:07 Xbox Game Pass voegt Rocket League toe
|
| Reacties (4) |
|
|
Pagina:
1
|
|
|
Gast (80.57.254.xxx)
op 02-11-2017 om 11:29
|
|
FUCKYESSS
|
|
|
Gast (80.57.254.xxx)
op 02-11-2017 om 14:42
|
|
count to four inhale,count to four exhale ;)
|
|
|
Gast (92.110.95.xxx)
op 02-11-2017 om 23:20
|
|
Ben inmiddels in New Orleans bij de rebellen en vermaak me prima! ;)
|
|
Rene Groen
(Eindredacteur)
op 12-07-2018 om 11:35
[Niv: 747 / Exp: 37333]
|
|
Inmiddels heeft Stefan de Nintendo Switch versie mogen testen en zijn bevinden staan in de eerste alinea beschreven.
|
|
|
Pagina:
1
|
|
|
|
