Ontwikkelstudio Plastic Studios wist in het verleden al enige opvallende games te maken. Linger In Shadows en Datura welke verschenen voor de PlayStation 3, kunnen enkel beschreven worden als onbeschrijfelijk. Het is een woord dat eveneens opgaat voor hun eerste PlayStation 4 game Bound.
Zoals hun voorgaande titels is Bound een game waar het verhaalmatige primeert en de gameplay eerder op het achterplan terechtkomt. Bound gaat in essentie over opgroeien, een thema dat op allegorische wijze naar voren wordt gebracht. Het spel wisselt hiervoor tussen een hedendaagse setting beginnend op een rustig strand waar een zwangere vrouw rustig rond slentert, en een surreële fantasierijke setting waar een ballerina haar vaardigheden gebruikt om haar koninkrijk te beschermen. Het zijn twee compleet verschillende settings die zoals in de PlayStation 3 game Papo and Yo toch nauw gelinkt zijn. Die link is in het begin obscuur, maar naarmate de game vordert groeien ze naar elkaar toe, terwijl het achterliggende thema van volwassenheid gaandeweg duidelijk wordt. Verwacht geen groot Eureka moment waarbij alles plots op zijn plaats valt, het is een gestaag proces dat je steeds dichter bij het begrip brengt.
Volwassenheid is ook een thema dat logischerwijs vooral de oudere speler zal aanspreken, zij die de nodige voorkennis hebben over de zaken die je wint en verliest naarmate je ouder wordt en die de twijfel kennen hoe je zelf jouw ervaringen zal overbrengen naar je kinderen. Het zorgt voor een weemoedig gevoel dat je echt in de leefwereld van deze metaforische ballerina plaatst. Interessant is de mogelijkheid om te kiezen in welke volgorde je die leefwereld verkent, wat betekent dat bepaalde stukken een andere interpretatie mee zullen krijgen voor andere spelers. De opbouw zorgt dus voor meer verhaalmatige vrijheid, maar het ontbreekt de game hierdoor wel enigszins een echte opbouw. De climax van het verhaal komt dan ook zonder echte waarschuwing en voelt redelijk abrupt aan. Traditionele verhaalgebonden games kiezen dan ook vaak voor een extreem lineaire ervaring waar dit probleem wordt vermeden.
Plastic Studios heeft naast het verhaal ook veel tijd besteed aan de opbouw van de twee werelden die veelvuldig naar voren komen. Langs één kant de echte wereld die wat meer waterverf-achtig is, met wat ruwere karaktermodellen; en langs de andere kant de surreële wereld die wat meer trekken heeft van hun gebruikelijke werk in de demoscene waar het de gewoonte is om hardware te pushen met verschillende meer exotische technieken. Levels bestaan niet uit vlakke texturen, maar uit vele kleinere oppervlakten die uit elkaar gaan als je de camera dichterbij brengt voor een buitenwereld effect. Op het eerste zicht lijkt het allemaal minimalistisch, maar er is wel een zekere kunst in vervat welke briljant moet worden wanneer de PlayStation VR update verschijnt in oktober. Het mag dan ook zeker niet verbazen dat de aanwezige Photo Mode vooral hier een sterke toepassing zal kennen. Deze is zeer uitgebreid gemaakt zodat je de volledige controle krijgt om de foto te maken die jij wil delen.
Deze Photo Mode is ook ideaal om de ballerina in beeld te brengen, want zij is op grafisch gebied de echte ster. Op het eerste gezicht lijkt ze niets speciaal, maar eens in beweging gaat alles gracieus. Spelers kunnen haar op elk moment verschillende dansbewegingen laten uitvoeren. Ze kan bijvoorbeeld gemakkelijk een 'Grand Jeté' uitvoeren waarbij ze springt middels een spagaat. Zelfs wanneer ze simpelweg over een dunne balk loopt of even stil staat gaat dit gepaard met de typische bewegingen van een ballerina, welke minutieus zijn overgezet naar het spel. Deze bewegingen komen ook handig van pas in de levels, welke allemaal redelijk kort zijn gehouden. Je moet deze gebruiken om verder te komen en bijvoorbeeld de juiste knoppen te activeren. Bound is op dit gebied dan ook een soort puzzel-platformer, welke nooit te uitdagend wordt. Zelfs de speedrun mode die je vrijspeelt wordt, maakt het niet echt moeilijk.
|
