Wanneer je met de opvolger van het goede Perfect Dark komt voor je nieuwste console, dan zijn de verwachtingen hooggespannen. Tel daarbij op dat Rare al enige tijd weinig fatsoenlijks had laten zien, en de hype is compleet. Kan Joanna Dark al deze verwachtingen inwilligen? In deze review kun je het lezen.
Zo snel als een slak
Van de Xbox 360 mag je een hoop dingen verwachten, waaronder een goede A.I. Helaas komt Perfect Dark Zero op dat punt zeer slecht weg. De vijanden lijken op het ene moment geen A.I. toegedeeld te hebben gekregen, terwijl ze het moment erna weer over een super A.I. beschikken.
Om dit toe te lichten zal ik met het domme gedeelte beginnen. Wat al in de eerste missies opvalt is dat de vijand zonder nadenken gewoon op je af komt stormen. Enig denkwerk lijkt er niet bij te zitten, ze rennen gewoon op je af en zien vanzelf wel wat er gebeurt. Eigenlijk moet ik het woord rennen hier vervangen door snelwandelen, het ziet er allemaal nogal knullig uit.
Dit is overigens niet het enige moment waarbij de A.I. een doorn in het oog is. Het ene moment reageert de vijand amper als je vlakbij hem staat, terwijl ze op andere elementen een kogel door je lichaam jagen als je achter elementen verborgen bent of wanneer je een grote afstand tussen deze tegenstanders hebt opgebouwd.
Dit niveau van A.I. is overigens niet alleen bij je tegenstanders aanwezig. Ook de mensen die aan je eigen kant staan doen wonderbaarlijke dingen, in negatieve zin welteverstaan. Wanneer je ze moet beschermen van de vijand kiezen ze er vaker voor om in hun vuurlinie te gaan staan dan even dekking te zoeken en je een handje te helpen. Hierdoor word de moeilijkheidsgraad op onnatuurlijke wijze omhoog gebracht, wat absoluut onnodig geweest was als Rare er meer aandacht aan besteed had.
Om dit soort elementen enigszins te boven te komen is een goede besturing natuurlijk van groot belang. Het is dan ook jammer dat de game ook hier weer de mist in gaat. Ik vind het moeilijk om de vinger op de zere plek te leggen, maar kloppen doet het in ieder geval niet. De nauwkeurigheid lijkt het steeds nét niet te zijn, waardoor je de hele tijd aan het bijsturen bent. Na een tijdje went het, maar wanneer je honderd broodjes blauwe kaas moet eten went het ook, het maakt het er alleen niet lekkerder op.
Multiplayer als overtuigingsfactor
Het doorspelen van de singleplayer bracht me dan ook weinig waar ik echt over naar huis kon schrijven. Het is dan maar goed dat de game een Xbox Live optie heeft, wilde de game geen slecht cijfer ontvangen.
Ten eerste is er natuurlijk de coöperatieve optie. Samen met een vriend of vriendin lekker de levels doorkruisen is natuurlijk leuker dan in je eentje. Wel wil ik de kanttekening plaatsen dat er verder niets verandert t.o.v. de singleplayer optie. Dit betekend ook dat hetzelfde aantal vijanden op je afgestuurd zullen worden, waardoor het geheel eigenlijk twee keer zo makkelijk wordt. Het plezier is er echter niet minder om.
Heb je geen vriend of vriendin bij de hand, dan kun je altijd nog via Xbox Live gaan schieten. Hiermee bereiken we meteen het sterkste deel van de game, want de ervaring via Xbox Live is zeer goed te noemen. Een potje is makkelijk opgestart, en met maximaal 32 man zul je je niet snel vervelen. Mocht het echter toch zo zijn dat dit aantal niet bereikt wordt, dan worden er automatisch delen van levels afgesloten. Hierdoor wordt het geheel wat kleiner, waardoor je niet aan het ronddolen bent zonder een tegenstander tegen te komen.
|
68
