Eind dit jaar lijken we aan de slag te mogen met Assassin’s Creed: Victory, maar we hoeven niet zo lang te wachten om onze honger naar de franchise te stillen. De Chronicles serie, bestaande uit een drietal games, pakt het net even anders aan en geeft ons 2.5D gameplay. Of dit bevalt bekeken we aan de hand van de eerste titel uit het drieluik.

De verhaallijn speelt zich af na de korte film Assassin’s Creed: Embers, waarin we kennis maken met Shao Jun, de laatst overgebleven Assassin uit haar gilde. De keizer Jiajing, niet geheel ontoevallig een Templar, heeft eenieder van zijn tegenstanders uitgeroeid en de dame is erop gebrand om wraak te nemen. Ook Ezio Auditore da Firenze speelt een belangrijke rol, hij fungeert namelijk als mentor om je nieuwe vaardigheden aan te leren. Het verhaal komt in de game niet heel goed uit de verf, maar weet de speler net genoeg te vertellen om duidelijk te maken waarom je precies aan het spelen bent. Wat hier zeker bij helpt zijn de cutscenes, die op een schilderachtige wijze worden gepresenteerd en meteen een goede indruk achterlaten.


Deze schilderstijl blijft ook in de rest van de game bewaard. De verschillende gebieden zijn mooi vormgegeven, hoewel aan te voeren valt dat iets meer kleurgebruik welkom had geweest. Door de 2.5D gameplay speelt de game zich vooral van links naar rechts af, waarbij het te volgen pad redelijk lineair is, ondanks dat er wel uitstapjes gemaakt worden van de voorgrond naar de achtergrond. Tegelijkertijd blijven veel van de aspecten waar Assassin’s Creed bekend om staat, denk aan het gebruik van Eagle Vision en het nastreven van secundaire doelen, centraal staan. Er is wel één groot verschil: er ligt ditmaal een grotere nadruk op het sluipen.

Shao Jun heeft verschillende manieren om met haar tegenstanders af te rekenen, onderverdeeld in Shadow (vermoord niemand en blijf ongezien), Assassin (pleeg moorden, maar laat niemand weten dat jij dit deed) en Brawler (stap vol de aanval in). De eerste methode wordt duidelijk geprefereerd door de ontwikkelaar, zo krijg je niet alleen gadgets als rotjes of kun je fluiten ter ondersteuning van het ongezien blijven, maar is ook het leveldesign erop gebaseerd. Schuilen achter pilaren, aan het plafond of een richel hangen of het toeslaan vanuit de schaduwen zijn allen te gebruiken als methoden om ongezien te blijven. Je dient echter altijd rekening te houden met het zicht van je vijanden, aangegeven middels een wit blikveld. Kleurt deze geel dan staan ze op scherp en als het over gaat op rood dan weet je dat je gezien bent. Dit klinkt overigens erger dan het is, zo zullen ze je niet actief opsporen en zijn ze na enkele seconden vergeten dat je zojuist één van hun collega’s hebt omgebracht.


Stealth vormt dan ook een belangrijk onderdeel, toch is het wel degelijk mogelijk om directe confrontaties aan te gaan, maar makkelijk is dit zeker niet. Het systeem komt neer op verdedigen en aanvallen, waarbij sommige tegenstanders net even een andere tactiek vereisen. Dit werkt prima tegenover één vijand, maar zodra ze in getale toenemen is het een vrijwel onmogelijke opdracht, hetgeen vooral te wijten is aan de controls. Shao Jun kan niet veel verdragen en wanneer er meerdere vijanden om je heen staan verlies je simpelweg het overzicht en is het lastig te zien wanneer je nu precies een aanval moet ontwijken of juist toe moet slaan. Het lijkt dan ook eerder een strafmiddel omdat je niet veilig genoeg geweest bent. Graag hadden we hier wat meer balans in gezien, juist omdat de gameplay verder vloeiend is en enkele van de later geleerde aanvallen erg goed werken en mooi in beeld komen.

Het hoofddoel van het spel is om af te rekenen met de keizer, maar tussentijds kun je ook voldoen aan secundaire opdrachten voor extra punten en daarmee vaardigheden verdienen. Voorbeelden hiervan zijn het beschermen van enkele onschuldigen of het vermoorden van een aantal specifieke tegenstanders. Nergens zul je worden verplicht om deze doelen na te streven, noch om de Animus Shards te verzamelen, maar het zorgt wel voor de nodige herspeelbaarheid. Hiernaast zijn er enkele levels die je vooral laten rennen, bijvoorbeeld omdat de haven in brand is gestoken, hetgeen een welkome afwisseling vormt op de rest van de gameplay.


Met zijn 2.5D aanzicht heeft Assassin’s Creed Chronicles: China een duidelijk andere insteek dan zijn grotere broers en zusters. Veel van de bekende aspecten keren terug, maar door de sterke nadruk op stealth lijkt de ontwikkelaar vergeten te zijn dat ook combat de nodige aandacht verdient. Verschillen zijn er ook, zo is er wat minder nadruk op het verhaal gelegd, hetgeen zowel een zegen als een vloek is. Je zult niet continu te maken krijgen met een verhaallijn die vrijwel onnavolgbaar is, tegelijkertijd had er iets meer diepgang in de mooie wereld mogen zijn. Dat dit niet het geval is valt ook de voice-over te verwijten, zij weet ons namelijk niet te pakken, hoewel de Chinese muziek juist wel bijdraagt aan het thema. Het spel is dan ook nog niet helemaal geslaagd, maar er is wel een solide basis gelegd voor de toekomstige delen die zich afspelen in respectievelijk India en Rusland.