Wanneer er een sequel binnen een franchise verschijnt, gaat het vaak om een voortzetting binnen een eerder ingezet genre, dat het echter ook anders kan bewijst Sacred 3. De game leerden we kennen als een RPG pur sang, maar met het derde deel is gekozen om het als hack and slasher voort te zetten. Een succesvolle verandering of een verkeerde keuze?

Het zal even slikken zijn voor de fans: de verwachting een RPG te spelen en in plaats daarvan uit te komen bij een grotendeels andere game. De open wereld is ingeruild voor lineaire levels, het aanzichtspunt komt ditmaal van bovenaf en de gameplay is duidelijk anders. De overkoepelende verhaallijn stelt hierbij weinig voor, nadat de wereld Arcana al enkele jaren in vrede zijn rust heeft gevonden, keert Lord Zane Ashen terug om dit eens ruw te verstoren. Om zijn doel te bereiken zoekt hij het Heart of Ancaria, een voorwerp dat de gave heeft om het lot van de wereld te veranderen. Het viertal Varja (Archer), Claire (Paladin), Alithea (Lancer) en Marak (Warrior) moet ervoor zorgen dat de rust wederkeert, waarbij een ieder van deze speelbare karakters zijn eigen unieke kwaliteiten heeft. Gamers die de First Edition van het spel aanschaffen krijgen nog een vijfde karakter om hun doel te bereiken, te weten Kaython van de Malakhim klasse. Dit laatste karakter is tevens los aan te schaffen als downloadable content.


Welk karakter je ook besluit te kiezen, het is niet mogelijk om hun uiterlijk aan te passen. De ontwikkelaar heeft een keuze gemaakt en als speler dien je de game hiermee te doorlopen. Dit doorlopen van de game doe je in, zoals reeds aangeven, levels die lineair zijn opgebouwd. In maximaal een half uur kun je een level verkennen, waarbij de vrijheid niets meer is dan een zijpad dat je even van het hoofdpad af doet wijken om een schat aan te treffen. Echt ontdekken is er dan ook niet bij, waardoor de hoofdmoot van de game wordt gevormd door het afrekenen met vijanden. Tussendoor verzamel je ervaringspunten om je karakter sterker te maken en vergaar je goud om weer geheel nieuwe moves te kopen. Het is allemaal weinig verrassend en de ontwikkelaar tekent dan ook keurig binnen de lijntjes van het genre.

Mede door deze insteek is Sacred 3 prima op te pakken voor een ieder die kennis wil maken met een hack and slasher. De gameplay is simpel gehouden, het is een kwestie van ontwijken en aanvallen, zonder dat je een combinatie van knoppen uit je hoofd dient te leren. De vijanden zelf hebben soms bepaalde specialismen waar je rekening mee dient te houden, hetgeen keurig middels een logo boven het hoofd staat aangegeven. Gelukkig heeft je speelbare karakter voldoende middelen om zich mee te wapenen, zo kun je gebruik maken van een lichte en een zware aanval en verkrijg je zo nu en dan een nieuw wapen die weer net even wat krachtiger is. Het is allemaal ideaal om mee in te stappen, maar zal weinig indruk maken op de fans van het genre en de vraag is of het indruk maakt wanneer je dit vergelijkt met de eerdere Sacred uitgaven.


Het spelplezier kan nog bijgeschaafd worden door de game coöperatief te spelen, hetgeen zowel mogelijk is op de bank (voor twee spelers) als online (voor vier spelers). Hoewel het plezier toeneemt gaat dit tevens op voor de framedrops en de chaos, irritatiepuntjes die nog eens onderstreept worden door de poging om humor naar voren te brengen. Het is niet eens dat de stemacteurs slecht werk leveren, zij werken simpelweg met een script dat geschreven lijkt voor een sitcom op Kindernet. Grappen komen simpelweg niet over, hetgeen extra jammer is omdat de soundtrack verder prima verzorgd is.

Wellicht ten overvloede willen we nogmaals benadrukken dat Sacred 3 een duidelijke stijlbreuk vormt met de voorgaande twee titels. Het RPG aspect is overboord gegooid en vervangen door een hack and slasher. Verwacht hierbij niet de diepgang van andere games binnen hetzelfde genre, het is allemaal nogal oppervlakkig en daarmee een goed instapmodel voor gamers die hier eerder nog geen kennis mee hebben gemaakt. Het is echter jammer dat de geforceerde grappen, de framerate (in onze gespeelde Xbox 360 versie) en de lineaire opzet weinig reden geven om na het uitspelen van de game – hetgeen je in zo’n twaalf uur kunt doen – er nog eens naar terug te keren.