Oorspronkelijk ontwikkelde de game-industrie voornamelijk fantasierijke games, maar tegenwoordig vervaagt de grens tussen realiteit en fantasie steeds meer. Hoe groot is de kans echter dat de toekomst die voorspeld wordt effectief uitkomt? Wij onderzoeken het voor jou!

De gigantische stad Rapture is een waar spektakel. Ondanks de duidelijke verouderde, semi-geruďneerde aanblik ten tijde van Bioshock was het meteen duidelijk dat de stad een architectureel mirakel is. Een complete, levende stad onder het water. De speler wordt omsingeld door water, maar leeft toch in grote ruimtes met alle comfort die men zich kan inbeelden. Het is een groot verschil met onze hedendaagse leefwereld waar kleine, krappe duikboten de enige manier lijken om echt onder de zee te leven. De zee waaruit de mensheid is ontstaan, blijft echter een grote aantrekkingskracht uitoefenen op de mens. Wetenschappers en architecten dromen ervan om terug te keren naar de zee om daar verder te leven waarbij die droom niet noodzakelijk onmogelijk lijkt. De overpopulatie op Aarde geeft namelijk de geboorte aan allerlei megaprojecten die Rapture willen nabootsen. Het Poolse Deep Ocean Technology werkt bijvoorbeeld aan een keten van onderwaterhotels met locaties in Dubai, Singapore, de Malediven en Noorwegen. De hotels zouden voor 2020 open moeten gaan. Het prijskaartje zou hierbij ook beperkt blijven, hun 'Water Discus Hotel' zou niet meer kosten dan een gewoon hotel.

Dit hotel zal weliswaar amper tien meter onder het wateroppervlak liggen om zonlicht te maximaliseren. Dat is natuurlijk niet meteen spectaculair te noemen. Andere bedrijven zijn echter meer ambitieus. Het Amerikaanse Zigloo wil een omgekeerde wolkenkrabber bouwen die tot vierhonderd meter diep gaat. De wolkenkrabber zou ongeveer 212.000 vierkante meter bewoonbare oppervlakte hebben. Aan de oppervlakte zou plaats zijn voor 's werelds grootste schepen om aan te meren zodat zij passagiers en voorraden kunnen brengen. De Lady Landfill is een project van drie Servische architecten met hetzelfde idee, waarbij hun wolkenkrabber zijn eigen energie zou maken op basis van het afval uit de oceaan. Het Eindhovense De Bever Architecten wilde dan weer een serie onderwatergebouwen maken die een stad vervangen. De onderwaterstad zou plaats hebben voor 6000 inwoners, cinemazalen, fitnessclubs en een volledig ziekenhuis. In Amsterdam wil Moshé Zwarts dan weer secundaire functies van de stad als parkings en winkelcentra onderwater parkeren tegen de tijd dat Amsterdam de strijd tegen het water verliest. In Australië komt men dan weer met Syph, een onderwaterstad bestaande uit 'organismes' met elk hun eigen functie zoals voedselproductie en woningen.

Lady Landfill
Die megaprojecten lijken natuurlijk toekomstmuziek, maar het leven onder het water is niet onmogelijk. Over de afgelopen vijftig jaar zijn er ongeveer een dozijn 'huizen' gebouwd in de diepe zee, drie van deze basissen worden zelfs nog actief gebruikt. Deze huizen dienen natuurlijk niet voor gewone mensen, maar ze worden in de eerste plaats gebruikt door onderzoekers als zeebioloog Ian Koblick die de flora en fauna onderwater beter willen bestuderen. Zijn instelling beheert het dertig jaar oude Marine Lab en de Jules Undersea Lodge. De Marine Lab is een onderzoeksinstelling die niet alleen gebruikt wordt door biologen. Ook de Amerikaanse marine en het ruimteagentschap NASA zijn vaste klanten zodat de Marine Lab sterk afgeschermd wordt van de buitenwereld. De Jules Undersea Lodge is minder geheimzinnig. De loge kan zelfs afgehuurd worden voor huwelijken of andere plezierreisjes. Je betaalt wel $675 per nacht voor een kamer, maar je viert je huwelijk wel op één van de meest romantische, exclusieve locaties op onze planeet. Het primaire doel van deze instelling is echter training en onderzoek; het verhuren van kamers is simpelweg een extra inkomstenbron.

De oppervlakte binnen de Jules Undersea Lodge en de Marine Lab zijn natuurlijk beperkt, maar Koblick stelt dat de technologie al bestaat om kolonies te bouwen waar tot honderd mensen kunnen wonen. Enkel de nooduitgangen zouden de nodige aandacht vergen, alle andere elementen van de kolonie zijn perfect op te zetten. Je hebt alleen voldoende geld nodig om het uit te voeren, wat natuurlijk een hindernis is voor megalomane projecten als Rapture. In stijl van Rapture zouden deze grote kolonies bestaan uit een hele serie kleine modules die verbonden worden via kleine tunnels wat toekomstige uitbreidingen zeer gemakkelijk maakt. De Marine Lab, de Jules Undersea Lodge en de Aquarius Reef Base – de derde onderwaterbasis die gebruikt wordt – zijn nog wel afhankelijk van het oppervlak voor luchtvoorziening, drinkwater en energie; maar er wordt verondersteld dat de drie basissen ook zelf energie en drinkwater zouden kunnen creëren met de nodige voorzieningen. Ook de aanmaak van zuurstof zou mogelijk zijn met de juiste planten. Eten kunnen ze nu al onafhankelijk verzamelen door te gaan vissen, hoewel ze ook ingeblikt voedsel inslaan van de oppervlakte.

Jules Undersea Lodge
Het lijkt dus onmogelijk om vandaag een onderwaterbasis te bouwen in de stijl van Rapture, maar gespecialiseerde wetenschappers denken na over de manier waarop een afgesloten basis kan werken in de toekomst. Ze twijfelen hierbij ook niet aan de noodzaak, wetenschappers willen de kolonies om hun onderzoek optimaal te ondersteunen terwijl futurologen deze basissen beschouwen als bescherming voor de mensheid in geval van catastrofale evenementen zoals stijgend zeeniveau en als simpele noodzaak voor de overpopulatie. Daarnaast zijn ze ook gewoon ideale training voor eventuele ruimtekolonies. Futuroloog Philip Pauley werkt ondertussen meer dan twintig jaar aan een concept, met als resultaat de Sub-Biosphere 2 die bovenwater gebouwd wordt en dan zal zinken naar de zeebodem. Dat idee is vergelijkbaar met het idee van Pawel Podwojewski, de hoofdarchitect achter het Water Discus Hotel. Het enige probleem van de onderwatersteden lijkt het kostprijsje. Het is dan ook niet toevallig dat een boel van de projecten gesneuveld zijn tijdens de economische crisis van 2007 tot en met 2010. Het herstel van de economie kan hen echter nieuw leven in blazen. De technologie is er, nu nog het geld.

Het bouwen van een onderwaterstad trekt wel de nodige aandacht, simpelweg omdat het een project is dat veel mankracht vereist en veel geld kost. Er zijn amper enkele mensen op deze Aardbol die zoveel geld zouden kunnen uitgeven, maar zij worden continu in de gaten gehouden. Ook een regering zou moeilijk zoveel geld opzij kunnen schuiven zonder dit te verklaren. Zelfs als dat allemaal zou lukken, moet er maar één iemand zijn die een glimps opvangt van het project en het verklapt. In een tijd dat iedereen continu verbonden is met het Internet, is het praktisch onmogelijk om een geheim te bewaren. We kunnen het zelfs perfect zien wanneer Iran en Noord-Korea kerncentrales bouwen; en die laten hun inwoners met moeite op het Internet. De grootste uitdaging van Rapture is dan ook de constructie geheimhouden. Eens de stad gebouwd is, wordt dat opnieuw gemakkelijker. Je kunt moeilijk het bestaan van je stad verklappen als je honderden meters onder de oppervlakte opgesloten zit. Een gewone stad kun je ontvluchten, maar een onderwaterstad kun je niet verlaten zonder een duikboot en een lange decompressie. Ideale beveiliging.

Het bouwen van de stad zelf vormt dus geen probleem. De architecten zijn bereid om de constructie nu al te starten, ze zoeken gewoon het nodige geld om de constructie te starten. Een economische opflakkering zal ongetwijfeld opnieuw leiden tot megalomane projecten, zodat er zeker geld gevonden kan worden tegen 2020. Als de leiders van Dubai bijvoorbeeld weer voldoende geld hebben voor zulke luxeprojecten, dan gaan ze er opnieuw mee verder. Een onderwaterstad zou nu eenmaal de kroon op hun werk zijn. De geheimhouding zal altijd een probleem zijn, maar uit BioShock blijkt dat die geheimhouding eerder een groot probleem vormt voor de overleving van de stad. Het is misschien dan ook beter dat dit niet geheim blijft. Op dit gebied zie ik dan ook een hoge kans op realisme. Ik ga voor een kans van 80% dat dit verwezenlijkt wordt tegen 2020. Het grote probleem ligt hem eerder in de genetische manipulatie. De mensheid staat al weigerachtig over het manipuleren van genen om bepaalde ziektes uit te roeien. De kans dat we tegen 2020 dan superkrachten accepteren door zulke manipulatie, is zeer laag. De twee factoren bij elkaar geteld houd ik het op 40% kans. We zullen waarschijnlijk tevreden moeten zijn met de prachtige onderwaterpanorama's.