Een menselijk leven is kort en eindig, maar de nalatenschap van sommige mensen gaat veel langer mee. In ‘Zijn Erfenis’ bekijken we de nalatenschap van de iconen van de game-industrie. Vandaag bekijken we de grootste icoon van Nintendo.

Met Hiroshi Yamauchi en Gunpei Yokoi passeerden al een tweetal Nintendo-iconen in onze ‘Zijn Erfenis’-serie waarbij hun invloed op Nintendo en de game-industrie buiten kijf staat. De bekendheid van Yamauchi en Yokoi verbleekt echter in vergelijking met de bekendheid van Shigeru Miyamoto, de derde icoon van Nintendo welke vaak de vader van de moderne videogame-industrie wordt genoemd; een eer die hij zeker verdient. Het verhaal van Miyamoto begint op 16 november 1952 in een klein dorpje ten noordwesten van Kyoto. In zijn jeugd bracht Miyamoto veel tijd buiten door waarbij hij graag de natuur verkende zoals grotten en bossen die hij tegenkwam. Deze verkentochten dienden als inspiratie voor latere titels zoals The Legend of Zelda. Daarnaast was hij ook dol op manga en hij wilde graag manga-artiest worden. Na zijn opleiding tot industrieel ingenieur vond hij echter niet snel een baan. Uiteindelijk moest zijn vader in 1977 zorgen voor een sollicitatiegesprek bij een vriend, Nintendo CEO Hiroshi Yamauchi. Tijdens dat gesprek toonde Miyamoto enkele speeltjes die hij gemaakt had en Yamauchi was hierover zeer tevreden. Hij kreeg dan ook een baan, hij werd de eerste artiest van Nintendo.


De eerste jaren werkte Miyamoto aan de grafische design voor verschillende titels waaronder Sheriff en Radar Scope. Vooral die laatste game was belangrijk voor Nintendo, het was namelijk een grote flop en Nintendo bleef achter met vele onverkochte exemplaren. Miyamoto kreeg de taak om die machines te hergebruiken voor een nieuwe game waarbij hij begeleid werd door Nintendo’s hoofdingenieur Gunpei Yokoi. Oorspronkelijk wilde Nintendo het spel omvormen tot een Popeye-game, maar men kon de licentie op Popeye niet krijgen. Miyamoto bedacht uiteindelijk een nieuw concept, dat hij samen met Yokoi uitwerkte tot Donkey Kong. Het was de eerste keer dat het verhaal van de game bepaald werd voor de gameplay. Zowel de programmeurs – Miyamoto kan niet programmeren – als de marketingmanagers hadden problemen met de game, maar Yokoi verdedigde Miyamoto bij grote baas Yamauchi waardoor die doordrukte en de game wereldwijd in de arcadehallen verscheen. De game was een succes en Miyamoto ging aan de slag met Donkey Kong Jr. en Donkey Kong 3 welke vergelijkbaar waren met hun voorganger.

In zijn volgende game schoof hij Donkey Kong echter aan de kant. Hij legde de focus op Mario, veranderde hem in een loodgieter en gaf hem een broer met de naam Luigi. Opnieuw kreeg Miyamoto goede raad van Yokoi die voorstelde dat Mario hoog zou moeten kunnen springen zonder schade op te lopen als hij viel. Het concept achter Mario Bros was op die manier geboren, en opnieuw was de game een succes. Het was echter de laatste arcadegame van Miyamoto. Achter de schermen was Nintendo namelijk begonnen aan de ontwikkeling van een eigen console en Miyamoto kreeg net als enkele collega’s de taak om titels voor de NES te ontwikkelen. Zijn eerste titel was de platformgame Super Mario Bros die verder ging op het concept van Mario Bros. Zijn tweede titel was echter een originele titel, namelijk The Legend of Zelda. De game was een non-lineaire game waarin de speler een grootse wereld kon verkennen zoals Miyamoto in zijn jeugd de bossen had verkend. De twee games waren compleet verschillend. Alleen qua ontvangst waren er gelijkenissen, ze werden namelijk beide een groot succes.


De jaren erop zou hij nog meer succesvolle games ontwikkelen zoals Ice Climbers, Kid Icarus, Excitebike, Devil World en Yume Kojo: Doki Doki Panic waarbij die laatste in het Westen verscheen als Super Mario Bros 2. Miyamoto ontwikkelde ook enkele vervolgen waaronder de echte Super Mario Bros 2 die hier verscheen als Super Mario Bros: The Lost Levels, Super Mario Bros 3 en het opmerkelijke Zelda II: The Adventure of Link die compleet anders was dan elke andere Zelda. In 1990 fuseerde Nintendo verschillende ontwikkelteams waarbij Miyamoto de leiding kreeg over de Nintendo Entertainment Analysis and Development (Nintendo EAD) divisie. Die divisie werd belangrijk voor de Super Nintendo door de ontwikkeling van onder andere F-Zero, Star Fox, Super Mario World en The Legend of Zelda: A Link to the Past waarbij Miyamoto steeds de leiding had. Samen met Square produceerde hij Super Mario RPG: Legend of the Seven Stars, een RPG met Mario in de hoofdrol. Ook op de Nintendo 64 produceerde hij samen met Nintendo EAD verschillende toppers waaronder Super Mario 64, The Legend of Zelda: Ocarina of Time en The Legend of Zelda: Majora’s Mask.

In deze periode verliet Gunpei Yokoi Nintendo, wat ook gevolgen had voor Miyamoto. Oorspronkelijk hielp Yokoi met de ontwikkeling van hardware en handheldgames; maar vanaf het GameCube-tijdperk ging Miyamoto ook zijn tijd verdelen over deze taken. Hij speelde bijvoorbeeld een belangrijke rol in de ontwikkeling van de Wii, de DS, de 3DS en de Wii U. Vanaf de Game Boy Advance produceerde hij ook verschillende handheldgames waaronder Nintendogs, The Legend of Zelda: Phantom Hourglass en The Legend of Zelda: Spirit Tracks. Desondanks bleef hij nauw betrokken bij de ontwikkeling van consolegames. Hij bedacht Luigi’s Mansion, Pikmin, Super Mario Sunshine, Super Mario Galaxy, Wii Fit, Wii Sports en New Super Mario Bros. Wii. Door het wegvallen van Yokoi staat er dus duidelijk meer druk op de schouders van Miyamoto, maar hij vergat zijn oude vriend en mentor zeker niet. Kort na zijn overlijden in 1997 zorgde Miyamoto ervoor dat Metroid – één van de bedenksels van Yokoi – kon terugkeren in de vorm van Metroid Prime. Hiervoor ging hij samenwerken met Retro Studios waarbij ze er uiteindelijk samen voor zorgden dat Metroid Prime een prachtig eerbetoon aan Yokoi was.