In 1997 bracht Atlus met Shin Megami Tensei: Devil Summoner: Soul Hackers het tweede deel uit de Devil Summoner-serie naar de SEGA Saturn. Toch zou het uiteindelijk zestien jaar duren voordat de game in Europa het daglicht zou zien. Is de game alsnog de moeite?

Soul Hackers schuift je in de schoenen van een zelf te benoemen devil summoner. Samen met je jeugdvriendin Hitomi dwaal je door de futuristische stad genaamd Amami City, die tevens de digitale stad Paradigm X huisvest. De twee personen maken deel uit van een hackersgroep genaamd de ‘Spookies’. De leider van de groep Masahiro Sakurai vindt een gun-COMP, een computer in de vorm van een pistool waarmee je demonen kunt oproepen, die het hoofdkarakter moet bewaren. Echter weet je de COMP te activeren en zorg je er ongewild voor dat Hitomi bezeten wordt door demon Nemissa. Het is diezelfde leider die de groep in aanraking brengt met de gevaarlijke ‘Phantom Society’ en de Spookies aanspoort om diens plannen om de zielen van mensen te absorberen via Paradigm X te stoppen.

Hoewel het verhaal cliché klinkt, is het mede door de karakters een genot om het dertig uur durende plot te blijven volgen. Zeker de 'Visuel Quests', waar je in de huid kruipt van een andere summoner zijn een genot voor de ervaring die Soul Hackers te bieden heeft. Hoewel het schouwspel dat Soul Hackers op de planken zet genoeg inhoud heeft, valt toch de visuele presentatie aardig door de mand. De personages en demonen zijn in hun pixel-achtige vertoning moeizaam te onderscheiden, de NPC’s zijn in dungeons niet zichtbaar en filmpjes zijn van een zeer lage kwaliteit. Hieraan valt duidelijk te merken dat de game alweer zestien jaar oud is. De voice-acting daarentegen is goed verzorgd waarbij ontbrekende teksten speciaal voor deze versie van een stem voorzien zijn.


Waar de graphics de tand des tijds niet goed doorstaan hebben, doet de gameplay het stukken beter. Tijdens het verhaal kom je op verschillende plaatsen die fungeren als dungeon. Deze dungeons zal je in een first-person view doorkruisen waar je elke stap door demonen aangevallen kunt worden. De doolhoven worden naar mate het spel vordert steeds complexer waardoor de map die per stap op het onderstaande scherm getekend wordt, een welkome vernieuwing is. Mensen die niet het geduld op kunnen brengen om zelf de hele doolhof in kaart te brengen, kunnen gebruik maken van een nieuwe functie die zodra deze is aangezet de hele map op het scherm toont. Ook is het op elk moment mogelijk om de moeilijkheidsgraad aan te passen zodat je nooit overdonderd wordt. Het voorkomt echter niet dat de doolhoven op den duur repetitief worden.

Als je een random encounter tegenkomt heb je de optie om je belagers aan te vallen, te vluchten of mijn persoonlijke favoriet; met de aanvallende demonen te praten. Zoals een JRPG uit de jaren negentig beaamt en in tegenstelling tot de latere delen uit de serie, zijn de gevechten turn-based. Je party bestaat minimaal uit het hoofdkarakter en Nemissa. Daarnaast kun je gebruik maken van hooguit 4 demonen om je overige plekken te bezetten. De twee menselijke karakters kunnen naast het aanvallen en verdedigen ook gebruik maken van items. Demonen kunnen weliswaar geen items gebruiken, maar hebben wel demonspecifieke aanvallen. Ook kun je de commando’s van een satanische gestalte door de demon zelf in laten vullen.


Zodra je met demonische gedrochten begint te praten, krijg je de mogelijkheid om te trachten het gevecht af te doen met enkel een woordenwisseling. Dit leidt niet alleen tot grappige momenten, maar het is ook een vermakelijke strijd met een hoge risk and reward-gehalte. Weet je de juiste snaar te raken bij het monster waarmee je een gesprek aan het voeren bent, dan zul je beloond worden: je wordt met rust gelaten, je krijgt de mogelijkheid om de vijand om te kopen, je krijgt een item of geld, of de demon zal je vergezellen op je reis. Aan de andere kant zul je ook een beurt kunnen kwijtraken als je hem in het harnas jaagt. Toch is het niet mogelijk om elk gevecht met enkele woorden uit de weg te gaan. Naast het gebruikelijke geld dat je in de meeste RPG’s terug zult vinden, krijg je namelijk ook de beschikking over ‘Magnitite’. Deze Magnitite zorgt ervoor dat je demonen kunt oproepen en in je party kan behouden. Op elk moment dat je demonen in je party hebt, zal ook elke stap afhankelijk van de hoeveelheid summons Magnitite kosten. Als je meer dan twee summons in je party hebt zitten, zal je zeker in het begin snel al je Magnitite kwijt raken. De beste manier om de verbruikte Magnitite terug te winnen is door gevechten te winnen, waardoor het spel je zeker stimuleert om de vijanden die je tegen komt te ontdoen van zijn of haar leven.

Het spel is ontworpen met een gelimiteerd aantal Magnitite in het achterhoofd waardoor het mogelijk is om het hele spel door te komen zonder ook meer één demon te gebruiken. De demonen zijn vele malen zwakker dan je twee menselijke partymembers waardoor zij voornamelijk de support op hun rekening moeten nemen. Door onder meer de levelbeperking in het fusionsysteem die ervoor zorgt dat de demonen die je samenvoegt maximaal hetzelfde level mag hebben als je main character maken dat het niet mogelijk is deze trend te doorbreken. Dat is jammer omdat het systeem achter de demonen goed in elkaar zit. Zo zijn de eigenschappen die elke demon heeft, niet beperkt tot alleen de gevechten. De loyaliteit van een demon in jouw party kun je afhankelijk van zijn persoonlijkheid omhoog helpen en er zijn ook demonen die niet met elkaar overweg kunnen, waardoor je ze niet tegelijk kunt gebruiken. Het is in deze versie tevens mogelijk om het hele micromanagen achterwege te laten want je krijgt ook hier weer de optie om op elk moment het onderste scherm aan te raken, dit systeem uit te zetten en het voor de rest van de game te negeren.


Echter zul je tijdens de gevechten ook merken dat het spel meer dan een decennia oud is. Het is gelijk ‘Game Over’ zodra het hoofdpersonage het loodje legt en zul je pas na een zes- tot achttal uur, mits je enkele concessies doet, de mogelijkheid krijgen om overal te saven. Het zal ook meer dan eens voorkomen dat je door pech in de eerste beurt of als je de overhand in een gevecht hebt gepakt, verslagen wordt omdat het hoofdkarakter zichzelf bijvoorbeeld aanvalt door een statuseffect. Dit leidt zeker op een handheld tot onnodige frustratie als je meerdere keren een busrit aan progressie kwijtraakt. Het spel weet gek genoeg op de oorspronkelijke moeilijkheidsgraad het grinden zo goed als het hele spel te ontlopen.

Het verhaal en de karakters weten het spel zestien jaar later nog steeds bijzonder te maken, iets dat niet veel spellen voor elkaar zullen weten te boksen. Ook het vechtsysteem zit ondanks enkele minpuntjes en dungeons die op den duur repetitief kunnen aanvoelen goed in elkaar. Hoewel het verhaal zeker het volgen waard is, zal niet iedereen de zwaar verouderde graphics en op momenten achterhaalde gameplay kunnen verdragen. Mensen die zin hebben in een goede RPG en tevens door de gemelde gebreken heen kunnen kijken, wil ik aanmoedigen om zo snel mogelijk naar de winkel te rennen om Shin Megami Tensei: Devil Summoner: Soul Hackers te halen.