Eén van de eerste releases dit jaar is Anarchy Reigns, wat vreemd genoemd mag worden omdat de game midden vorig jaar al afgewerkt was. Een mogelijke reden voor het uitstel is het ontspringen van het najaarsgeweld, toch weet het spel ook begin 2013 geen grootse indruk achter te laten.

Hoewel Anarchy Reigns vooral – tegen een gereduceerd tarief – als een multiplayer brawler in de markt is gezet ontbreekt het niet aan een singleplayer. Te kiezen valt uit de karakters Jack en Leo met ieder hun eigen verhaal, waarbij dit vooral is neergezet als een opstapje naar de online gevechten. Wellicht om deze reden lijkt de singleplayer eerder in elkaar gezet te zijn omdat dit van ontwikkelaar Platinum Games verwacht werd, dan dat ze er serieus moeite in wilde steken. Een verhaal met verschillende groeperingen in een grotendeels verwoeste wereld klinkt als een goed uitgangspunt, maar er blijkt niet veel meer inhoud te zijn dan deze ene losstaande regel. Er mist verdere verdieping. Tel hierbij op dat de opdrachten, waarbij je bijvoorbeeld een bepaald aantal vijanden moet vermoorden binnen een tijdslimiet, zich gedurende de acht uur te vaak herhalen en de singleplayer mag snel vergeten worden. Hoewel, helemaal waar is dit overigens niet, aangezien de karakters voor de multiplayer juist weer verdiend moeten worden in deze singleplayer.


Voor het verhaal hoeven we Anarchy Reigns dan ook niet te spelen, maar gelukkig is de actie overtuigender. Ieder van de karakters waar – in de multiplayer – uit te kiezen valt heeft een basisopzet, maar wel met unieke kenmerken. Hoewel een ieder bijvoorbeeld lichte en zware aanvallen met elkaar kan combineren beschikken ze tevens over een uniek wapen met eigen moveset. Het ene karakter is hierdoor bijvoorbeeld snel maar deelt minder schade uit, terwijl de ander weliswaar langzamer is, maar flinke klappen uit kan delen. Enige oefening is dan ook handig om je de karakters eigen te maken en deze unieke vaardigheden aan te leren, om zo tot een favoriet te komen.

Nadat je een keuze hebt kunnen maken uit een karakter zul je wederom moeten kiezen in welke modus je wil stappen. De opties zijn hierbij weggestapt uit de shooters, zo valt te denken aan deathmatch, team deathmatch, capture the flag en survival, een variant op Horde. Voor welke van de elf modi je ook kiest, de actie is chaotisch en snel, zonder enige ruimte om een plaspauze in te bouwen. Gevolg hiervan is dat je soms minder gericht te werk zult gaan in het maken van combinaties en al snel de optie verkiest om simpelweg op knoppen te rammen. De keuze hiervoor komt mede naar voren door de onoverzichtelijkheid, zo werkt de lock-on op een tegenstander niet goed en zul je meermaals vanaf meerdere kanten belaagd worden zonder mogelijkheid om iets terug te doen.


Anarchy Reigns is een opvallende titel geworden. Hoewel de game zich duidelijk op de multiplayer richt en de singleplayer er bij de haren bijgesleept lijkt te zijn speelt deze toch een zeer grote rol. Niet alleen dien je de multiplayer karakters hier vrij te spelen, tevens is dit de enige optie om achievements / trophies te verdienen. Ook voor het oog en het oor is Anarchy Reigns niet de titel die je lang bij zal blijven, hoewel de karakters verzorgd zijn is hun lip-syncing niet naar het Engels overgezet en ook de achtergrondmuziek en de arena’s waar je in vecht voldoen niet aan de huidige maatstaf. Ben je dan ook op zoek naar iets unieks binnen het brawler genre dan zal deze game je dit zeker geven, zoek je iets meer diepgang en overzichtelijkheid binnen de gameplay, dan is Anarchy Reigns niet de game voor jou.