De eerste Epic Mickey was een aardige game met een hoop potentie wat er helaas niet helemaal uitkwam. De verkopen waren echter wel uitstekend en dus kreeg studio Junction Point een tweede kans, waaruit Epic Mickey: The Power of Two voortvloeit. Hebben we ditmaal wel te maken met een topper of gaat deze regelrecht naar de wereld van de vergeten videogames?

Wasteland krabbelt op na de avonturen uit het originele Epic Mickey. Wanneer rust en vrede eindelijk teruggekeerd lijken te zijn, steekt de Mad Professor zijn kop weer op. Aardbevingen teisteren Mean Street, maar naar eigen zeggen zit hij hier niet achter, maar een niet nader te noemen, opkomende vijand. Een held is nodig en Mickey wordt dan ook snel weer opgetrommeld om Wasteland van de ondergang te redden, ditmaal samen met Oswald the Lucky Rabbit. Epic Mickey 2 is minder diepgaand en duister dan zijn voorganger en het verhaal is mede daarom minder interessant. Het nieuwige is er natuurlijk ook een beetje af, maar datzelfde geldt voor de scherpe randjes, met name op ethisch gebied, die het eerste deel veel meer had. Ook in Epic Mickey 2 zien we de hand van Warren Spector als het op ‘goed en kwaad’ aankomt, maar het is minder duidelijk aanwezig en het heeft minder gevolgen voor het verdere avontuur.


Het grootste probleem uit Epic Mickey op de Wii was absoluut de tergend slechte camera. Het is duidelijk dat men hier veel tijd en moeite in heeft gestoken, maar het is nog steeds niet helemaal zoals het zou moeten zijn. Vergeleken met het origineel is het een flinke stap vooruit, maar vaak nog staat de camera net te laag bij de grond of draait hij spontaan de verkeerde kant op. Dat is lastig in een platformer als deze, helemaal omdat de game moeite heeft met het detecteren van randen. Wanneer je na een verre sprong op het randje van een object landt is de kans groot dat Mickey via een spastische beweging blijft hangen, maar niet nadat je een kleine hartverzakking hebt gekregen, omdat het lijkt alsof de muis de ondergang tegemoet gaat storten. Minstens zo vervelend is het wanneer je op een klein platform staat en hij, door een klein verschuiving, plotseling lijkt weg te glijden. Het lijkt alsof je constant op ijs of drijfzand staat en je nooit helemaal zeker bent van je ondergrond.

Terug is uiteraard ook de verf- en thinner gameplay. Gek genoeg is hier eigenlijk weinig spectaculairs veranderd. Waar je zou denken dat een sequel de mogelijkheden verder zou uitdiepen, daar blijft Epic Mickey 2 akelig op het vertrouwde pad. Het blijft leuk om objecten te verven en uit te wissen, maar iets meer diepgang had geen luxe geweest. Nergens betreedt de game een pad wat we niet al in het origineel hadden gezien en dat is een gemiste kans. Ja, we krijgen wel een tweetal nieuwe soorten verf, maar de puzzels blijven in essentie gelijk en simpelweg te voor de hand liggend.


Volledig nieuw in dit avontuur is je partner, Oswald. Waar Mickey met verf en thinner in de weer gaat en een dubbelsprong kan uitvoeren, daar kan Oswald met een boemerang gooien, stukjes zweven en elektrische aanvallen inzetten. In de praktijk betekent dit dat je bijv. Mickey een stukje kabel tekent, waarna Oswald de stroom inschakelt. Of Mickey haalt een hoog gelegen schakelaar om, waarna hij, door aan Oswalds benen te gaan hangen, samen met het konijn naar de overkant zweeft. Het zijn simpele handelingen, maar door de drop-in/drop-out co-op mechaniek, waarbij een vriend of vriendin met een druk op de knop kan meedoen of vertrekken, maakt het dit het avontuur een stuk aantrekkelijker. Er zijn weinig 3D platfomers waarbij je met zijn tweeën het avontuur kunt spelen, dus dat is sowieso een groot pluspunt en de magische wereld van Epic Mickey met een vriend doorkruisen is een stuk leuker. Toegegeven, het is toffer om Mickey te zijn dan Oswald, maar een kniesoor die zich daar druk over maakt. Een gemis is wel dat het niet mogelijk om de game online in co-op te spelen, waardoor splitscreen de enige optie is.

Mocht je geen vriend of vriendin kunnen vinden die wel oren heeft naar Epic Mickey 2, dan neemt de AI de controle over Oswald over. En oh Oswald, wat maak je er af en toe een zootje van. Zo vindt hij het leuk om neurotisch rondjes te lopen, in afgronden te vallen, commando’s te negeren ondanks dat hij schreeuwt je opdracht wel te zullen uitvoeren en je af en toe onbedoeld de lucht in te werpen. Het gekke is dat het niet constant slecht werkt; het ene moment doet het konijn precies wat je wilt en verwacht, om het volgende moment weer door te slaan. Toegegeven, mede door het komische waggelende loopje ziet er er meer dan eens erg grappig uit, maar het zijn minstens net zo vaak tranen van frustratie, wanneer een puzzeltje niet wil lukken, omdat meneer andere prioriteiten heeft.


Epic Mickey op de Wii werd beperkt door de kracht van Nintendo’s spelcomputer, maar dat is op de Xbox 360, Playstation 3 en Wii U natuurlijk heel andere koek. De stijl is gelijk gebleven, misschien hier en daar iets fleuriger, maar het HD-jasje zit als gegoten. Eigenlijk ziet er de game er bovengemiddeld goed uit, waarbij wel de kanttekening mag worden gemaakt dat de interactie met de wereld, denk aan de eerder genoemde ijsvloer, niet altijd even soepel is. Ook onzichtbare muren zijn vaak aanwezig, waardoor het er mooi uitziet, maar niet echt toegankelijk is. Je krijgt vaak het gevoel dat men nog steeds prachtig artwork kan ontwerpen, maar dat het maken van een interessant level met werkelijk uitdagende en unieke elementen erin een stuk lastiger is voor Junction Point. Wel erg goed is de soundtrack, iets wat we ook al hoorden tijdens de 3DS versie van de game. Prachtige muziek begeleidt het avontuur en jawel, ook de liedjes zoals we die uit oudere Disney-films kennen komen zo nu en dan voorbij. Een aardige toevoeging die sfeerverhogend werkt, hoewel het niet de revolutie is die Warren Spector ons wilde aansmeren. Ook voice-acting is veel meer aanwezig, hoewel de kwaliteit daarvan wisselend is.

Epic Mickey 2 is niet de topper geworden waarop we hadden gehoopt. Sterker nog, op de camera en co-op mode na voelt het als een stapje terug. De scherpe randjes missen, het vernieuwende is er af en wanneer je alleen speelt is het niet meer dan een middelmatige game. De co-op mode tilt het naar een hoger niveau, maar dat komt ook door het gebrek aan games als deze met zo’n functie op de HD-consoles. De besturing en camera werken aardig, maar laten hier en daar toch steekjes vallen, iets wat helemaal niet nodig zou hoeven te zijn in een titel als deze. De graphics zijn prima en het geluid is uitstekend, maar de lengte van de game is, wanneer jij je alleen op de main-quest richt, iets aan de korte kant. Gelukkig zit het avontuur wel weer stampvol met side-quests die de echte Disney-fan uitdagen om nog meer uit het avontuur te halen. Het is dus hopen dat het werkelijk ‘driemaal scheepsrecht’ is voor Junction Point, want het blijft een serie vol potentie die met een beetje meer kunde en afwerking vele malen beter zou kunnen scoren.