Als je al ooit verhalen van je grootouders hebt gehoord over de de tweede Wereldoorlog dan weet je alvast dat het destijds geen pretje was. Mocht je het nog niet weten, dan kan je altijd Red Orchestra 2 aankopen en al snel wordt de horror en gruwel van de oorlog je duidelijk gemaakt. Realisme staat voorop en dit kan twee dingen betekenen: fantastische gameplay of enorme frustratie. Wat uiteindelijk zal primeren, krijg je te lezen in deze review.

Red Orchestra 2 beslaat de belangrijkste veldslagen tussen de Duitsers en de Russen ten tijde van WOII. Aangezien de Duitsers veel te veel manschappen verloren met het proberen in te nemen van Moskou besluiten ze eerst de toevoer van versterkingen en bevoorrading te stoppen en het belangrijkste punt op de map daarvoor is Stalingrad. In de singleplayer campagne zal je kunnen spelen met beide zijdes maar lang zal de singleplayer niet gespeeld worden. De AI hier is werkelijk onvoldoende om de singleplayer leuk te maken. Zowel vriend als vijand lopen soms als een kip zonder kop rond, merken je niet op, lopen recht in spervuur, nemen dekking aan de verkeerde kant en nog veel meer. Leuk om even een gevoel te krijgen hoe de wapens werken maar daar blijft het dan ook bij. Als je dacht dat de singleplayer een mooie training zou zijn voor de multiplayer dan heb je het mis en daar kom je héél snel achter.


Gelukkig laat de multiplayer ons snel de zwakke campagne vergeten. In een drietal gametypes kunnen we al onze WOII dromen uit laten komen maar toch is het de originele Red Orchestra modus (Territory) die het meest interessantste is. Deathmatch en Lockdown zal je niet erg vaak tegenkomen maar het capture & hold concept van territory blijft nog steeds de populairste modus en met goede reden. De bedoeling is om je tegenstander terug te dringen door verschillende punten op de map te bezetten met genoeg manschappen en vervolgens op te rukken naar de volgende plaats terwijl de vijand net hetzelfde probeert. Het klinkt een beetje 'been there, done that' maar gekoppeld met het realisme dat de game bevat, wordt het een intense schermutseling die je niet snel zal vergeten. In Red Orchestra 2 is één kogel vaak al genoeg om je het respawn scherm te laten zien en zelfs kogels die missen hebben een invloed op het personage. Dankzij een moraal systeem zal je scherm grijzer worden naargelang je onder vuur ligt wat uiteindelijk resulteert in een haast onspeelbare situatie. Je personage zal een tijdje tot rust moeten komen om weer terug normaal te kunnen zien.

Ook nieuw is het cover-systeem dat aardig goed werkt en je toelaat om blind te vuren al is de kans dat je iemand raakt erg miniem is. Het gebruik hiervan is erg belangrijk want het stelt de speler ook in staat om accurater te mikken of om zijn machinegeweer op te stellen. De game biedt overigens geen hulpstukken: geen crosshairs, geen plaatsaanduidingen en zelfs geen mini-map. Red Orchestra 2 is geen spel voor Rambo's en mocht je dit toch van plan zijn, dan zal je er enorm snel achterkomen dat het geen goede tactiek is. Rustig te werk gaan en samenwerken met je team is heel belangrijk om een match te winnen. Het realisme kan erg frustrerend zijn bij momenten maar aan de andere kant geeft het een enorme kick om een vijand neer te schieten van op een lange afstand. Mocht het allemaal niet zo vlot verlopen dan kan er nog steeds een andere klasse gekozen worden, als deze plaatsen nog vrij zijn want elke klasse is beperkt beschikbaar. Zo kunnen er maar drie snipers zijn of drie elite rifleman bijvoorbeeld. Dit houdt het spel constant in balans zodat er nooit teveel artillerie is of teveel tanks met een hoop snipers.


Op technisch vlak laat een sterk aangepaste Unreal 3 Engine nog eens zien wat hij kan. De mappen zijn vrij groot en hebben gedetailleerde gebouwen en voorwerpen al is het landschap op zichzelf een beetje kaal op sommige vlakken. Speler-modellen zien er goed uit en zijn voorzien van goede animatie om het realisme te versterken. Rook-effecten daarentegen zien er gedateerd uit maar in elk geval zijn rookgranaten zo wel effectief. Op het gebied van geluid is het spel eveneens goed verzorgd. Geweren klinken erg authentiek en ook stemmen genieten van een goede kwaliteit. Als totaalpakket is Red Orchestra 2 enorm goed verzorgd en de U3-engine zal de game ook speelbaar maken voor mensen met minder sterke computers. Het enige zwakke technische aspect in het spel is de AI van de singleplayer campagne maar aangezien je online het meeste plezier zult beleven is dat moeilijk een minpunt te noemen. Overigens is de netcode ook prima waarbij servers met 64 spelers mogelijk zijn zonder noemenswaardige lag-problemen.

Red Orchestra 2 heeft me enorm verrast. Persoonlijk ben ik niet een grote fan van realisme en de instapcursus online was enorm frustrerend als nieuwe speler. Echter is dit na een beetje wennen een sterk punt geworden van de game. Als je na wat oefening iemand neerlegt met een standaard geweer op een afstand van 100m geeft dat gewoon een goed gevoel. Ook het cover-systeem geeft een extra dimensie aan de vuurgevechten al wil het héél af en toe niet honderd procent correct werken. Dat Tripwire veel tijd en liefde heeft gestoken in het ontwikkelen van deze game merk je wel. Helaas is het spel natuurlijk niet voor iedereen bestemd. Als realisme zoals Operation: Flashpoint of ArmA niet je ding is, dan zal Red Orchestra 2 je vast niet kunnen bekoren. Zoek je echter eens iets anders dan een standaard shooter dan zal Red Orchestra 2 je vast en zeker waar voor je geld geven.