Xbox en Japanse RPG’s zijn iets wat niet echt samenging. Met de Xbox 360 doet Microsoft er (vooralsnog met weinig succes) alles aan om de Japanse consument aan zich te binden. RPG’s zijn in het land van de rijzende zon zeer populair en het lijkt dan ook een logische keuze om hier mee te willen scoren. Een tijdje terug bekeken we Blue Dragon en nu zijn we alweer toe aan het volgende rollenspel uit Japan: Eternal Sonata.

Gaandeweg het avontuur doe je met je groep reisgenoten de nodige dorpjes en steden aan. Hoewel de karakters het vaak hebben over ‘die grote stad’, bestaat deze vaak enkel uit een tweetal huisjes, een winkeltje, kerk, herberg en een handvol bewoners. De omschrijving gehucht zou nog teveel van het goede zijn. Men had bij Tri-Crescendo best iets meer moeite mogen doen om de steden ook echt groots te laten aanvoelen, wat op dit moment echt niet het geval is. Zonde, want de omgevingen zien er op zich prachtig uit. Zo beweegt er van alles in de achtergrond en zijn vrijwel alle kleuren van de regenboog aanwezig. Ook het karakterdesign is van zeer hoog niveau. De game is cell-shaded en ademt een animesfeertje uit met een hoofdletter A. Van de kleding tot het ontwerp van de wapens, het is allemaal hogeschoolwerk en draagt ontzettend bij aan de toch al zeer goede sfeer in de game.

Naast het vechten en rondlopen door de dorpjes en stadjes zul je, zoals het een RPG beaamt, ook nog enkele grotten, moerassen, kelders en soortgelijke ongure plaatsen moeten doorzoeken. Het aantal puzzels dat je hier tegenkomt is teleurstellend en wanneer je eens op de proef wordt gesteld, blijkt het niveau ook niet erg hoog. Jammer, want hierdoor wordt de af te leggen afstand niet meer dan het rennen van A naar B en ondertussen alle vijanden op je pad afslachten. Jazeker, op je pad, want de tegenstanders zijn van te voren zichtbaar, wat betekent dat we in Eternal Sonata niet te maken hebben met random encounters. De kerkers hebben vaak verschillende aftakkingen in de route, waardoor je toch nog een beetje het gevoel krijgt enige invloed in de richting te hebben, hoewel er maar één goed pad is, de rest van de aftakkingen lopen uiteindelijk dood. Hierdoor is de game ook zeer lineair. Je loopt van locatie naar locatie zoals de game wilt dat jij loopt.

De onzichtbare muren, die veelvuldig in het spel aanwezig zijn, houden je op het pad wanneer je bijv. door een grasveld loopt. Exploratie is helaas dus tot een minimum beperkt. Gelukkig is het wel mogelijk om, bij wijze van side-quest, verborgen muziekstukken te vinden op je pad. Hierdoor ben je toch snel geneigd elk potje en pannetje in een van de twee huisjes in die grote stad te doorzoeken. Een extra vermelding waard is de manier waarop geld verdiend moet worden. Deze is namelijk zeer origineel, maar jammer genoeg beroerd uitgewerkt. Met één van de karakters kun je namelijk foto’s maken op het slachtveld. A la Pokémon Snap richt je met de camera en hoe meer karakters op een foto staan, hoe meer je er mee verdient. Helaas is het bedrag wat je voor een goede foto krijgt zo absurd hoog, dat je na enkele foto’s in het geld zwemt. Een beetje balans had hier geen kwaad gekund, want het idee is erg leuk.


Zoals eerder is al aangegeven is Eternal Sonata ontwikkelt door Tri-Crescendo. Nu zegt die naam je misschien niets, maar deze heren en dames waren eerder al verantwoordelijk voor de Baten Kaitos serie op de Nintendo GameCube. Wie zich deze games voor de geest kan halen weet vast nog wel dat de voice-acting matig was, maar de muziek van uitstekend niveau. Tri-Crescendo heeft in dit geval dan ook goed gekeken waarde sterke punten liggen, maar helaas zijn de zwakke punten niet aangepakt. Sterk is nog altijd de muziek, wat eigenlijk ook niet anders zou mogen in een game waar muziek zo’n groot onderwerp is. De vrolijke klanken in steden of op de uitgestrekte velden worden afgewisseld door een claustrofobie opwekkend deuntje in de donkere bossen en grotten of een opzwepend ritme in de hectische eindbaasgevechten.

Ook de muziek die is gecomponeerd door Chopin zelf komt veelal in de game voor en hoewel ik geen kenner van de klassieke muziek ben, zelfs geen fan, heb ik hier absoluut van genoten. Topwerk! De voice-acting is echter wederom van laag niveau. Zo is het opvallend dat vooral de badguys en volwassen karakters (waaronder Chopin zelf) goed ingesproken zijn, terwijl de jongere (en doorgaands vrolijke) karakters je soms de nekharen overeind doen staan met hun tenenkrommende stemmetjes. Jammer, want alle grote rollen zijn ingesproken door acteurs die eerder al hebben gewerkt aan games uit o.a. de Tales of… en .Hack serie.


Eternal Sonata is zeer lineair en de kans is groot dat je de game na het uitspelen weglegt. Uitspelen zul je het echter zeker, want het spel is van hoog niveau en Tri-Crescendo heeft wederom laten zien dat men uitstekend RPG’s kan ontwikkelen. Het verhaal is interessant en schuwt niet om serieuzere onderwerpen aan te pakken, terwijl het tevens een educatieve waarde heeft. Wat dat betreft nomineer ik deze titel meteen voor de beste leerzame game van het jaar! Naast het verhaal staat ook het vechtsysteem als een huis, hoewel het hier en daar best iets lastiger had gemogen. Grafisch is Eternal Sonata een game die je met trots aan je vrienden kunt tonen, de kleurrijke omgevingen en prachtig ontworpen karakters mogen er absoluut zijn. De muziek is zelfs van een nog hoger niveau, maar helaas haalt de matige voice-acting het eindcijfer naar beneden. Al met al heeft de Xbox360 een bovengemiddelde RPG in zijn portfolio met Eternal Sonata die fans van Japanse RPG’s zeker eens moeten proberen.