Sinds Neversoft debuteerde met Tony Hawk's Pro Skater is het in de serie een gewoonte geworden om onmogelijke kunstjes uit te halen en zo'n hoog mogelijke score te halen. Voor Downhill Jam, de eerste Wii-versie van Tony Hawk, werd dat concept echter overboord gegooid.

Waar Tony Hawk's Project 8 een realistische aanpak kiest, kun je dat van Downhill Jam niet direct zeggen, men ging eerder voor een soort cartoonstijl. De personages zijn ontworpen met dat in het achterhoofd, zo krijgen we allerlei stereotypes als een goth chick voorgeschoteld, het enige echte personage in de game is de heer Tony Hawk zelf. (Je kunt zelf ook een eigen personage maken.) Deze personages kennen absoluut geen diepgang en ze dienen eigenlijk alleen om wat one-liners te leveren. Dit merk je vooral in de interviews die elke race voorafgaan, de tekenfilmstijl wordt hier gecombineerd met 'grappige' interviews. Die grappige filmpjes worden echter wel al snel flauw aangezien ze bijna altijd rond dezelfde soort grappen draaien.



Met de omgevingen gaat het ietsje beter, de acht verschillende locaties zien er oké uit en ze bevatten veel vernietigbare objecten en kortere wegen. Qua texturen, detail en draw distance doet het geheel echter meer aan een PS2 game denken. De framerate zit gelukkig wel goed zodat het tenminste lijkt dat je snel door de omgevingen racet. Het geluid van Downhill Jam is ook niet om over naar huis te schrijven. De geluidseffecten doen verouderd aan en de stemmen van de personages zijn irritant. Dit komt mede door hun teksten en het feit dat ze aan overacting lijken te doen.

Qua muziek doet Downhill Jam het minder dan andere delen, het aanbod is beperkter en je zult de nummers vaak horen omdat bij elk personage bepaalde tracks horen. Uiteindelijk bevat het spel wel veertig nummers van groepen als Iron Maiden, White Zombie, Public Enemy en Lupe Fiasco. Als bepaalde groepen je niet bevallen, kun je een custom soundtrack samenstellen, maar het daarvoor bestemde menu is nogal eenvoudig. Er is niet eens een optie om het nummer in kwestie even te beluisteren. Daarnaast leken Heavy Metal en Hip Hop mij niet echt de meest geschikte muziek voor dit spel.



De game lijdt ook aan veel problemen die niet meer van deze tijd zijn. Het niet correct registreren van je positie en het vastzitten in de omgeving zijn problemen uit het PS1 tijdperk. Zulke fouten mag je niet meer maken. Ook de laadtijden zijn het vermelden waard, deze zijn niet extreem lang (~10 seconden), maar ze komen in dit spel prominenter voor dan in andere Wii games. Dan is er nog mijn persoonlijke favoriete, rubber-banding AI. Zelfs als je de perfecte race rijdt, kun je nog altijd verliezen omdat de tegenstanders dat ook doen. Verpruts het echter een keer of vijf en je kunt nog altijd winnen.

In de vorige generatie maakte Toys for Bob nog met Disney's Extreme Skate Adventure een redelijk goede game, skategames maken kunnen ze dus. Dat talent demonstreerden ze echter niet met Tony Hawk: de game is gewoon te snel uitgebracht om de release te halen. Deze Tony Hawk is niet leuk om te spelen. Downhill Jam doet nu aan als een slechte en lelijke SSX kloon en dat verdient Tony niet. Fans van Tony Hawk blijven voorlopig dan ook op hun honger zitten. Mensen die uitkeken naar Downhill Jam kunnen altijd aan de slag met SSX Blur.