Review: Arthur and the Invisibles
Door Gideon op 15-12-2006 om 09:08
|
Bron: Gamed
|
Tussen al dat next-gen geweld is het bijna fijn om zo nu en dan eens weer lekker een current-gen titel te spelen. Of dit gevoel na Arthur and the Invisibles ook is blijven hangen moet nog blijken.
De tien jaar oude Arthur heeft een probleem. Zijn opa is al jaren vermist en een grootgrondbezitter wil nu het huis van zijn oma met de grond gelijk maken, tenzij deze met een hele flinke zak geld op de proppen komt. En wat doe je dan als tien jarige? Juist, dan ga je op zoek naar een soort van smurfenvolkje in de achtertuin om zowel je opa te redden, als de gigantische schat die ergens verstopt ligt. Welkom bij Arthur and the Invisibles.
Eerlijk gezegd moest ik het verhaal nog even nazoeken voor je op internet, want uit de intro werd van de game werd het mij niet helemaal duidelijk. Een filmpje (met uiteraard beelden uit deze bioscoopfilm) en voor je het weet ren je als gamekarakter achter een zogenaamde minimoy aan; een wezentje uit het eerder genoemde volkje. Zoals het een echte filmgame beaamd ligt de moeilijkheidsgraad laag en ook de leercurve loopt niet erg stijl. Langzaam aan wordt alles uitgelegd: zelfs voor het springen zijn speciale stukken tutorial uitgewerkt. Ik vind dit normaal een goed teken, het geeft meestal aan dat een game niet gerusht is, alleen hebben ze het hier wel heel erg overdreven. Praktisch elke puzzel, minigame, nieuw wapen enzovoorts gaat vergezelt met een filmpje, oefening etc. Er wordt weinig aan de creativiteit van de speler overgelaten.
En eigenlijk had ik ook niet anders moeten verwachten, want Arthur and the Invisibles is duidelijk op de jongere gamer gericht. Je speelt als (verkleinde) Arthur, maar al gauw krijg je de beschikking over nog een tweetal karakters, namelijk Selenia en Belameche. Ze beginnen alle drie vrijwel gelijk, maar gaandeweg ontwikkeld elk karakter zo zijn eigen vaardigheden. Zo kan Belameche van afstand met zijn mes schieten, terwijl Arthur aan randen kan hangen en Selenia de mogelijkheid heeft om doornstruiken kapot te slaan met haar zwaardje. Weinig vernieuwend; sterker nog, het doet allemaal heel erg denken aan die andere bioscoophit waarvan ik de game mocht bekijken: Chronicles of Narnia.
Het grote verschil is dat Arthur and the Invisibles zich iets meer richt op het platform gedeelte en tevens is de moeilijkheidsgraad, helemaal voor een game voor kinderen, toch wat hoger dan we gewend zijn. Iemand die regelmatig games speelt zal er met gemak doorheen wandelen, maar ben je ongeoefend, dan biedt het spel de nodige uitdagingen. Helaas kleeft er een dik, groot en vet nadeel aan deze game: herhaling. Naar mijn idee is het namelijk net even teveel van het goede als ik binnen twee uur minstens vijf keer een blokkenschuifpuzzel moet doen. Het vervelende is dan nog dat deze puzzels zo lang duren, omdat het schuiven van deze blokken tergend langzaam gaat en de enige variatie is de locatie waar de blokken liggen die je bij elkaar moet brengen. Het is constant; stapel deze drie blokken op elkaar, zet een blok op de schakelaar, schuif een blok tegen de muur waardoor je omhoog kunt klimmen etc.
Maar herhaling slaat ook toe bij de rest van de game. Vijanden lijken allemaal op elkaar en om nu te zeggen dat de gevechten echt leuk zijn om te doen; nee. Het gaat niet dieper dan het meerdere malen indrukken van de aanval knop en zo nu en dan moet je een keertje blokken. Versla de vijand, pak de sleutel en draai het slot om. Wederom herhaling, want dit proces moet je per gesloten deur vaak drie maal herhalen! En wat blijkt dan? Achter de deur zit nog een deur, waarvoor je een speciale vaardigheid nodig hebt. Om deze vaardigheid te verkrijgen dien je een heel eind terug te lopen, door de omgeving die je dus al hebt verkend. Helaas zijn alle vijanden verdwenen is het dus niet meer dan een kwestie van heen en weer lopen. Ik heb op zich niets tegen een beetje backtracking, maar dit is gewoon veel te veel van het goede.
Gelukkig zijn de puzzels, ondanks het feit dat je negen van de tien keer blokken moet schuiven, niet zo erg als we ze kennen uit enkele andere puzzel games. De camera volgt de actie tijdens het puzzelen en vechten ook goed en de twee andere karakters die meestal door de computer worden bestuurd gaan niet om de haverklap dood door domme AI. Tevens zitten er zo nu en dan aardige minigames in, zoals een stukje on-rail schieten of balanceren door op de knoppen te rammen. Niets nieuws, we hebben het allemaal duizend keer gezien, maar beter goed gejat dat slecht bedacht zullen we maar zeggen.
Grafisch gezien is Arthur and the Invisibles absoluut niet slecht. Hoewel de omgevingen niet echt gevarieerd zijn (stel je voor dat je een mier bent en in een gigantisch, jarenlang niet gemaaid grasveld zit en je weet wat je kunt verwachten), oogt het allemaal wel redelijk strak. De karakters zijn mooi geanimeerd en bewegen soepel. Helaas wil de framerate zo nu en dan behoorlijk inzakken, maar het zit de gameplay niet tegen. Ook op grafisch vlak doet het spel niets gewaagds, maar zakt het ook nergens door het ijs.
Over het geluid kan ik simpel zijn; de muziekjes vallen niet op in zowel positieve als negatieve zin. De voice-acting doet dit wel, en dan vooral op positieve wijze. De stemmen passen precies bij de karakters en ze zijn nergens irritant, iets wat wel eens anders is in games. Ook de sound-effects knallen lekker uit je speakers. Prima op orde dus.
Arthur and the Invisibles is geen slechte game, als je binnen de doelgroep valt. Voor mensen die vaker gamen biedt het veel te weinig uitdaging en zul je van verveling het schijfje binnen enkele uren uit je PlayStation 2 halen om het er nooit weet in terug te stoppen. De herhalende gameplay en het vele backtracken maken het onmogelijk om heel enthousiast te worden over deze game die verder eigenlijk weinig fout doet. Ben je fan van het boek of lijkt de film je geweldig, huur deze titel dan eerst. Heb je kinderen onder de tien jaar, dan is Arthur and the Invisibles best een leuke game.
|
|
|
Beoordeling
| Gameplay |
 75 |
| Sound |
70 |
| Graphics |
75 |
| Replay |
50 |
Simpel, herhalend, maar zeker niet slecht
|
67 |
|
|
|
|
 09:13 Volgende week video Halo 3, maar geen Brute
 21:48 GBA en PS2 nek aan nek in Amerika
|
| Reacties (7) |
|
|
Pagina:
1
|
|
|
Devilly
op 15-12-2006 om 09:12
[Niv: 275 / Exp: 13756]
|
|
Nou, dit valt me nog reuze mee!
|
|
|
Gast (80.57.123.xxx)
op 15-12-2006 om 15:00
|
|
De game is gewoon goed, en veel beter dan een 6,7.
|
|
|
Gast (213.46.46.xxx)
op 15-12-2006 om 17:00
|
|
Heet het niet "Arthur and the Minimoys"?
|
|
|
Gideon
op 15-12-2006 om 19:07
[Niv: 163 / Exp: 8165]
|
Ja, in Amerika heet het geloof ik wel zo (of andersom). Deze titel stond echter op het reviewexemplaar 
|
|
LUPUS
op 15-12-2006 om 19:23
[Niv: 81 / Exp: 4043]
|
Bij mij stond juist Arthur and the Minimoys op mijn reviewexemplaar. Overigens vind ik het spel niet erg simpel - zelfs erg moeilijk voor een kindergericht spel! Het laat zich niet vergelijken met Harry Potter-games bijvoorbeeld en het is ook veel langer.
Zelf heb ik wat moeite met de boogschieters. Op het stukje dat je een totempaal in elkaar moet zetten met drie personages, wordt de een de hele tijd onder vuur genomen door een van de twee boogschieters. Die kan ik via het lange afstandwapen van dat kleine ventje wel plat krijgen, maar ik krijg de vijanden niet dood. Tipje hier? Ik wil best verder komen namelijk. 
|
|
|
Gideon
op 17-12-2006 om 13:45
[Niv: 163 / Exp: 8165]
|
Hoezo niet dood? Gewoon door blijven knallen met die kleine, zo heb ik het gedaan Dat zijn ze weg en kun je in alle rust de totempaal in elkaar zetten
|
|
Limmepie
op 20-12-2006 om 00:02
[Niv: 21 / Exp: 1043]
|
|
Echt lomp, waar staat vermeld op welke console dit is?
Beetje Pu cijfer hoor.
|
|
|
Pagina:
1
|
|
|
|
