Bijna twee jaar na de originele release is Death Stranding een hele andere titel. Niet omdat de game zelf veranderd is, maar juist onze leefomgeving. De door Hideo Kojima bedachte desolate post-apocalyptische wereld is plots een stuk herkenbaarder. Uiteraard zweven er geen gestrande zielen door de lucht; maar uitgestorven straten waarin enkel bezorgers hun werk doen? Ja, dat wel. Met Death Stranding: Director’s Cut ontvangt de game een re-release op PlayStation 5. De ideale uitgave voor een nieuwkomer, maar biedt het ook genoeg content voor de ervaren bezorger?

Death Stranding is uniek. Een experiment op een dermate grote schaal die in de hedendaagse game-industrie een vergezochte rariteit is. In vergelijking met de vorige titel die ik recenseerde was Death Stranding: Director’s Cut een verademing. Ghost of Tsushima: Director’s Cut was een meer dan prima game, maar met een herkenbare formule die op de automatische piloot doorlopen kon worden. Frequent verslapte mijn aandacht, Death Stranding daarentegen kon mijn aandacht van begin af aan vasthouden. Het is lang geleden dat ik op een vrije zaterdagmorgen een game opstartte, om deze pas rond middernacht echt af te sluiten. Het was een titel die zelfs mijn vrouw actief boeide, evenzeer geďntrigeerd door het spelconcept en de hybride vorm van sociale connecties. Een meer dan bijzondere ervaring die zich in schrijven en video niet goed laat uiten, maar het zelf beleven waard is.


Zoals je misschien al proeft ben ik tamelijk enthousiast over Kojima Productions' debuuttitel. Ik niet alleen. Collega René was bij de originele release ook al zeer enthousiast en beschreef de titel al uitvoerig in zijn review. Heel kort dan: in Death Stranding speel je als Sam Porter Bridges, een bezorger die een door een mysterieuze ramp – de Death Stranding – geteisterde en verscheurde Verenigde Staten moet zien te herenigen in de UCA, de United Cities of America. Grotendeels per voet leg je kilometer na kilometer af, vracht meezeulende, je evenwicht bewarende, om mensen weer bijeen te brengen. Op de achtergrond een intrigerend verhaal waarin Kojima elk detail gebruikt om zijn boodschap aan ons te benadrukken. Weet je nog niets van Death Stranding en ben je geďntrigeerd? Lees dan eerst Rene’s review eens goed door, dan neem ik in deze review de ruimte om dieper in te gaan op de meerwaarde van de vers uitgebrachte Director’s Cut.

Er zijn een tweetal zaken die direct opvallen, beiden positief. Ten eerste zijn er geen Monster Energy Drinks meer in de game te vinden. Het sponsorcontract met de energiedrankcorporatie lijkt te zijn verlopen, zodat er nu een in-game Bridges Energy Drank in Sam’s rustruimten staat. Ten tweede zijn de laadtijden vrijwel non-existent. In plaats van een ruime anderhalve minuut wacht je nu nog maar een slordige drie seconden voordat de spelwereld in al haar glorie op je scherm wordt getoverd. En glorie benoem ik niet lichthartig. De game ziet er fantastisch uit, zowel in prestatie- als kwaliteitsmodus, waarin de 60fps constant vrijwel constant gehandhaafd wordt. Daarnaast zijn betere én scherpere beelden waar te nemen, maar het is de framerate die het werkelijke verschil maakt.


Waarvoor de Director’s Cut nog meer geprezen mag worden is het gebruik van de DualSense controller. De essentie van de game is het bezorgen van pakketjes. Hoe groter het risico dat je neemt, hoe groter de beloning kan zijn. Ofwel; hoe zwaarder beladen je bent, hoe groter de kans op overleving en die felbegeerde likes. Echter, hoe meer je op je rug neemt, hoe lastiger het is je evenwicht te bewaren. Door de onderste schouderknoppen (L2 en R2) in te drukken kan Sam met zijn armen de vracht beter in evenwicht houden; een gemakkelijke exercitie op papier. Ware het niet dat deze knoppen op de DualSense controller terugduwen en daarmee een nieuwe dimensie aan de gameplay toevoegen. Met het verdere gebruik van de verbeterde speaker – een giechelende BB bijvoorbeeld - én de unieke trilfuncties is de controller een zeer prettig verlengstuk van het spel.

Voor een nieuwkomer is Death Stranding: Director’s Cut bij definitie de versie om aan te bevelen. Simpelweg omdat de spelervaring op diverse facetten substantieel verbeterd is. Deze versie brengt echter ook inhoudelijk nieuwe content. Niets vergelijkbaars met de Iki Island uitbreiding uit de Ghost of Tsushima: Director’s Cut én daarmee niet voldoende voor de meer casual speler om deze tamelijk lange titel opnieuw te beleven. De aanvullingen komen vooral in meer kleine toevoegingen. Zoals een lanceerstation voor pakketjes, waarmee je kostbare vracht over lange afstanden en moeilijk begaanbaar terrein kan katapulteren om later op te pikken. Of een nieuwe variant van de buddybot die jou vergezelt en ontlast van zware lading. Het zijn aanvullingen die in strijd lijken met de originele intentie van de game; echter speel je ze niet direct vrij. Je zult ervoor moeten werken, zodat de beloning het ook echt waard is. Vergeet daarbij ook niet dat het betreden van nieuwe gebieden gepaard gaat met een tijdelijk verlies in technologische ondersteuning, zodat die eerste ervaring nog even kenmerkend is als voorheen.


Een meer substantiële toevoeging is de schietbaan. Hier kan je naar hartenlust oefenen met het wapenarsenaal dat je hebt verzameld. Echter zijn er ook uitdagingen te voltooien, zodat je optimaal leert werken met het gereedschap dat je tot je beschikking hebt. In die zin zijn het actievolle missies die de tijd zeker waard zijn. Je staat een stuk zelfverzekerder in je schoenen tijdens je eerste aanvaring met een MULE-kamp of BT als je weet hoe je de wapens en spelmechanieken hanteert. Tevens is er ook een racebaan toegevoegd nabij de tijdboerderij. Leuk voor wat kort spelplezier, maar zonder echte meerwaarde. De nieuwe verhalende uitbreiding levert een krachtig nieuw verhaal, echter neigt de gameplay relatief veel naar naar Metal Gear Solid’s stealth-gameplay in vergelijking met wat Death Stranding op zichzelf is. De nieuwe content in deze Director’s Cut is dan ook geen schot in de roos. Maakt dat de ervaring minder? Nee, zeker niet.

Ik kan niet genoeg benadrukken hoe uniek een titel als Death Stranding wel niet is. Spijt heb ik dan ook dat ik niet een tweetal jaar geleden in de schoenen van Sam Porter Bridges ben gestapt. Anderzijds heb ik nu kunnen genieten van een vloeiende speelervaring, waarin die hybride sociale connectie en het indrukwekkende post-apocalyptische landschap nog evengoed indruk maken als twee jaar geleden. Misschien zelfs meer, de bewogen anderhalf jaar achter ons in acht nemende. Fans die honderden uren in de titel stopten kunnen zich vermaken met nieuwe gereedschappen en andere content. Degene die voor zichzelf al voldoende hebben genoten – of misschien totaal geen connectie maakten – kunnen deze editie gerust links laten liggen. Voor eenieder die de titel niet eerder speelde is Death Stranding: Director’s Cut een must.