Na jaren afgewisseld te hebben tussen Call of Duty en Battlefield dacht ik toch wel enigszins bekwaam te zijn in het moderne first-person shooter genre. Totdat ik een betacode van Insurgency: Sandstorm toegestuurd kreeg en een geheel nieuwe spelervaring tegemoet trad. Deze coöperatieve tactische first person shooter wind er geen doekjes om: elke kogel is dodelijk én dood is dood.

Sandstorm is het derde deel in de tactische first person shooter serie Insurgency, die nu voor de eerste maal op consoles uit zal komen. Op 18 september zal de game verschijnen voor PC, met een launch op PlayStation 4 en Xbox One volgend jaar. De beta speelde ik op PC, waarbij er tijdens de beta vanuit ontwikkelaar New World Interactive nog flink werd gerommeld met de grafische instellingen. Op momenten zag de game er erg indrukwekkend uit, op andere momenten dacht ik te maken hebben met een game uit de vorige generatie. Ik hoop dat New World Interactive een goede balans weet te vinden, want games als Battlefield 3 – een titel die ondertussen alweer zeven jaar oud is – ziet er nog knapper uit. Echter, nogmaals, dit was de beta, dus een definitief oordeel zullen we hier nog lang niet over vellen.


Waar we wel al een goed inzicht in hebben gekregen is de gameplay zelf. Er waren twee spelmodi: Coop en Versus. In Coop speel je met een team gezamenlijk tegen computergestuurde tegenstanders, in Versus speel je tegen spelers van vlees en bloed. Binnen de Coop spelmodus is op dit moment enkel Checkpoint te spelen. De drie beschikbare kaarten – allen gelokaliseerd in een Midden-Oosten-achtige locatie - in de beta waren onderverdeeld in verschillende checkpoints, welke varieerden van plaats, afhankelijk van of jouw team als anti-terreur eenheid of als terroristen waren ingedeeld. De bedoeling is dat je met je team de kaart van het eerste tot laatste checkpoint overneemt. Dit gaat in lineaire volgorde van A tot en met H (of een ander letter, afhankelijk van de kaartgrootte), waarbij er bij sommige checkpoints een bom geplaatst moet worden óf waar deze langer verdedigd moet worden. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan, want deze game is meedogenloos.

Ten eerste zie je niet direct of een bewegend persoon op je scherm vriend of vijand is. Hierbij moet je uitgaan van uiterlijk, zodat je voorafgaand aan een ronde goed moet bedenken in welk team je zit. Daarnaast is de HUD naast alle tactische elementen redelijk kaal, er is geen bevestiging van een succesvolle doding en er zijn geen bonussen. Je moet in de gaten houden of lijken niet nog bewegen én pas achteraf krijg je te horen welke bonussen je hebt verdiend. Het is even wennen niet direct een beloning te krijgen voor je inzet, maar al snel besef je dat de grootse beloning het overleven zelf is. Computergestuurde tegenstanders zullen routes rondom jouw locatie heen zoeken om je van achter aan te vallen, ze gebruiken diverse aanvalsmogelijkheden en deinzen er niet voor terug helikopterondersteuning of een artillerieaanval in te zetten. Ze schieten niet onredelijk vaak scherp en gericht en komen in net wat grotere getale dan je eigen team groot is. Houdt er daarbij rekening mee dat elke kogel dodelijk is en je pas opnieuw terugkeert als je team een nieuw punt veroverd en je hebt het recept voor een ontzettend lastige uitdaging.

Samenwerking is dan ook een vereiste. Als team dien je een goede balans te vinden in de verschillende klassen, wat gestimuleerd wordt door een limiet op de ‘speciale’ klassen als scherpschutter en observator. Zo ligt niet je hele team in een heuvel scherp te schieten, terwijl de klok aftikt en uiteindelijk niemand het doel verovert. Daarbij loont het ook niet om solo de held uit te hangen, want zonder dekkingsvuur ben je als een schaap omringd door een roedel wolven. Een bloederig uiteenspatten van jouw tedere lichaam is het ongewenste gevolg. Geduld en communicatie zijn de sleutelwoorden.


Dit gaat al helemaal op tijdens de Versus modi, waarbij we de spelvarianten Push en Firefight konden uitproberen. Push toont grote gelijkenissen met Checkpoint. Het aanvallende team moet nieuwe strategische punten veroveren in een lineaire volgorde. Voor elk veroverde checkpoint krijgen zij nieuwe versterkingen, terwijl het verdedigende team start met een gelimiteerd aantal versterkingen. Zo kan de balans in een potje al snel omslaan. In Firefight zijn er drie verschillende gebieden die veroverd moet worden, waarbij het team enkel terug tot leven komt als er een nieuw punt veroverd is. Verover alle doelen óf elimineer alle tegenstanders. Elk leven telt in deze modus, waarbij de menselijke tegenstander nog dodelijker en onvoorspelbaarder is dan de computergestuurde. Het is de reden dat ik deze speelmodi niet vaak gespeeld heb, doordat de net wat makkelijkere successen uit de Coop modus toch net wat meer plezier gaven.

De definitieve versie van Insurgency: Sandstorm zal meer spelmodi gaan bevatten dan hierboven genoemd. Daarnaast zijn er nog tal van customisatie opties die vrijgespeeld kunnen worden met een in-game munteenheid. Duidelijk is in ieder geval dit New World Interactive niet zomaar een copycat van huidige populaire shooters heeft ontwikkeld. Voortbouwend op de succesvolle voorgangers gaat deze titel voor een meer hardcore ervaring. Met vlagen doet de game denken aan een oorlogsfilm, waarbij een opzwepende soundtrack, het intense gedreun van een nabije artillerieaanval en rondvliegende ledematen van neergeslagen kameraden en tegenstanders je een stevige oorlogssimulatie bieden. Noteer 18 september dan ook maar alvast in je agenda, want Sandstorm heeft de potentie een groot deel van je najaar in beslag te nemen.