Een langlopende serie opnieuw uitvinden maar tegelijkertijd de oude schare fans tevreden houden is geen gemakkelijke opgave. Het is echter vitaal om zulke series in leven te houden. Een wissel van de macht kan daarbij duidelijk helpen, voor het nieuwe Atelier Firis schuift Yoshito Okamura op naar de positie van producer terwijl Shinichi Yoshiike zijn rol als regisseur overneemt. Een fikse vernieuwing aan de top dus, maar is dat ook voelbaar in Atelier Firis: The Alchemist and the Mysterious Journey?

Ondanks die vernieuwing heeft men wel gekozen voor een vertrouwd uitgangspunt: een jongedame die zichzelf volwassen ziet worden terwijl ze de wereld verkent. De jonge, naïeve Firis begint dan ook aan het avontuur van haar leven, een avontuur waarin ze niet alleen zal opgroeien door haar drang om de wereld te ontdekken maar ook de kunst van alchemie zal leren om haar geboortestad te helpen en uit de schaduw van haar oudere zus te treden. De Atelier serie koos in het recente verleden wat vaker voor duisterde thematieken, maar in Atelier Firis krijgen we de wereld opnieuw vanuit een luchtigere hoek te zien. Een wereld van (zelf)ontdekking waarin Firis wordt neergezet als een echte tiener, eentje die de natuurlijke emoties van een tiener toont, zoals impulsiviteit en de drang weg te komen van haar ouders zoals het een puber betaamt.

Het zorgt voor een verhaal waarmee een ieder gemakkelijker kan relateren, een opvallende stap gezien de complexe elementen die in voorgaande games naar voren kwamen. Atelier Firis draait nu echt opnieuw rond de reis. Dat is ook zichtbaar in de opzet van de spelwereld die open getrokken is ten opzichte van voorgaande Atelier games. Je krijgt daardoor meer het gevoel dat je rondreist door een wereld, ook omdat je nu verschillende steden zult tegenkomen en dat gebouwen nu vaak uit meerdere kamers bestaan. Gebieden zijn niet zo indrukwekkend als in bijvoorbeeld Horizon: Zero Dawn, maar het is nog steeds een fikse verbetering zodat je verschillende paden door de omgeving vindt en dat je naar hartenlust kunt ronddwalen. Het ontwikkelteam is er spijtig genoeg niet in geslaagd deze omgevingen echt tot leven te brengen, veel karakters loop je er bijvoorbeeld niet tegen het lijf.


Denk nu niet dat je eindeloos de tijd hebt om hier rond te dwalen. Atelier Firis brengt namelijk de tijdslimieten van oude Atelier games terug. Je hebt een dertigtal dagen om een eerste groot doel te bereiken, waarna je een jaar hebt om dit voor een tweede doel te doen. Terwijl je aan het spelen bent tikt de tijd genadeloos door. Dit wordt begeleid door een dag- en nachtcyclus met verschillende (dynamische) weereffecten die je doet voelen dat de tijd vooruitgaat. In de tussentijd moet je echter niet ongerust worden van deze limiet, er is een groot verschil met de strakke deadlines van de oude Atelier titels zodat je nooit het gevoel hebt dat je gehaast moet zijn, maar je blijft er wel door gefocust. Als je alles op je gemak wil verkennen, moet je gewoon wat afwachten aangezien er eigenlijk maar twee tijdslimieten zijn alvorens je absolute vrijheid krijgt.

Er is wel een andere soort 'tijdslimiet' waarmee je rekening dient te houden, namelijk het 'LP' systeem waardoor je zwakker wordt naarmate je meer vermoeid wordt. Je vindt bijvoorbeeld minder ingrediënten als je een laag LP hebt. Als je metertje volledig leegloopt, word je zelfs teruggestuurd naar het kamp. Aangezien alle acties deze levenspunten verbruiken, moet je zorgen dat je deze regelmatig bijvult, bijvoorbeeld door voorwerpen te gebruiken of te rusten in je bed. Dit vermoeidheidssysteem vormt echter geen te grote hindernis, in vergelijking met Atelier Sophie kun je nu gemakkelijker de stamina-meter aanvullen en het 'fast-travel' systeem dat je later krijgt zorgt ervoor dat je weinig energie gebruikt met verplaatsingen. Je moet je dus niet te veel zorgen maken wanneer je ingrediënten aan het zoeken bent voor je alchemie, want je kunt steeds snel terugkeren naar het kamp.


Je zult naar goede gewoonte continu ingrediënten verzamelen want het alchemiesysteem is opnieuw extreem belangrijk. Het systeem – grotendeels overgenomen uit Atelier Sophie – is namelijk het centrale punt. Alchemie voer je uit door ingrediënten – in de vorm van puzzelblokken – in elkaar te passen op een efficiënte manier. Hoe beter je dit doet, hoe beter het resultaat. Dit betekent dat je betere items krijgt hoe meer voorwerpen je kunt combineren. Ook de kwaliteit van de materialen, bonuslijnen op het spelbord en het aantal keer dat je een voorwerp hebt gemaakt spelen een rol in het verbeteren van het verkregen eindproduct. Willekeurig wat materialen samen gooien levert hierbij al resultaten op wat experimenteren een leuke bezigheid maakt, maar het is nog steeds interessanter nieuwe recepten te ontdekken en te gebruiken. De diepgang in het systeem en de variatie in recepten zorgen dat je hier het langst plezier mee beleeft.

Het is natuurlijk niet altijd even prettig, in deze wereld loop je soms ook monsters tegen het lijf, een element dat eigenlijk opnieuw onderbelicht is aangezien er amper vijanden rondlopen. De game heeft een traditioneel Turn Based vechtsysteem dat weinig strategische zetten vergt, want zowat alle gevechten zijn met de ogen dicht blind te winnen. Enkel het samenstellen van een combo-aanval vereist wat meer aandacht. Dat het systeem niet echt doordacht is, valt vooral op in het wisselen van je teamgenoten. Dit gaat niet via een snel menu, je moet de teamgenoot fysiek opzoeken als je deze wil toevoegen aan je team. De wereld is wel mooi vormgegeven en de achtergrondmuziek is heel leuk om horen, maar daarvoor wil ik geen omweg maken. Vergeleken met de uitwerking van het alchemie-gedeelte en het verkennen is dit ook maar iets wat zich op de achtergrond afspeelt.