Met Of Orcs and Men had Cyanide Studios al zijn eerste stappen gezet in de gelijknamige fantasiewereld en nu zijn ze terug met Styx: Master of Shadows. In deze prequel kruipen we in de goblin-huid van Styx om ongezien onze slag te slaan. Hoe goed dit lukt, lees je in deze review.

Het verhaal van Styx draait rond de wispelturige relatie tussen mensen en elven en, vanzelfsprekend, iets van waarde waar Styx zijn groene vingers op wil leggen. Het klinkt alvast spannend maar helaas is de uitwerking hiervan niet optimaal waardoor het verhaal al vrij snel onbelangrijk wordt. Een probleem is het echter niet want de beste kwaliteiten van het spel zijn terug te vinden in de gameplay, ook al is dit niet weggelegd voor iedereen. Styx is namelijk een stealth game tot in de kern: gezien worden is meestal synoniem aan herstarten of een savegame laden.


Goede voorbereiding is dus erg belangrijk in het spel en daar zal de omgeving een grote rol in spelen. Zoals elke goede dief kan Styx zich verbergen achter muurtjes of in het donker, maar dankzij zijn klein gestalte kan hij ook onder tafels duiken om voorbij de vijand te geraken. Toortsen kunnen gedoofd worden, eventueel met zandbolletjes die je kan gooien om meer duisternis te creëren of om de vijand even af te leiden. Ook dien je te letten op de ondergrond waarop je loopt want een tapijt is lekker stil terwijl een metalen vloer niet echt in je voordeel gaat werken. Dankzij het goedje 'amber' kan Styx enkele trucjes bovenhalen zoals tijdelijke onzichtbaarheid, het oproepen van een kloon of een soort heat-vision. Tussen missies door kom je terecht in de hideout van Styx alwaar we verschillende upgrades kunnen doorvoeren zoals langere onzichtbaarheid of zachtere voetstappen. Niets opzienbarends maar wel handig.

Al deze upgrades komen zeer goed van pas want zoals eerder vermeld is dit een pure stealth-game. Word je gespot door een vijand dan kan je nog net proberen de aanvallen te ontwijken en deze snel te pareren door op het juiste moment een knop in te drukken. Dit zal werken moest je maar één vijand hebben maar bij meerdere kan je best het hazenpad kiezen of herstarten. Trial & error is dus prominent aanwezig en kan het spelplezier voor menig speler ondermijnen. De omgeving in de gaten houden en gebruik maken van de level-opbouw is dus een vereiste, des te meer omdat de levels in Styx veel verticale speelruimte bieden. Het is aangeraden om hiervoor een controller te gebruiken want het was niet echt ideaal om Styx te laten klimmen met muis en toetsenbord.


Op het technische gebied ziet de game er alvast goed uit. Lekker scherpe texturen, mooie belichting en een interessante sfeer. Kan niet misgaan, toch? Helaas toch wel. De animaties zijn namelijk erg houterig, menselijke gezichten zijn erg lelijk en de levels lijken vaak erg veel op elkaar. Ook op audiovlak is er een goede en slechte zijde: de stem van Styx is goed verzorgd en passend terwijl de andere stemmen duidelijk niet van hetzelfde niveau zijn. Door deze zaken lijkt Styx een beetje vast te lopen in de middelmatigheid en dat is erg jammer want een beetje meer variatie en iets betere stemwerk hadden de game zeker en vast kunnen helpen.

Als totaalpakket is Styx dan ook gewoonweg een “okay” titel. De stealth-gameplay zit goed in elkaar, ook al kan de vreemde AI af en toe wat roet in het eten gooien. Er blijft echter een gevoel achter dat er meer gedaan kon worden. Ook de omgevingen zitten een beetje in dit stramien vast. Het ziet er allemaal grafisch goed uit maar de herhaling slaat al snel toe. Dit betekent dat Styx een titel is die enkel aangekocht zal worden door de pure stealth-spelers en het voor de meeste gewoonweg in het winkelrek zal blijven liggen.