De game-industrie heeft enkele helden die met hun oeuvre zorgen voor een gigantisch nalatenschap. Het zijn die sterren van vroeger en nu die centraal staan in 'Zijn Erfenis' waarin we hun invloed op de game-industrie bekijken. Het is nu de beurt aan Quantic Dream oprichter David Cage.

De meeste creatieve genieën van de game-industrie hebben een ellenlange palmares dat gedefinieerd wordt door enkele fantastische uitschieters, maar dat geldt niet voor Cage van wie het palmares amper vier games beslaat. Samen met de ontwikkelstudio Quantic Dream; een studio die hij in 1997 opende; ontwikkelde hij Omikron: The Nomad Soul, Fahrenheit, Heavy Rain en Beyond: Two Souls. Het bedrijf lanceert ongeveer elke vier jaar een nieuwe game, een laag tempo voor een ontwikkelstudio die zoveel aandacht krijgt. Het beperkte palmares is deels verklaarbaar omdat Cage een laatbloeier is. Omikron: The Nomad Soul uit 1999 was zijn debuutgame, hij had nog nooit een game ontwikkeld alvorens in de dieperik te springen met Quantic Dream. 'David Cage' bestond zelfs simpelweg niet voor de opening van de studio.


David Cage is namelijk een pseudoniem voor David De Gruttola, een Fransman die al jaren actief was in de game-industrie. De Gruttola die geboren werd op 9 juni 1969, was echter evenmin programmeur of gameontwerper. Hij was een componist die via Totem Interactive, een bedrijf dat hij opende in 1993, meewerkte aan verschillende games, films en televisieseries. Hij verzorgde bijvoorbeeld de muziek van de videogames 'Cheese Cat-Astrophe starring Speedy Gonzales' en 'Timecop'. De Gruttola wilde echter meer, hij wilde zelf videogames ontwerpen om een nieuwe vorm van entertainment op te bouwen. Hij had namelijk een grootschalige visie om de game-industrie te laten opgroeien, iets wat hij alleen kon bereiken door zelf games te maken. Het gaf aanleiding tot de geboorte van 'David Cage' en 'Quantic Dream'.

Cage stelt vaak dat de game-industrie lijdt aan het Peter Pan syndroom. De industrie wordt geleid door ontwikkelaars die absoluut niet volwassen willen worden. Ze willen dezelfde games maken die ze tientallen jaren geleden maakten, maar met mooiere omgevingen en uitgebreidere invulling. Cage ziet dat de meerderheid van de spellen belandt in drie grote categorieën, namelijk kinderspellen, casual games en gewelddadige actiegames. Er is ook amper variatie binnen die groepen. Cage stelt dat er amper verschil is tussen de originele Wolfenstein en Call of Duty: Black Ops 2, ondanks de twintig jaar die beide games scheiden. Je moet nog steeds rondlopen en mensen doden alvorens zij jou kunnen doden. Het wordt omringd door mooiere beelden en een diepgaander verhaal, maar de kern is hetzelfde.


Hij heeft dan ook een natuurlijke afkeer aan elke game waarin je een geweer in je hand krijgt. Hij vond Uncharted 3 en L.A. Noire bijvoorbeeld interessante games tot je moest gaan schieten. Het is dan ook tijd dat ontwikkelaars beter gaan nadenken over de gameplaymechanieken die ze aanbieden. Het is ook een goed punt als je bijvoorbeeld kijkt naar de Uncharted franchise waar Nathan Drake steeds een klein leger uitroeit terwijl die militaire groeperingen die voorgesteld worden als uitermate kwaadaardig, amper slachtoffers maken. Hij verwijst dan ook vaak naar games als Flower en LIMBO die kiezen voor een andere aanpak, welke hij meer geslaagd vindt. De wens om af te stappen van de traditionele mechanieken wordt ook duidelijk in zijn eigen games als Heavy Rain.

Cage wil ook de grens met de muziek- en filmindustrie doorbreken. Ellen Page en William Dafoe zijn bijvoorbeeld de hoofdrolspelers van Beyond Two Souls, maar die drang tot samenwerking dateert terug tot Omikron: The Nomad Soul, de allereerste game van Quantic Dream. De game beschikt namelijk over een originele soundtrack gemaakt door David Bowie. Hij wil ook letterlijk de grenzen tussen film en game vervagen. Quantic Dream ontwikkelde een spectaculaire, nieuwe motion-capturing technologie die toelaat om de stem, het gezicht en het lichaam van meerdere acteurs tegelijkertijd op te nemen. De regisseur van de game wordt hierdoor een echte filmregisseur die de acteur moet aanwijzen, zodat de personages veel beter tot leven komen. Cage zal natuurlijk nooit in zijn eentje de wereld veranderen, maar hij geeft alvast een bewonderenswaardige aanzet.