In samenwerking met Bandai Namco en One Piece schrijver Eiichiro Oda ontwikkelde Ganbarion de nieuwe One Piece avonturengame Unlimited World Red voor de Nintendo 3DS, Nintendo Wii U, PlayStation 3 en PlayStation Vita. Wij namen de PlayStation 3 variant onder onze loep.

One Piece Unlimited World Red is een gloednieuw avontuur waarin Monkey D. Luffy opnieuw wordt geconfronteerd met een groot kwaad. De Straw Hat piraten zijn samen met de vrolijke wasbeer Pato naar een klein eilandje gereisd waar ze verrast worden door de Red Count, een gevaarlijke gevangene die ontsnapt is uit de Impel Down gevangenis. Hij ontvoert de verschillende Straw Hats waarbij hij alleen Luffy en Pato achterlaat. Het duo moet dan ook samenwerken om Luffy's crew te redden van de wrede en machtige piraat die een heel leger heeft meegebracht naar het eilandje. Het verhaal, dat in samenspraak met Eiichiro Oda werd bedacht, evolueert al snel tot een typisch One Piece avontuurtje met veel actie en spanning, maar eveneens een goede dosis humor. Het wordt hierdoor een aangenaam geheel dat perfect tot leven wordt gebracht door de stemacteurs die eveneens de originele Japanse stemmen inspreken. Er is geen Engelse dub, maar dat is ongetwijfeld geen bezwaar voor de One Piece fanaat waarop de game zich richt.

Het eiland van One Piece Unlimited World Red is opgedeeld in meerdere grote gebieden die je bezoekt in de verschillende hoofdstukken van de game, maar het belangrijkste gebied is ongetwijfeld de grote stad waar het avontuur start. De stad blijft namelijk gedurende het hele avontuur beschikbaar, waarbij je zelfs een hoofdstuk kunt verlaten om terug te keren naar de stad, het centrale punt van de game waar je bijvoorbeeld simpele minigames als vissen kunt voltooien en op zoek kunt gaan naar bonusmissies. Het is ook de plaats waar je moet zijn om op te slaan, voorwerpen te kopen of je gezondheid te herstellen. Je krijgt ook de mogelijkheid om te helpen met de renovatie van de stad, je moet simpelweg geld en bouwmateriaal verzamelen tijdens je missies die je daarna kunt gebruiken om de stad te herstellen. Je krijgt hierdoor toegang tot bijvoorbeeld een apotheker die goedkoper medicatie verkoopt. Het loont dus op lange termijn om tijd te investeren in de stad.


Het hoofddoel blijft natuurlijk het opstarten van missies die leiden naar andere gebieden van het eiland. Een eerste hoofdstuk brengt je bijvoorbeeld naar een brandend dorp waar een gigantische vuurspuwende draak de dienst uitmaakt. Het dient als eenvoudige introductie tot het vechtsysteem, maar het illustreert eveneens de ruimte voor humor. Luffy wordt namelijk meteen hongerig, hij wil graag een stukje draak eten. Dit eerste baasgevecht verloopt redelijk eenvoudig, maar de moeilijkheidsgraad wordt al snel verhoogd met het tweede baasgevecht dat kortelings hierna volgt. Je hebt de mogelijkheid om de moeilijkheid te verlagen, maar het is leuker om door te zetten en te tonen dat je het ritme van de game beheerst. Het camerawerk is niet altijd optimaal zodat bepaalde aanvallen buiten beeld gelanceerd worden, maar het grootste deel van de tijd is het perfect mogelijk om vijanden te ontwijken als je tijdig reageert. Zelfs wanneer de vijand niet zichtbaar is, toont de game een prompt zodat je kunt reageren. De actie wordt dan gewoon slecht in beeld gebracht.

Het strategisch werken en het ontwijken is vooral belangrijk voor de baasgevechten, maar het grootste deel van de tijd ben je bezig met het verslaan van klein grut. Je komt namelijk continu kleine groepjes van twee tot vijf vijanden tegen. De normale vijanden vallen steeds in herhaling, zodat je hen door en door leert kennen terwijl je jezelf verveelt omdat je weer diezelfde tegenstanders moet aanpakken. Het is dan ook een kwestie van zo snel en zo krachtig mogelijk aanvallen om hen te passeren terwijl je jezelf klaarmaakt voor de komende baas. Het kwaliteitsverschil tussen de twee soorten gevechten is immens groot, zodat je uiteindelijk je hersenen op de automatische piloot zet om die repetitieve stukken door te komen. De camera is ook het vervelendste op deze momenten. Baasgevechten spelen zich meestal af in grote ruimten, maar deze gevechten spelen zich eerder af in kleine gangetjes waar de camera zeer bruusk durft te bewegen. Het bijsturen met de rechter stick geeft hetzelfde resultaat, wat zeer spijtig is.

Het zorgt er namelijk voor dat je weinig kunt genieten van de omgevingen, die er wel leuk uitzien. De grafische stijl is technisch weinig geavanceerd, maar het brengt de One Piece wereld echt tot leven. Het zijn vooral de bekende One Piece karakters en de bazen die je versteld doen staan. Het gevecht tussen Luffy en de eerder genoemde draak lijkt bijvoorbeeld een levende cartoon, het is dan ook niet verbazend dat Bandai Namco dit gevecht zo vaak toonde. Je moet echter niet vrezen dat men minder aandacht besteedde aan latere bazen, de draak is echt het topje van de ijsberg. Het is simpelweg de bedoeling dat je die zelf kunt ontdekken, zodat ook wij niets zullen verklappen. Het detail is ook aanwezig in de One Piece karakters zelf die meteen in het oog springen. Ze krijgen geen volwaardige introductie – de game is bedoeld voor One Piece fanaten die de achtergrond van de karakters kennen – maar ze zijn samen met hun volledige arsenaal goed in beeld gebracht.


Dat arsenaal verschijnt ook zeer snel op je scherm. De game heeft een simpel aanvalssysteem dat eenvoudigweg rond lichte en zware aanvallen draait. Het combineren van knoppen leidt automatisch tot spectaculaire aanvallen uit het repertoire van de personages, zodat de game een lage instapdrempel heeft. Er zijn extra mogelijkheden zoals het ontwijken van vijandelijke aanvallen en een superaanval die iets meer variatie geven aan het systeem, maar die nooit te ingewikkeld worden. Je blijft ook niet beperkt tot de plastieken ledematen van Luffy, de andere Straw Hat piraten zijn eveneens speelbaar met elk een eigen speelstijl. Er zijn meer dan tien speelbare karakters, zodat je voldoende leuke aanvallen te zien krijgt. De besturing is echter steeds hetzelfde, wat in de gevechten met normale vijanden wel durft leiden tot button-mashen. Het is namelijk niet moeilijk om de aanvallen tevoorschijn te toveren die je nodig hebt om deze herhalende vijanden snel af te maken. Het is niet leuk om je op deze manier een weg door het spel te banen.

Het zijn vooral de grote baasgevechten die veranderen in spectaculaire schouwspellen, zeker wanneer je uiteindelijk met drie personages op stap gaat. De speler bestuurt één personage terwijl de twee anderen gecontroleerd worden door de AI. Het is dan mogelijk te wisselen tussen de drie – om andere personages in je team te plaatsen moet je terugkeren naar het stadje – of om één van de AI spelers te laten controleren door een vriend op de bank. Je wordt ook sterker naarmate de game vordert, er is een eenvoudig levelling-systeem present en je kunt personages je eigen maken met 'woorden'. 'Woorden' zijn specifieke power-ups die je kunt verdienen in het spel, waarna je er eentje kunt toewijzen aan een personage. Dit woord kan dan bijvoorbeeld één specifieke aanval versterken of je volledige team beschermen tegen bepaalde elementen. De woorden die je kiest, zullen deels je speelstijl bepalen, wat het zoeken en verzamelen ervan zeer belangrijk maakt. Je zult hier wel enige tijd mee zoet zijn, het verzamelen is niet gemakkelijk of snel.

De gevechten zijn een belangrijk aspect van het spel, maar het is absoluut niet het enige. Je spendeert ook veel tijd aan het verkennen van omgevingen om voorwerpen te verzamelen, iets wat gerust deels geautomatiseerd mocht worden. De voorwerpen die je krijgt voor het verslaan van een vijand, moet je bijvoorbeeld zelf oprapen alvorens ze verdwijnen. Dit is praktisch onmogelijk wanneer je eigenlijk nog bezig bent met het verslaan van zijn collega's of wanneer jouw aanval de vijand heeft weggeschoten en je hem onmogelijk kunt bereiken voor het voorwerp verdwijnt. Je spendeert dan ook veel tijd aan het verzamelen, bovenop de tijd die je bezig bent met het vernietigen van boompjes en kratten om de voorwerpen die erin verborgen liggen, te verzamelen. De tijd die je nodig hebt om de game volledig uit te spelen, wordt hierdoor artificieel sterk opgedreven, zeker in combinatie met het verzamelen van de woorden, maar het is geen prettige ervaring wat toch belangrijker is dan de theoretische speeltijd die een spel biedt.


Het is extra opvallend binnen dit spel dat al verschillende manieren aanbiedt om de spelduur te verlengen. De verhaalmode is namelijk maar één onderdeel van het spel, je hebt eveneens het Battle Coliseum welke een meer traditionele vechtgame is. Deze mode toont hoe zowel Law als Luffy proberen om Doflamingo te verslaan in een vechttoernooi, maar het is eveneens mogelijk om met andere personages aan de slag te gaan eens je deze hebt vrijgespeeld. Je blijft hierin zelfs niet beperkt tot de personages uit het verhaal. Je krijgt ook extra uitdagingen, zoals een Boss Rush, die wat meer variatie brengen. Deze mode is dan ook een hoogtepuntje voor de fans. Het uitspelen van deze mode vereist toch een uurtje of tien, wat de totale speelduur op meer dan dertig uur brengt, iets wat gemakkelijk tot vijftig uur kan oplopen als je alles wil doen. Je staat er zelfs niet alleen voor in dit geheel, er zijn ook mogelijkheden om met een tweede speler aan de slag te gaan.

One Piece Unlimited World Red is een game waaraan je veel pret kunt beleven, maar een tegenvallende camera, een gebrek aan afwisseling in normale gevechten en het overdreven verzamelen van voorwerpen maken dat de ervaring toch duidelijke gebreken heeft. Het moge duidelijk zijn dat One Piece Unlimited World Red een ideale aankoop is voor fans van de One Piece serie.