Een menselijk leven is kort en eindig, maar de nalatenschap van sommige mensen gaat veel langer mee. In ‘Zijn Erfenis’ bekijken we de nalatenschap van de iconen van de game-industrie. Vandaag bekijken we een unieke man, de man die de game-industrie per ongeluk lanceerde met Pong.
Allan Alcorn, die geboren werd op 1 januari 1948, is het kind van een gouden generatie. De zware Wereldoorlog II was amper afgelopen, maar de wereld was klaar om grote stappen voorwaarts te zetten met verschillende technologische revoluties. Alcorn, kind van een relatief arm gezin uit San Francisco, was ideaal voor deze nieuwe wereld. Hij raakte namelijk op jonge leeftijd geobsedeerd door elektronica en technologie, waarbij zijn vader – zijn ouders waren kort na zijn geboorte gescheiden – hem volop steunde. Zijn vader schreef hem in voor een speciale elektronicacursus waar een veertienjarige Alcorn de praktische kant van elektronica leerde kennen. Alcorn spendeerde ook veel tijd bij Emmett Marrujo, een buurman die eigenaar was van S&M TV Repair, een kleine buurtwinkel die televisies herstelde. De veertienjarige jongen mocht helpen bij het herstellen van televisies, waarbij Marrujo als een vader werd voor Alcorn. Alcorn beleefde er hoogdagen en hij bleef jarenlang vrijwilliger bij het winkeltje.
Alcorn was duidelijk geobsedeerd door elektronica, maar hij was ook zeer sportief. Hij was lid van het American Football team op de Lowell High School waar hij een topspeler was. Hij werd zelfs geselecteerd voor de 'All-City' en 'All-State' teams. Dit zijn teams met de beste spelers van de stad en de staat die dan deelnemen aan grotere onderlinge toernooien. Alcorn speelde zelfs ooit samen met OJ Simpson die zou uitgroeien tot één van de sterren van de sport, alvorens een carrière te starten als acteur met de Naked Gun trilogie en 'uit te groeien' tot moordenaar. Alcorn gebruikte zijn sportieve ervaring om een plaats te verwerven aan de University of California, waar hij 'Electrical Engineering and Computer Sciences' studeerde. Hij wist dat hij ingenieur wilde worden, dus verliet hij het American Football team al na één week, een beslissing waarvan hij nooit spijt had, zeker niet toen zijn vader - die zijn opleiding betaalde - een hartaanval kreeg.
Die hartaanval zorgde ervoor dat de eerstejaarsstudent op zoek moest naar een job om zijn eigen studietoelage te betalen. Als hij deze niet kon betalen, moest hij de universiteit namelijk verlaten en dat betekende destijds opgeroepen worden voor de oorlog in Vietnam. Enkele vrienden van Alcorn waren gestorven in Vietnam, dus hij deed zijn uiterste best om een baantje te vinden. Hij ontdekte het bestaan van een 'Werk-Studie' programma aan de universiteit. Dit programma betekende dat hij afwisselend zes maanden werkte en zes maanden studeerde, een ideaal programma voor een arme student die eveneens relevante beroepservaring wil opbouwen. Hij schreef vele sollicitatiebrieven, maar hij vond geen werkgever. Zijn moeder bracht echter redding. Zij werkte namelijk als secretaresse voor een verzekeringsbedrijf en haar baas kende de president van Ampex, destijds een gigant in de elektronicasector. Zijn moeder bezorgde hem een interview bij Ampex, waar waar hij werd aangeworven door Kurt Wallace van de Video File Group.
De Video File Group was verantwoordelijk voor allerlei hoogtechnologische videotechnologie, zodat deze periode uitermate interessant was voor de studerende Alcorn. Hij ontmoette er eveneens verschillende vriendelijke collega's onder wie Nolan Bushnell en Ted Dabney, welke graag samenwerkten met hem. Toen Alcorn in 1971 afstudeerde, werd hij dan ook meteen aangenomen door Ampex. Bushnell had toen Ampex net verlaten om de videogame Computer Space te ontwikkelen voor Nutting Associates. Toen de samenwerking met Nutting fout liep, besloot Bushnell samen met Ted Dabney een eigen bedrijf op te richten, namelijk Syzygy. Toen ze extra ingenieurs zochten voor hun firma, contacteerde Bushnell meteen Alcorn. Alcorn zag hoe de zaken bij Ampex achteruitgingen en hij besloot zich te wagen aan een avontuurtje bij Syzygy. Zijn loon lag weliswaar lager dan bij Ampex, maar hij zag het als een ideale kans om te experimenteren in een klein bedrijfje waarna hij altijd kon terugkeren naar Ampex als Syzygy failliet ging.
De eerste weken bij Syzygy, dat later zou evolueren tot Atari, spendeerde Alcorn aan een simpel spelletje. Bushnell vroeg hem namelijk om een tafeltennisspel te ontwikkelen als test. Het was de bedoeling dat de game nooit zou verschijnen, maar dat wist Alcorn niet en hij spendeerde dan ook veel tijd aan de optimalisatie van het spel. Bushnell was blij verrast door het resultaat, en hij besloot de game op de markt te brengen. De game zou hierbij origineel een 'consolegame' worden waarbij je een kleine machine verbindt aan je televisiescherm, waarna je simpelweg Pong kon spelen. De eerste prototypes, die Alcorn eind 1972 testte met de kinderen van zijn broer, waren technisch echter te ingewikkeld. Er waren te veel chips aanwezig om de games goedkoop op de markt te brengen. Bushnell had echter een alternatieve oplossing: ze zouden de game op de markt brengen als arcadespel, waarbij Alcorn verantwoordelijk was voor het volledige technologische ontwerp.
 Van links naar rechts: Ted Dabney, Nolan Bushnell, Fred Marincic en Alcorn.
De machines werden met goedkope, rudimentaire onderdelen gemaakt; Bushnell en Alcorn beslisten zelfs om gewone televisies te gebruiken als scherm in plaats van professionele monitors; maar de machine werd toch duidelijk een succes. De arcademachine werd getest in het café van Andy Capp, waar er al snel gigantische rijen stonden aan te schuiven om het spel te kunnen spelen. Het mechanisme om geld op te vangen, raakte zelfs overladen. De maanden erna werkte Alcorn nauw samen met meerdere firma's om de productie van Pong te regelen, wat hij zelf een zeer interessante periode vond. Terwijl Bushnell de zakelijke kant regelde, zorgde Alcorn voor de volledige technische kant, inclusief de productie, een rol waarin hij zich zeer goed voelde. De rolverdeling werkte uiteindelijk zeer goed, waarbij Pong een gigantisch succes werd. De machines werden sneller verkocht dan ze geproduceerd konden worden, ondanks het prijskaartje van $1200. Atari maakte dan ook de nodige winst.
Het succes van Pong had echter ook negatieve gevolgen voor Atari. Ted Dabney, één van drie originele werknemers, werd bijvoorbeeld ontslagen in deze periode. De goede vriend van Bushnell en Alcorn kon simpelweg geen antwoord bieden op de technische eisen die Alcorn stelde. Hij wist zelfs niet hoe snel het productieproces zou verlopen. Alcorn vond het vertrek van zijn oude vriend een zeer trieste gebeurtenis, maar hij maakte geen bezwaar omdat hij wist dat het nodig was. De aanklacht wegens plagiaat viel evenzeer zwaar. Ralph Bear bewees succesvol dat Pong geïnspireerd was door één van zijn Magnavox games, iets wat Alcorn nooit wist. Bushnell had hem namelijk nooit de oorsprong van het Pong idee verteld. Alcorn neemt Bushnell echter niets kwalijk over deze affaire en hij heeft er nooit een probleem van gemaakt. Hij gaat er zelfs vanuit dat hij het spel waarschijnlijk ook ooit heeft gezien in een reclamespot, zodat hij toch mede 'schuldig' is.
De productie van Pong was eveneens zeer tijdsopslorpend, wat betekende dat Bushnell en Alcorn geen nieuwe games konden ontwikkelen. Het bedrijf startte daarom een samenwerking met Grass Valley, een klein bedrijfje dat opgericht was door hun voormalige Amplex collega's Steve Mayer en Larry Emmons. Het bedrijf werd verantwoordelijk voor de ontwikkeling van enkele simpele games als een multiplayervariant van Pong, en een voetbalgame voor Europa die door Atari op de markt werden gebracht. Alcorn wilde zelf echter ook opnieuw games maken, hij maakte in 1974 bijvoorbeeld de racegame Grand Track. Hij had echter de kans niet om de productie van de machine zelf te regelen. Zijn moeder was stervende door de gevolgen van longkanker en hij nam een uitgebreide vakantieperiode om haar te verzorgen. Bushnell was tegelijkertijd bezig met een grote hervorming van Atari. Hij wierf bijvoorbeeld nieuwe directeurs en ingenieurs aan, iets wat rampzalig bleek voor Atari én Grand Track.
|
