In Nederland en Vlaanderen zijn Benoît Poelvoorde en Dany Boon geen grote sterren, maar desondanks renden we direct naar de cinema toen Rien à Déclarer (hun eerste samenwerking) verscheen, om te kijken of beide komieken een zoveelste superfilm neerzetten.

Dankzij C'est arrivé près de chez vous is Benoît Poelvoorde natuurlijk redelijk internationaal bekend, maar Dany Boon kende pas recent zijn doorbraak met Bienvenue chez les Ch'tis; een film die hij zelf schreef en regisseerde terwijl hij ook de hoofdrol speelde. In Bienvenue chez les Ch'tis slaagde Boon erin ons te doen lachen met de verschillen tussen Zuid- en Noord-Frankrijk zonder iemand te beledigen; en in Rien à Déclarer poogt hij hetzelfde te doen met Belgen en Fransen, maar dan in een nabij verleden wanneer de grenzen tussen Frankrijk en België nog nauw gecontroleerd werden. De film volgt namelijk de avonturen van de douanepost van Corquain, een klein stadje op de grens tussen België en Frankrijk, in aanloop naar de afschaffing van de vaste douanecontroles door het Verdrag van Maastricht.


Beide kanten van de douane reageren zeer verschillend op de toekomstige eenmaking en dat valt goed op. Langs de ene kant van de grens hebben we de Belgische verdediger des vaderlands Ruben Vandevoorde, een notoir Fransenhater die absoluut tegen de eenmaking van Europa is aangezien alle Fransen hierdoor met gemak naar België zouden kunnen komen. Aan de andere kant van de grens hebben we Mathias Ducalet, een minder serieuze Fransman die al één jaar uitgaat met Ruben's zus. Hij kijkt uit naar zijn nieuwe leven in Parijs met Ruben's zus, maar zonder die vervelende Ruben Vandevoorde in de buurt. Door sluiting van de vaste douaneposten loopt de spanning tussen de Franse en de Belgische douane hoog op met vaak hilarische gevolgen, zeker wanneer Vandevoorde en Ducatel uiteindelijk moeten samenwerken.

De cast wordt uitgerond met een drugshandelaar en zijn incompetente hulpjes die vaak in de problemen komen door de overijverige Vandevoorde. Het plot draait dan ook deels om hun pogingen te profiteren van de ruzie tussen Vandevoorde en Ducatel. Kunnen zij hun geschillen opzij schuiven om de criminaliteit te stoppen en Ruben's zus gelukkig te maken? Het plot is met momenten zeer voorspelbaar, maar in een eenvoudige komedie als deze heeft dat weinig belang. Het zijn de grappen die tellen en op dat gebied is het continu lachen met de vele grappen. Zelfs in de Vlaamse cinemazalen ging er bijna op elk moment gelach door de zaal ondanks het taalverschil. Draaide Bienvenue chez les Ch'tis nog vaak om woordgrappen, daar gaat het hier vak om meer universele grappen.


De humor is fantastisch in deze en dat komt deels door de goede prestaties van de acteurs, waarbij vooral Benoît Poelvoorde schittert. Met Ruben Vandevoorde zet hij de perfecte Belgicist neer, maar hij is niet de enige die schittert. Zo is er Bruno Lochet die een absoluut onbelangrijk drugstrafikant speelt, maar deze zo overtuigend neerzet dat je meteen medelijden krijgt. Dan zijn er nog de Belgen François Damiens die de gekke cafébaas speelt, en Bouli Lanners, de collega ambtenaar van Vandevoorde, wiens domme uitspraken ook altijd grappig zijn. Dany Boon en de andere acteurs komen minder tot hun recht, maar dienen vooral ter ondersteuning van de anderen zodat hun aanwezigheid toch vitaal is. De film bouwt vooral verder op het succes van Bienvenue chez les Ch'tis en doet ons met heimwee terugdenken aan de oude Vlaamse Urbanus films, lachen zonder kwetsen. Absoluut een aanrader.