Met White Knight Chronicles en White Knight Chronicles 2 ontwikkelde Level-5 twee teleurstellende, te realistische RPGs voor de PlayStation 3; maar de Professor Layton-developer gaat nu in herkansing met de kleurrijke RPG Ni no Kuni: Wrath of the White Witch. Zorgt Level-5 nu – in samenwerking met Studio Ghibli – voor een succesvolle afsluiter van hun PlayStation 3 carrière?

Bij White Knight Chronicles ging Level-5 meteen bij de start van de game de foute richting uit, het verhaal leek wel een fanfictie-avontuur vol met slechte clichés waardoor de wereld van White Knight Chronicles compleet ongeloofwaardig werd. Op geen enkel moment werd de speler echt betrokken bij het verhaal waardoor velen de lange RPG snel aan de kant legden. Het is een probleem dat Level-5 duidelijk begreep, en met Ni no Kuni ook effectief heeft opgelost. Wrath of the White Witch neemt ons mee naar een alternatieve Aarde, waar we kennismaken met de dertienjarige Oliver. Hij woont samen met zijn moeder Arie in Motorville, een stad die schijnbaar gebaseerd is op het hedendaagse Detroit. Oliver kent een rustig leventje in deze stad, waar het gelukkig leven is en waar Oliver absoluut geen zorgen kent. Op een dag stort zijn leven echter plotseling in wanneer zijn moeder een abrupte en tragische dood sterft.

Oliver blijft gebroken achter tot plots zijn popje Mr. Drippy tot leven komt. De pop komt tot leven als fee en onthult dat hij afkomstig is uit de magische wereld Ni no Kuni, alwaar iedereen een parallelle tweeling heeft en zijn moeder Arie dus nog steeds leeft. De tegenhanger van zijn moeder wordt echter vastgehouden door een kwade tiran en samen met Mr. Drippy reist Oliver naar Ni no Kuni om haar te redden. Het verhaal laat ons hierbij meeleven met het verdriet van Oliver die desondanks zijn best doet om zoveel mogelijk mensen te helpen. Daarentegen is het geen compleet trieste ervaring dankzij de aanwezigheid van Mr. Drippy welke voor de humor zorgt. Level-5 tracht duidelijk een Studio Ghibli-waardig verhaal te brengen, iets waar ze uiteindelijk niet in slagen. Laat dat echter geen afbreuk doen aan hun formidabele prestatie.


Het feeërieke verhaal wordt versterkt door de graphics waarbij Studio Ghibli een prachtige wereld heeft gecreëerd waarin je met plezier uren vertoeft. En zelfs na vele uren plezier weet de game nog steeds te verrassen met nieuwe, prachtige omgevingen die tot in het grootste detail zijn afgewerkt zodat je nooit teleurgesteld wordt doordat iets er lelijk uitziet van dichtbij. Ook de karakters zelf zijn prachtig ontworpen, waarbij personages als Mr. Drippy je absoluut zullen bijblijven lang nadat je de game hebt uitgespeeld. Dit komt echter niet alleen door hun ontwerp, maar ook door hun stemmen. Zowel in het Engels als het Japans klinken de karakters fantastisch – enkel Oliver klinkt minder in de Engelse versie – waardoor de dialogen beter tot hun recht komen. Ondertussen wordt je tocht begeleid door een hoogstaande orkestrale soundtrack gecombineerd met iets minder gevechtsmuziekjes. Uiteindelijk zorgen de combinatie van verhaal, graphics en geluid hier voor een ideale sfeer die je compleet meetrekt in het spel.

Dit alles zou echter niet van belang zijn als de gameplay zelf niet meeslepend was, maar dat is geen probleem voor Ni no Kuni. Het spel begint als een traditionele RPG, maar gaandeweg legt het spel steeds meer zijn ziel bloot en krijg je meer diepgang in de gameplay. Hoewel de game zeker het genre niet op zijn kop zet – je moet nog altijd door grote landschappen reizen, met mensen praten en naar 'dungeons' gaan om er vijanden te verslaan met af en toe een puzzel in de mix – zit de executie wel goed. Het vechten in het spel verloopt in real-time waarbij het vechten vaak gelijkenissen vertoont met Tales/Star Ocean. Je kunt vrij rondlopen en continu verdedigen of aanvallen starten om de vijand te beschadigen. Tijdens het gevecht zijn er drie personages aanwezig, waarbij één door jou wordt bestuurd en twee door de AI. Elk personage heeft een gezondheidsbalkje en een Mana-balkje waarbij die laatste bepaalt welke aanvallen je kunt uitvoeren. Die gezondheid en mana vul je opnieuw bij door gekleurde bolletjes op te rapen in de gevechten zodat je continu in beweging moet blijven.


Tijdens het spel zul je allerlei monstertjes vangen en trainen, zoals je doet in bijvoorbeeld Dragon Quest Monsters en Pokémon, waarbij de monsters 'Familiars' genoemd worden. Er zijn tientallen monsters te vangen in allerlei unieke vormen, waarna je deze sterker kunt maken waardoor ze evolueren en/of nieuwe vaardigheden aanleren. Het systeem voor deze Familiars lijkt in het begin zeer eenvoudig, maar er zitten enkele complexe systemen achter het gebruik ervan zodat je steeds bijleert. Elk personage kan drie Familiars met hem meenemen in het gevechten, waarnaast je er meerdere in reserve kunt zetten en nog meer kunt opslaan buiten gevechten. Je hebt dus een grote voorraad aan Familiars om mee aan de slag te gaan. De game dwingt je echter nooit hen allemaal te vangen of hen maximaal te levellen, hoever je collectie gaat, is volledig jou keuze. Ni no Kuni is ook redelijk vrijgevig met ervaringspunten, zelfs als je geen enkele Familiar gebruikt zullen je negen actieve Familiars (drie voor elk personage) ervaringspunten verdienen.

Het vechten is dus uitgebreid en blijft voor voldoende verandering zorgen naarmate je door de game gaat, maar je doet meer dan simpelweg van punt 1 naar punt 2 gaan. Ni no Kuni is namelijk ook gevuld met sidequests die grotendeels doorsnee zijn, maar wel vaak plezierig. Die sidequests uitvoeren is echter niet verplicht om voldoende ervaringspunten te verzamelen, de game is voldoende gebalanceerd om je uit te dagen zonder je het leven zuur te maken. Niet alle elementen van de game zijn even goed uitgewerkt – als je via alchemie nieuwe items aanmaakt voor je het recept hebt verzameld, zal de game vergeten dat je het recept op je eentje ontdekt hebt – maar de game brengt je sowieso de beste elementen van vele RPGs waardoor je dit gewoon vergeet. Met Ni no Kuni: Wrath of the White Witch ontwikkelde Level-5 een prachtige RPG in een unieke droomwereld. Hoewel de game alleen al qua sfeer en graphics kan overdonderen, is de gameplay absoluut niet genegeerd. Ni no Kuni grijpt terug naar klassiekers in het genre als Pokémon, Final Fantasy en Tales waarbij het de beste elementen uit alle RPGs combineert tot een mooi geheel. De game duurt tot honderd uur om uit te spelen, waarbij de game zelfs in die latere uren blijft verbazen.