Met Portal ontwikkelde Valve een unieke game waarin fysica wordt gebruikt om leuke puzzels te maken, een concept dat nu wordt overgenomen met het dowloadbare spel Quantum Conundrum, van de hand van Airtight Games en Portal designer Kim Swift.

Origineel maakte Swift deel uit van Nuclear Monkey Software, een serie studenten van DigiPen die in 2007 met Narbacular Drop kwamen. De game trok de aandacht van Valve en het team mocht aan de slag bij Valve om Portal te ontwikkelen als spirituele opvolger voor Narbacular Drop. Op zoek naar een grote uitdaging maakte ze in 2009 de overstap naar Airtight Games waar ze Quantum Conundrum bedacht, dat sinds kort beschikbaar is op Steam, de PlayStation Store en de Xbox Live Arcade waarbij wij deze game nu onder de loep namen. In de game alvast geen gekke AI die de speler in de val lokt zoals bij Portal, maar simpelweg een verstrooide professor en zijn naamloze neefje. Aan de start van de game blijkt professor Fitz Quadwrangle vast te zitten in een aparte dimensie en alleen zijn twaalfjarig neefje kan hem uit deze dimensie redden. Die moet daarvoor het gigantische huis van de professor voor doorkruisen. Het is een lichtzinnig verhaaltje dat je vanaf de eerste seconde kunt negeren, de personages overtuigen nooit en het geheel overstijgt nooit het niveau van een kindercartoon. Met het einde bereikt men niet eens dat niveau, zodat het hele avontuur met een zure nasmaak eindigt.


De gameplay-formule is gelukkig wat interessanter dan het verhaal, het neefje gaat aan de slag met de Interdimensional Shift Device, een handschoen waarmee hij dimensies kan manipuleren om verder te komen in het huis van zijn oom. Er zijn vier speciale dimensies, elk met hun eigenschappen, waarbij je deze eigenschappen gebruikt om bepaalde kamers door te komen. Je begint hierbij met één kracht waardoor het oplossen van de puzzels simpel begint, maar later kun je experimenteren met meerdere dimensies. De dimensies zijn hierbij redelijk eenvoudig: een Fluffy dimensie die alles lichter maakt zodat je zware voorwerpen kunt verplaatsen, een andere dimensie die alles zwaarder maakt zodat zelfs een kartonnen doos onvernietigbaar is. Een derde die alles in slow-motion zet en een vierde die de zwaartekracht gewoon omdraait. Het idee achter elke dimensie is in vijf seconden compleet te begrijpen en het activeren van een dimensie is kinderspel; zodat je volop kunt nadenken over de puzzels zelf.

Het oplossen van een puzzel is vaak zeer leuk, het tot uiting brengen van je oplossing is dat duidelijk minder. Zo is er in het begin van de game een puzzel waarin je een tweetal kluizen dient te gebruiken als platforms. Met behulp van een hendel en de Fluffy dimensie dien je de kluizen op de juiste plek te laten zweven. Het is een eenvoudig trucje dat je een goed gevoel geeft als je erin slaagt. Wanneer je daarna problemen hebt om over die eenvoudig geplaatste kluizen te springen, gaat de pret echter al snel weg. Hoewel de puzzels ingenieus in elkaar steken, is het platformen dat het omsingelt, beduidend zwakker, met name door het first-person perspectief kun je veel te weinig zien om je sprongen correct in te schatten. Vaak ga je je gewoon afvragen of je oplossing wel goed is, terwijl er geen reden toe is. Beter had geweest het platform-gedeelte losser te maken om zo iedereen heel wat frustratie te besparen.


Quantum Conundrum wordt ook geplaagd door de herhalende natuur van zijn omgevingen. Af en toe zit er een unieke kamer tussen, maar het grootste deel van de tijd loop je door dezelfde kamers tot de plaatsing van de kasten toe. Het cartoony uiterlijk van de game doet ons dit niet snel vergeten en het zorgt ervoor dat je nooit de indruk hebt verder te komen. Wat is namelijk het nut als de kamer na die ene moeilijke puzzel identiek is aan de kamer ervoor. Enkel de commentaar van Fitz Quadwrangle verandert, hoewel zijn vele opmerkingen na een tijdje toch in elkaar beginnen over te lopen. Acteur John de Lancie is ideaal om de rol te vertolken, maar de dialogen zijn onvoldoende grappig om je een hele game te boeien. De game-over schermen, die je willekeurig een idee geven van alle zaken die het hoofdpersonage nooit zal kunnen doen, zorgen voor een echte lach.

Die echte lach komt er echter alleen maar wanneer je faalt door het gebrekkige platformen, zodat je niet meteen kunt spreken van een sterk punt. Dit is uiteindelijk zeer spijtig want het kern-idee van Kim Swift was net zoals bij Portal zeer ingenieus. Airtight Games is echter geen Valve en heeft de nodige steken laten vallen tijdens de ontwikkeling. Het maakt onze beoordeling er zeker niet makkelijker op. Hoe leuk het idee ook is, de uitwerking laat veel te veel te wensen over. Quantum Conundrum is dan ook alleen aan te raden als je echt benieuwd bent naar de nieuwste game van Swift.