Mensen die mij inmiddels een beetje hebben leren kennen via Gamed weten dat ik met evenveel plezier een ‘hardcore’ game als een ‘casual’ game speel. Harry Potter valt duidelijk onder deze laatste categorie en dus haalde ik mijn toverstokje van stal om te kijken of de game even goed zou worden als de gelijknamige film.

Om veel lezers meteen gerust te stellen: Nee, ik ga in deze review niet in op het verhaal van Harry Potter and the Half-Blood Prince. De reden hiervoor moge duidelijk zijn, mensen die het boek niet gelezen hebben, noch enige kennis hebben van de film, willen natuurlijk verrast worden, en het plezier hiervan zal ik ze dan ook niet ontnemen. Wel wil ik een waarschuwing afgeven voor de mensen die de game gaan spelen: wanneer je dit doet weet je al zoveel van het verhaal dat de hoofdlijnen van het boek / de film duidelijk zijn. Mocht je de game willen spelen én de film willen zien, dan is het beter om eerst naar de bioscoop te gaan, en pas dan langs je gamewinkel te fietsen.

Iets meer dan een jaar geleden besprak ik het vorige Harry Potter deel, Order of the Phoenix genaamd. Het betrof een leuke game, maar helaas wel met enkele kritische punten. Onder andere het zoeken van locaties en de plotselinge verschuiving van avontuur naar actie deden de game geen groots cijfer verdienen, echter waren er wel voldoende punten die de score (een 73) behoorlijk opkrikten.


Inmiddels zijn we zowel een jaar als een Harry Potter deel verder, en dus verwachten we een beter uitgewerkte game die de minpunten uit het vorige deel aanpakt en verbetert. Electronic Arts is dit deels gelukt middels enkele kleine, maar daardoor verbeterde aanpassingen. Ten eerste is het navigeren door de school een stuk eenvoudiger gemaakt. Met een druk op de knop roep je namelijk Nearly Headless Nick op, welke voor je uit zweeft naar je locatie toe. Wanneer je te hard loopt of een verkeerde kant op gaat zal hij op je wachten, dan wel je route corrigeren, hetgeen erg prettig werkt. Ook de verschuiving van avontuur naar actie is nu beter uitgewerkt, wat komt door de toevoeging van een drietal minigames ten opzichte van het vorige deel. Wat is namelijk het geval: Electronic Arts heeft de drietal minigames gebruikt om een groot deel van de game mee in te vullen.

Mensen die nu staan te springen op hun tafel vanwege deze nieuwe toevoegingen komen bedrogen uit, hoewel de minigames niet in de vorige Harry Potter game zaten waren ze eerder, al dan niet in een ‘kleinere’ vorm, wel degelijk aanwezig. Ten eerste hebben we het duelleren. Met de rechterstick voer je spreuken uit en het is de bedoeling om de levensbalk van je tegenstander weg te krijgen voordat hij dit bij jou doet. Het systeem werkt simpel, maar voelt toch een beetje leeg en geforceerd aan. De tweede optie is Quidditch, oftewel Zwerkbal. Ook hier mist Electronic Arts de juiste uitwerking, in plaats van het spelen van spannende wedstrijden moet je niets meer doen dan als Harry Potter door ringen vliegen om de snaai te pakken, in een weg die grotendeels voor je gestuurd wordt. Hoewel de wedstrijd zelf op de achtergrond plaats vindt, en je middels de commentaar ook updates krijgt, voelt het nooit alsof je onderdeel bent van het spel zelf. Gelukkig is de laatste minigame, het maken van drankjes, de leukste. Terwijl er een tijdsbalk leeg loopt, dien je de aanwijzingen op te volgen om een drankje te brouwen. Zo dien je bijvoorbeeld elementen in de pan te gooien, de rechterstick te schudden om een andere kleur te brouwen, of een drankje met een precieze hoeveelheid toe te voegen.


Het probleem van de minigames is niet zozeer dat ze er zijn, als wel hoe het gepresenteerd wordt in de game. Het spel zelf is in een uurtje of vijf ŕ zes uit te spelen, echter wordt minimaal vijftig procent van deze tijd ingevuld met de minigames. Helaas zijn de minigames niet van een dermatige hoog niveau dat ze deze speeltijd rechtvaardigen, noch zijn ze dermate afwisselend dat het leuk blijft om ze te blijven spelen. Ook de toevoeging van een tweespeler modi voor deze minigames brengt hier geen verandering in.

In de vorige Harry Potter game was één van de voordelen dat je veel te doen had binnen de school, buiten de verhaallijn om. Helaas heeft Electronic Arts ook hier een stap terug gedaan. Ten eerste is de Hogwarts school, waar zo’n negentig procent van de game zich in bevindt, een regelrechte overzetting van het vorige deel. Hoewel het leuk is om oude locaties terug te zien en het vanuit de context lastig is om ineens met geheel nieuwe locaties te komen, voelt het nogal raar aan dat er dit keer binnen deze school veel minder te beleven is. Ook het verzameleffect van elementen, welke in het vorige deel een leuke replay met zich meebracht, is komen te vervallen door dit te vervangen met een ander verzamelelement, welke de speler veel minder uitdaagt. Moest je de vorige keer nog daadwerkelijk speuren om de elementen te vinden, daar zijn ze nu vele prominenter aanwezig, waardoor je als gamer veel minder uitdaging krijgt.


Grafisch moet de game opgedeeld worden in een tweetal elementen: de karakters enerzijds en de omgevingen anderzijds. Om bij deze laatste te beginnen: deze zien er prima uit. Net als in het vorige deel zijn de locaties herkenbaar, van de grote zaal tot de gangen, van de bewegende trappen tot de buitenlocaties. Helaas lijkt er met iets minder enthousiasme gewerkt te zijn aan de karakters. Hoewel ze stuk voor stuk herkenbaar zijn, missen ze de nodige emotie, hetgeen toch belangrijk is in een game als deze. Ook de Nederlandse audio werkt hier niet aan mee, de stemacteurs klinken hier vaak dermate overdreven dat het eerder over slaat op irritatie dan op een meeslepende tekst. Gelukkig valt dit niet te zeggen voor de Engelse audio, welke wel precies de juiste snaar weet te raken. Mocht je de game dan ook gaan spelen en de Engelse taal machtig zijn, ga dan zeker voor de Engelse audio.

Al met al moeten we natuurlijk niet vergeten voor welke doelgroep deze Harry Potter game gemaakt is. Zelf val ik hier misschien wel onder omdat ik casual games kan waarderen, maar de ietwat eenzijdige gameplay sluit beter aan bij de wensen van kinderen dan die van ondergetekende. Echter, en dat valt Electronic Arts wel te verwijten, is deze game een achteruitgang ten opzichte van zijn voorganger. Met een veel kortere speelduur, een minder groots spel qua opzet en een goed uitgewerkt verzamelelement dat nu ineens op de schop gegaan is, komt de game niet in de buurt bij zijn voorganger, en dat is zeer spijtig te noemen.