Vandaag presenteren wij een top 10 in de beste traditie van Unreal Tournament. Geen subtiliteiten, emotie, of ander zachtaardige geneuzel. Nee, dit keer doen we degenen met de meest spectaculaire slachtpartijen op hun naam. Wij eisen double kills, Multikills, Ultrakills en M-M-M-M-M-MONSTERKIIIIIILLS!!! Lieve lezers, trek uw roodste slagerschort aan, dit is de KILLING SPREE top tien!!

4: ‘Serious’ Sam Stone: Het klinkt misschien als vals spelen maar eigenlijk hoefden we geen tien namen voor deze lijst te verzinnen. Sterker nog, acht karakters waren meer dan genoeg voor de top tien Killing Sprees. Waarom, vragen jullie je verbijsterd af? Kunnen we niet tellen, of zo? Die vraag stelde ik ook aan Roderick toen hij met het voorstel kwam. Nou, antwoordde mijn waarde collega’s, ,,De Serious Sam games kunnen toch makkelijk in zijn eentje de eerste drie plekken opvullen? Van het begin tot het eind een groot moordfestijn!"

Daar is niet veel tegen in te brengen. Geen enkele andere goeierik heeft zoveel vijanden moeten bevechten als Sammie. We roepen de lijst nog maar een keer: clowns op eenwielers, zelfmoordterroristen, stieren, helikopters, zombie effectenmakelaars, tanks, heksen, afweergeschut, spinnen, ork Quarterbacks, T-rex robots, karatezombies, duivels, schorpioenen, opwind neushoorns, Conan the Librarians en dan kunnen we nog wel even doorgaan. En dan ook nog met zijn tientallen, honderden tegelijk.

Toch, een goede killing spree draait niet alleen om het hersenloze mollen van miljoenen monsters. Er komt ook nog enige vorm of stijl bij kijken. Oh, Sammie heeft geweldige one-liners en droge humor, maar creativer dan dat gaat het helaas niet. Daardoor komt hij serieus net dat beetje extra tekort voor de echte top drie. Maar zoveel vijanden tegelijk afslachten zonder ook maar een keer daarover te klagen verdient niet alleen respect, maar ook een vierde plek op deze als maar bloederiger wordende ranglijst.


3: Ryu Hayabusa, Ninja Gaiden: Voor de meesten is een Killing Spree een toevalligheid, een uitbarsting van woede of waanzin en misschien een beroep. Voor deze man is het een manier van leven. Ryu Hayabusa snijdt strotten door als ochtendgymnastiek, ramt zijn zwaard door borstkassen tijdens de koffie, houwt in op schedels wanneer het lunchtijd is, gaat op de thee met drie vers afgehakte hoofden, viert zijn avondeten met de nodige bloedspetters en gaat pas slapen nadat hij nog een paar leden van de Spider Ninja Clan in tweeën heeft gespleten.

En alles verloopt razendsnel. Ryu raast als een tornado aan de Epo door zijn tegenstanders heen. Demonen, monsters, ninja’s of ander gebroed weten pas dat ze inmiddels zijn overleden als de Dood hun vriendelijk toch dringend verzoekt met hem mee te lopen. Geen tijd voor genade, twijfel of andere waardeloze emoties. Als de vijand niet binnen 2.5 seconden in een bloedende hoop op de grond ligt, dan heeft Hayabusa waarschijnlijk een beetje last van een in drieën gebroken enkel. Of vooruit dan, als ie bijna op sterven ligt.

Houdt niets hem dan tegen? Niets. Ach vooruit, een kopje thee bij zijn oom kan nog net. Maar dan eist Ryu wel dat er minstens twintig ninja’s hem naar het leven staan en ome Murai ook een paar tikken probeert uit te delen. Zelfs blonde rondborstige in zwart leer geklede dames krijgen maar een seconde aandacht van deze ultieme killer machine. ,,Leuk dat je er bent, lieve schat, maar volgens mij zag ik die eekhoorn kwaadaardig naar mij staren. Sayonara!” Zo’n mentaliteit kunnen wij alleen maar met een hoge plek belonen.