Sinds 2005 werken Darkling Room en Shadow Tor Studios samen aan de Point & Click Adventure The Lost Crown: A Ghosthunting Adventure. Na drie jaar ontwikkeling lanceerde Lighthouse de game, maar is hij ook de moeite waard?

In de game speel je met Nigel Danvers en Lucy Reubans, samen jagen ze op geesten, maar hun jacht verloopt chaotisch. Danvers wordt tijdens de jacht achtervolgd door twee agenten van The Hadden Corporation, zijn vorige werkgever. Danvers heeft het bedrijf verlaten na de diefstal van verschillende documenten die een duister plot op de voorgrond brengen. Ook de geesten in Saxton, het dorpje waar de game zich afspeelt, zijn niet blij met de aanwezigheid van Danvers en Reubans. Ze zoeken namelijk een legendarische kroon en de geesten willen deze kroon verborgen houden. Het verhaal lijkt op het eerste zicht eenvoudig, maar het verhaal wordt rustig, op een goede tempo uit de doeken gedaan zodat het continu spannend blijft. Jonathan Boakes (Darkfall) heeft hier goed gepresteerd. Onder zijn leiding wordt een mager uitgangspunt omgevormd tot een meeslepend mysterie waardoor je tot het einde aan het scherm gekleefd blijft.

The Lost Crown is een Point & Click Adventure wat betekent dat je in elke omgeving goed moet rondkijken om alle tips te vinden en het juiste pad te kiezen. Het vinden van alle tips is zeer eenvoudig, bij het bestuderen van de omgeving vallen belangrijke items snel op waarna een soort vergrootglas duidelijk maakt dat je het item kunt bestuderen. Je kunt ook items combineren in bepaalde puzzels. Alles verloopt hierbij zeer gemakkelijk wat later in de game zeer belangrijk wordt. Je moet namelijk stukken van de omgevingen testen met allerlei apparatuur om te zoeken naar geesten. Het rondlopen aan de andere kant kon eenvoudiger, op sommige schermen zie je een pad en probeer je dit pad te nemen, maar het pijltje verschijnt niet in beeld. Achteraf blijkt dan dat je op een deel van het pad moet klikken dat afgeschermd werd door bomen. Het was eenvoudiger geweest indien je simpelweg op elk deel van een pad kon klikken om het te volgen.


Gelukkig zul je nooit te veel rondlopen, de game geeft je hints dat de oplossing van bepaalde puzzels zich op het huidige scherm bevindt. Je zult dus nooit een gebied verlaten en denken dat je alle hints gevonden hebt om later te moeten terugkeren. De puzzels zijn gelukkig zeer interessant en nooit te moeilijk, The Lost Crown is toegankelijker dan de meeste Point & Click spellen in de line-up van Lighthouse. Bij het rondlopen wordt je volledige scherm ingenomen door het speelveld, je krijgt geen menu's of dergelijke te zien. Je kunt deze menu's wel gemakkelijk openen door de muis op de juiste plek te plaatsen. Beneden aan het scherm verschijnt op deze manier een soort taakbalk met alle items die je hebt verzameld. Je kunt deze items verslepen om ze in puzzels te gebruiken of openen om de uitleg te bekijken. De game steekt dus handig in elkaar.

De menu's zelf verdienen hier ook een eervolle vermelding omwille van hun originele sfeer. Alle menu-items worden weergegeven via tarotkaarten met cryptische titels. Met 'Relive your Past' laad je bijvoorbeeld een opgeslagen spel in. Op het eerste zicht lijkt het niet speciaal, maar hierdoor blijf je nauw betrokken in het verhaal en heb je minder het gevoel een game te spelen. De tarotkaarten in de menu's zijn echter niet het enige opvallende aspect van de game. Tijdens het spelen vallen de graphics onmiddellijk op, de game wordt bijna volledig in zwart-wit weergegeven. In de stijl van de film Schindler's List krijg je hier en daar een vale kleur te zien, in de eerste levels kom je bijvoorbeeld een blauwe bloem tegen die kleur brengt in het zwart-wit tafereel. Het versterkt de lekkere, meeslepende en duistere sfeer. Later in de game komt er meer kleur, maar de kleuren blijven hoofdzakelijk vaal en duister.


The Lost Crown wordt dan ook liefst gespeeld in een compleet donkere kamer. De omgevingen zelf zijn hierbij weinig speciaal waardoor de game op veel computers kan gespeeld worden. Tijdens de game ben je grotendeels beperkt tot het dorpje Saxton zelf, maar de tijd vordert en er steeds nieuwe elementen kunnen ontdekt worden. Het voorgaande facet van de mindere graphics hindert echter niet, een ander facet springt echter een pak duidelijker in het oog: het hoofdpersonage. Onze Britse vriend Danvers heeft stugge animaties die zeer traag vooruitgaan. In plaats van echt te wandelen lijkt hij te schuiven over het scherm en hij lijkt meerdere acties in slow-motion uit te voeren. Ook zijn doodse blik helpt niet, hierdoor is het moeilijk een band te creëren met Nigel. De andere personages zien er gek genoeg een pak beter uit op dit gebied. Ook qua stem valt Nigel op, zijn stem (Jonathan Boakes zelf) valt stevig uit de toon.

Nigel lijkt een vals Brits accent te bezitten, de andere personages klinken gelukkig beter. Elke conversatie is hierbij volledig ingesproken, maar omdat je bij elke conversatie tussen verschillende opties kunt kiezen klinken de stemmen nooit overtuigend. Hierbij vallen ook regelmatig grammaticale fouten op. Qua geluid verbleken de stemmen wel bij de geluidseffecten: het krakende hout, de brullende kikker, de blaffende hond, het golvende water, ... met deze geluidseffecten komt de omgeving echt tot leven en men heeft hier duidelijk sterk aandacht aan besteed. Ook de rest van de game werd zorgvuldig ontwikkeld en de game steekt goed in elkaar zonder grote fouten. Met een licht hoger budget had het spel beter kunnen scoren, maar het is goed genoeg. The Lost Crown: A Ghosthunting Adventure is weliswaar geen fantastische game, maar Darkling Room en Shadow Tor hebben goed werk geleverd met The Lost Crown. Point & Click fans en liefhebbers van spannende verhalen doen geen slechte zaak met het spel.