Een grotere tegenstelling kun je bijna niet bedenken. Dice, de ontwikkelaar achter de Battlefield reeks, die met een game komt waar wapens tot een minimum beperkt zijn. Mirror’s Edge kreeg al veel aandacht en wij konden de game eindelijk aan de tand voelen.

Alvorens we onze eigen ervaringen over de game met jullie delen kijken we eerst nog even naar wat Mirror’s Edge nu precies is. In de wereld van het spel lijkt alles vredig en rustig. Witte gebouwen tot waar de horizon rijkt geeft het geheel van een rustige uitstraling, maar zoals wel vaker in games is niets wat het lijkt. De stad wordt namelijk overheerst door een regime dat geen tegenspraak duldt. Hoofdrolspeelster Faith komt dit al snel op een harde manier te weten wanneer haar zus wordt gearresteerd voor een moord die ze niet gepleegd heeft. Omdat er binnen het regime geen tegenspraak mogelijk is zijn vele vormen van communicatie verboden. Om die reden wordt de Mirror’s Edge opgericht, een groep runners die informatie verspreid door deze zelf af te leveren. De groep heeft het echter niet makkelijk, het bestuur van de stad zet namelijk politie in om het de runners moeilijk te maken, zo niet geheel uit te schakelen. Snelheid en lenigheid is dan ook belangrijk voor de runners, en daar kwamen we in onze hands-on dan ook wel achter.

Eenmaal gesetteld op een loungestoel, waar ik overigens ook een heel verhaal over zou kunnen schrijven, kwam dan eindelijk het moment waarbij ik de game zelf aan de tand mocht voelen. Het level dat we speelden zal vermoedelijk ook de later te verschijnen demo worden, deze vindt zich net na het tutorial level af op daken van diverse gebouwen. Bedoeling is dat je van punt A naar B komt, een weg die aangegeven is door de zogeheten Runners Vision. Een runner ziet namelijk objecten rood oplichten om zo te weten hoe hij bij zijn einddoel moet komen. Mensen die dit zien als een goedkope manier van cheaten hebben niets te vrezen, de Runners Vision kan namelijk ook uitgezet worden en dit maakt het spel meteen een stuk lastiger.


Waar ik me het meeste zorgen over maakte was de besturing van de game, maar gelukkig viel dit alles mee. De belangrijkste knoppen die je nodig hebt zijn die voor het springen en het sliden. Rennen doe je simpelweg door naar voren te drukken, tegelijkertijd dien je over objecten heen te springen of er onderdoor te glijden. Ook na het maken van een sprong dien je de slide te gebruiken, hiermee glijdt je namelijk een stukje door en kun je het tempo vasthouden zonder dat je op je kont terecht komt en kostbare tijd verliest. Dit laatste is belangrijk om de ‘flow’ van de game erin te houden, door de vaart erin te houden kun je namelijk de grotere sprongen maken in één vloeiende beweging. Om je hierbij te helpen kun je ook slow-motion inschakelen, hiermee kun je een sprong beter timen of beter zicht houden tijdens je sprong om niet te pletter te vallen.

Mirror’s Edge is een ervaring apart, zelfs zo apart dat journalisten in het verleden misselijk hun speelsessie uitkwamen. De reden hiervan is dat je Faith in First-person ziet, maar hierbij tegelijkertijd vaak haar handen of voeten in beeld ziet komen, waarvoor overigens driehonderd animaties zijn gebruikt. Om je niet geheel misselijk vanachter je spel te laten komen is er een hele simpele oplossing bedacht: een middenstip. Stel dat je voor dat je over een balk loopt met onder je een diepe afgrond, dan kun je je simpelweg op de middenstip focussen om je balans te bewaren en niet zwalkend naar de andere kant te komen. Het is een zelfde principe bij ballerina’s, ook die richten zich op één punt om hun balans te behouden en niet misselijk te worden. Simpel en doeltreffend.

Naast het rennen heeft Mirror’s Edge wel degelijk actie-elementen. Je hoeft niet bang te zijn dat de game ineens omgetoverd is tot een shooter, maar wanneer agenten je in de weg staan heb je de optie om ze uit te schakelen door een goed gerichte trap of stoot. Mocht zo’n agent een wapen in zijn hand hebben en deze kleurt rood op, dan heb je zelfs de mogelijkheid om deze af te pakken. Bedenk wel: een agent te lijf gaan kost tijd en haalt je uit de eerder genoemde ‘flow’, daarnaast ben je geen Rambo en zul je vrijwel altijd het onderspit delven tegenover meerdere agenten. De ontwikkelaar wil je zelfs belonen om geen wapens te gebruiken, doe je dit de gehele game niet dan staat hier een Achievement of Trophy tegenover. Gelukkig is de actie geen verplichting, je kunt er ook simpelweg van wegrennen en trachten om langs ze te komen. Mocht het toch verkeerd gaan dan zijn er altijd nog checkpoints om het van niet al te ver nog eens te proberen.


Naast onze hands-on ervaring kregen we ook nog een presentatie van het derde level. Het level speelt zich af in een grote waterafvoer van Tokyo en jij dient jezelf omhoog te werken om eruit te komen. Enkele opvallende verschillen ten opzichte van ons gespeelde level is dat de kleuren zwart en groen overheersen en dat dit level indoor was. Nog duidelijker dan bij onze speelsessie kwam naar voren dat er meerdere wegen naar je einddoel zijn, hierdoor moeten de levels ook een tweede keer interessant zijn om te spelen. Het indoor level was overigens een stuk grootser opgezet dan het outdoor level dat we zelf te spelen kregen, maar of dit voor ieder level opgaat is nog niet bekend.

Tevreden stapte ik naar buiten, eindelijk heb ik Mirror’s Edge kunnen spelen. Mijn grootste zorg, te weten de controls, vielen me alles mee. Natuurlijk kun je in een relatief korte tijd nog geen goed beeld vormen over de game, zo donderde ik nog regelmatig de afgrond in, maar we kunnen Dice alleen maar complementeren voor een game die geheel anders is van de Battlefield serie, maar toch weet te overtuigen. Grote vraag die wel overeind blijft staan is of de gehele game kan blijven boeien en of je na een uur spelen niet alsnog hoofdpijn krijgt. Het is een vraag die we op 11 november kunnen beantwoorden, dan zal het spel namelijk in Europa verschijnen.