Review: Belief & Betrayal
Door Tom_V op 01-07-2008 om 08:39
|
Bron: Gamed
|
Toen bovengetekende zich nog tot de stam der schoolgaande jeugd mocht rekenen, durfde hij het al eens op te nemen voor zijn minder weerbare collega-leerlingen. De kneusjes die beschimpt, bespuwd en verstoten werden, konden bij hem op veel bijval rekenen.
Zou het daarom zijn dat hij stond te popelen om het hier en daar verguisde Belief & Betrayal te reviewen? Of was het omwille van zijn liefde voor het point-and-click genre dat hij met de game van het Italiaanse Artematica aan de slag wou? En waarom praat hij over zichzelf in de derde persoon enkelvoud? Alvast op enkele van die vragen probeert hij nu een antwoord te geven.
In Belief & Betrayal gaan we aan de slag als Jonathan Danter. Brit, expat, wijsneus en beschikkend over een irritant stemmetje. Jonathan is een freelance journalist in de VS en hij houdt zich graag met veilige opdrachtjes bezig. Zo krijgt hij in de eerste minuten van het verhaal de taak om een kardinaal te gaan interviewen in Miami. Omdat veilig en games gelukkig niet samengaan, krijgt de plot al snel een spannende wending. Vanuit London komt een vreemd telefoontje binnen. Ene inspecteur Twinnings van Scotland Yard heeft de piepstemmige held dringend nodig. Geen zon en zee voor Danter, maar wel het grimmige Engeland.
Zonder al te veel van het verhaal te willen weggeven, kunnen we alvast verklappen dat deze game schaamteloos meesurft op de steeds kleiner (!) wordende golf van Da Vinci Code geïnspireerde games. Ook hier vinden we veel verwijzingen naar het katholicisme en duistere Kerkgeheimen. Zelfs de klassieke cryptex maakt in Belief & Betrayal haar opwachting. Overigens doet Artematica helemaal geen moeite om te verbergen dat ze hun kaas bij de Da Vinci Code haalden. Ergens in het verhaal krijgt Jonathan Danter een vals paspoort en een nieuwe naam: Daniel Brown. Een duidelijke knipoog naar de auteur van de eerder genoemde bestseller.
Bij een point-and-click adventure is in theorie maar weinig vernieuwing mogelijk. Het basisrecept voor dit genre is al twintig jaar gelijk:neem een statische omgeving, verberg er enkele voorwerpen in, laat de gamer de voorwerpen zoeken en ze eventueel met elkaar verbinden. Overgiet dit met een spannend verhaaltje en af en toe wat snedige humor en je hebt een point-and-click. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat Belief & Betrayal geen aanspraak zal kunnen maken op de titel 'meest vernieuwende game van het jaar.' De vraag of ze het basisrecept respecteren is in deze veel belangrijker.
De omgevingen - en meteen ook de graphics - halen een voldoende. De vele woonkamers, kerken, tuinen en straten stellen niet echt teleur, maar anno 2008 lijk je als gamer net dat ietsje meer te mogen verwachten. Vooral de speelbare personages laten grafisch wat te wensen over. Ze staan vaak in schril contrast met de omgevingen waarin ze rondwandelen. Een beetje alsof je met een Trabant op een parkeerplaats vol Ferrari's staat. Dat hoeft geen ramp te zijn, aangezien er in de statische omgevingen (sta·tisch (bijvoeglijk naamwoord- 2 stil, niet beweeglijk) conform de Van Dale absoluut niets hoeft te bewegen. Wat wel moet bewegen zijn de personages en vaak gaan ze daar de mist in. Dubbelklikken doet je personage richting het aangeklikte punt rennen. Helaas werkt de dubbelklik functie meer niet dan wel en dus zit je - vooral in grotere omgevingen - vaak te wachten tot je tergend langzaam wandelende character z'n doel of object heeft bereikt.
In de game kun je waar nodig van personage wisselen. Ieder character beschikt over z'n eigen arsenaal aan foutzinnetjes (gesproken tekst die aangeeft dat je bepaalde opdrachten niet kunt uitvoeren) en bij Jonathan zijn die vaak enorm irritant. Niet alleen zijn hoog en nichterig stemmetje, maar vooral de manier waarop hij bepaalde zinnen uitspreekt wekken wrevel. Voor de kenners vatten we dit samen in een combinatie van woorden:National Geographic, Muzzy & I am a gurl. Voor de anderen: googelen maar! Gelukkig kan Jonathan af en toe werken op de lachspieren. Toegegeven, zijn humor mag er wezen. De achtergrondmuziek die door dit alles is heengeweven, daarentegen, komt het geheel totaal niet ten goede. Repetitief, van een bedenkelijk niveau en van een bedenkelijke geluidskwaliteit.
Pluspunt aan de game is de interface. Men heeft duidelijk nagedacht over hoe de spelers een ruime blik op de omgevingen te gunnen. Enkel bovenaan in beeld zie je de mogelijkheid om te switchen van character en je Communicator (soort communicatietoestel) te gebruiken. Wanneer je de muis over de andere schermranden beweegt komen nieuwe menu's in beeld. Links kun je de voortuitgang bewaren, rechts komt je notepad tevoorschijn en onderaan zie je jouw inventory. Beslist een leuke en vooral handige toevoeging.
Belief & Betrayal is vooral een spel dat respect heeft voor de klassieke waarden van een point-and-click game. Wie graag dat soort games speelt, zal deze titel best weten te smaken. Het is geen uitzonderlijk goede titel in z'n genre geworden, maar het hoeft ook niet door te gaan als kneusje van de klas. Het gaat bovendien voor een zeer democratische prijs over de toonbanken en staat garant voor een achttal uren zoeken en klikken. Helaas kent het spel ook wat grote minpunten waar je als reviewer nu eenmaal niet om heen kunt. Dus voor mensen die zich in het point-and-click genre willen laten inwijden, deze gouden en eerlijke raad: "Niet doen." Er staan deze week geraniums in de aanbieding bij Aldi, wellicht zijn die een veiligere investering.
|
|
|
Beoordeling
| Gameplay |
 70 |
| Sound |
40 |
| Graphics |
80 |
| Replay |
30 |
Degelijke point-and-click, helaas ook geplaagd door enkele vervelende minpunten.
|
55 |
|
|
|
|
 08:45 Soul Calibur en Wits add-on voor XBLA
 08:36 Dit was juni
|
| Reacties (5) |
|
|
Pagina:
1
|
|
ace_quorthon
op 01-07-2008 om 08:48
[Niv: 76 / Exp: 3786]
|
Hmmz ik ga deze toch echt kopen  Maar misschien heb ik nog wat geld over voor een geranium achteraf.
'vaak te wachten tot je tergend langzaam wandelende character z'n doel of object heeft bereikt.'
Dat is wel uiterst irritant. Damn... Hoeveel P&C games dát hebben. Sjezus.
Gewijzigd door ace_quorthon op 01-07-2008 om 08:49
|
.jpg)
|
irq10
op 01-07-2008 om 11:20
[Niv: 59 / Exp: 2956]
|
|
@ ACE
Idd, deze ga ik ook kopen, hoe dan ook. Ben zowieso voorstander van P&C games, die in mijn ogen te weinig worden gemaakt !
Supporten is dan de enige optie.
|
|
ApoC
op 01-07-2008 om 11:24
[Niv: 101 / Exp: 5061]
|
|
Hier nog een koper!, maar hij wa sook al tijdje in de winkels te vinden...
|
|
|
ace_quorthon
op 01-07-2008 om 14:12
[Niv: 76 / Exp: 3786]
|
@irq
Tja pc gaming ging al wat achteruit, en p&c is natuurlijk het ultieme doorverkoop-genre omdat er weinig replay value aan zit. Daarnaast zijn er maar weinig liefhebbers van het genre (relatief gezien). En daarom krijgen we niet al te veel p&c tegelijk aangeleverd 
|
|
Stammetje91
op 01-07-2008 om 19:50
[Niv: 302 / Exp: 15113]
|
De enige P&C die ik kan waarderen is Sam and Max, die ik gespeeld heb bij een vriend van me. 
|
|
|
Pagina:
1
|
|
|
|
