Op het gebied van horrorgames staan de PlayStation 3 en de Xbox 360 nog in de kinderschoenen. De grote namen zoals Resident Evil en Silent Hill laten nog even op zich wachten, hierdoor kunnen kleinere namen zoals Clive Barker's Jericho hun kans wagen. Is de game een plaatsje onder de groten waard of schiet hij tekort? Wij namen de PlayStation 3 versie onder de loep om dat te ontdekken.

De game speelt zich in Al-Khali, een stad in Arabië die gebouwd is op eeuwenoude ruïnes waar volgens de legendes een oud kwaad is begraven. Onder Al-Khali ligt namelijk 'The Box,' een doos die door God is gemaakt om de Firstborn op te slaan. Deze Firstborn is puur kwaad, maar hij kan niet ontsnappen uit zijn opslagplaats. Gedurende de geschiedenis van de wereld heeft de Firstborn al meermaals proberen te ontsnappen, maar gelukkig kon de dreiging telkens gestopt worden. Ook nu is het weer zover, de Brotherhood of the Dark Rapture probeert om de Firstborn te bevrijden en als niemand hen tegenhoudt, zal het zeker lukken. Daarom stuurt het Departement of Occult Warfare het Jericho Team uit. Zij zijn een groep van zeven soldaten met elk speciale gaven.

Elk van de leden van Jericho heeft een mysterieus verleden en nog mysterieuze krachten. De priester Rawlings kan bijvoorbeeld mensen genezen terwijl Church bloedmagie kan gebruiken om vijanden te vertragen. Meer informatie over de specifieke achtergrond van elk Jericho lid kun je hier vinden. Ondanks hun speciale gaven hebben ze het echter niet gemakkelijk, tijdens hun bezoek aan de stad worden ze aangevallen door Arnold Leach, de leider van de Brotherhood of the Dark Rapture, die erin slaagt om Ross te doden. Zonder Ross kan het team onmogelijk Leach doden en daarom trekken ze zich terug door een gat in het tijdruimtecontinuüm. Op deze manier belanden ze in het Al-Khali van de Tweede Wereldoorlog waar ze ontdekken dat Ross nog steeds leeft. Hij heeft gewoon geen lichaam meer.


Op dat punt begint de game pas echt. Tijdens het eerste tweetal uren van de game gebruik je alleen Ross zijn lichaam, maar eens dat lichaam weg is, kan hij vrij wisselen tussen de lichamen van zijn teamleden. Je houdt gewoon het kruisje ingedrukt waarna je via de D-Pad kunt kiezen tussen de personages. Hierbij kun je meestal vrij uit de beschikbare personages kiezen, op sommige momenten moet je echter een specifiek personage gebruiken. Zo is er in de Middeleeuwen een gevecht met een monster dat je moet winnen door Church te gebruiken. Eens je in haar lichaam zit, moet je de knoppen die op het scherm verschijnen, indrukken. De game bevat meerdere van deze God of War / Resident Evil 4 momenten. In tegenstelling tot bij die games zijn er, afhankelijk van je fouten, meerdere eindes mogelijk.

Bij God of War betekent een fout meestal een lang stuk opnieuw spelen, maar in Jericho is dit gelukkig niet zo. De game beschikt over een intelligent checkpointsysteem en een moeilijkheidsgraad die op elk moment van de game veranderd kan worden. Dankzij dit systeem heb je nooit de neiging om het op te geven omdat je de strijd niet aankunt. Gezien het feit dat er twee mensen met genezende krachten in Jericho zitten, wordt de game echter nooit te moeilijk. Als je in de problemen zit, is het gewoon kwestie van één personage terugtrekken uit de actie en dat gebruiken om Rawlings en de andere te genezen. De meeste gewone gevechten verlopen ook simpel, er verschijnt een vijand (of twee) die gedood worden, waarna er weer twee verschijnen tot alle vijanden van een bepaald gebied dood zijn. Daarna ga je naar het volgende gebied waar je weer vijanden tegenkomt.

Deze simplistische vijandenplaatsing haalt een groot deel van de spanning uit de game, een betere verdeling van de vijanden had de game geen kwaad gedaan. De komst van vijanden is namelijk redelijk voorspelbaar. Enkel op momenten dat je ook in de rug wordt aangevallen, ben je redelijk verrast. De meeste gewone vijanden zijn ook gemakkelijk te verslaan, ze bezwijken gewoon onder een boel kogels. Bij de grotere vijanden en de bazen wordt de game echter wel lekker strategisch. Hier moet je namelijk de verschillende krachten gebruiken om goed aan de slag te kunnen. In het gevecht tegen Lichthammer bijvoorbeeld loopt alles gemakkelijker met de krachten van Cole en Church, zij kunnen haar namelijk tijdelijk vertragen zodat ze aan gort geschoten kan worden.


Zulke gevechten komen gelukkig veelvuldig voor in de game, Clive Barker's Jericho gaat namelijk in tegen de trend van korte games met nog minder baasgevechten. In de game moet je meer dan dertig hoofdstukken doorkruisen om alles te herstellen en terug te keren naar je eigen tijd. Tijdens deze reis sta je er echter niet alleen voor, je krijgt onder andere hulp van de Britse troepen en de Tempeliers. Dit zorgt voor een avontuur dat minstens vijftien uur aansleept. Na het uitspelen van een missie kun je hem nog eens uitspelen bij de reeds uitgespeelde missies. Dit is vooral handig om de extra's vrij te spelen. Deze extra's zijn in de PlayStation 3 versie enkel wat plaatjes met een achtergrond hierbij, maar in de Xbox 360 versie staan ze tevens voor de achievements. Het vrijspelen van deze missies rekt de game wel uit tot zo'n dertig tot veertig uur.

Op het gebied van graphics is Jericho goed uitgewerkt, de omgevingen en de vijanden zijn gedetailleerd. Qua vormgeving zijn de vijanden ook mooi, iemand met een zwakker hart zal zeker verschieten wanneer deze voor je verschijnen. Gelukkig bevatten de meeste omgevingen voldoende lichtbronnen zodat ze geen hartaanval krijgen van plots verschijnende vijanden, maar soms kom je terecht in extra duistere omgevingen. Gelukkig beschikt elk wapen in de game over een zaklamp. Met deze zaklamp op wordt de game extra akelig en het benadrukt ook de stevige lichteffecten. De framerate is standvastig, maar in sommige drukke gevechten met veel explosies mocht de framerate hoger liggen. Door de aard van de game komt dit echter weinig voor waardoor het geen groot probleem is.

Als het op geluid aankomt, zit het wel goed met de game. Alle stemmen klinken goed en gepast, nergens tref je een vervelende stem of een Engelse soldaat met een Duits accent aan. De dialogen zelf zijn niet gedenkwaardig, maar je zult ze toch zeker beluisteren omdat je alles van het plot wil ontdekken. Je zult veel moeten opletten want de game heeft een uitgebreid plot en het wordt regelmatig op je afgebracht. Zelfs op de (redelijk lange) laadschermen wordt er uitleg gegeven over het verhaal, dat is wel een interessante tactiek om het leed hiervan te verminderen. Tijdens de levels is er ook creepy muziek zoals het hoort in een horrorgame. De muziek is echter niet op hetzelfde niveau als de stemmen, het wordt vooral gebruikt voor de achtergrondsfeer en niet als actief sfeermiddel.

Clive Barker's Jericho is een verdienstelijke poging van Codemasters om een horrorgame te maken, maar schiet tekort als het aankomt op de plaatsing en de variatie van de vijanden. Hierdoor wordt Jericho meer een Run & Gun FPS met een horrortintje dan een horrorgame. De AI is ook nogal wisselend, zowel vijanden als teamgenoten gedragen zich op dezelfde manier en vergeten soms om weg te lopen van granaten en raketten terwijl ze dat anders goed doen. De lengte van de game, het feit dat alles goed uitgewerkt is en de lekkere gruwelijke graphics maken wel veel goed. Jericho moet zich niet schamen om tussen de Clive Barker films Hellraiser en Candyman te staan en is een aanrader voor horrorfans. Zoek je echter gewoon een goede FPS? Dan ben je hier niet op de juiste plek.