In 2006 verscheen de shooter Xyanide op de Xbox, na vele jaren ontwikkeling verscheen de game dan eindelijk. In Europa is de game echter nooit uitgekomen omdat de Xbox toen al lang uitgeteld was.

PlayLogic was duidelijk ook niet tevreden met de verkoopcijfers van de game want een jaar later brengen ze ons Xyanide: Resurrection op de PlayStation 2 en de PlayStation Portable, samen goed voor een publiek van 120 miljoen gamers meer dan de Xbox. Dat, gekoppeld aan het feit dat de game een budgetprijs van €29,99 heeft, moet in ieder geval voor hogere verkoopcijfers zorgen, maar is de game ook de moeite waard om te kopen? Dat is de vraag die wij onszelf vroegen toen we de kans kregen om de game in onze PlayStation 2 te steken. Voor de mensen die hun PS2 al vervangen hebben door een PlayStation 3 hebben we de game ook even in de PS3 gestoken en daar werkt hij even goed als op de PS2.

Daarmee is wel zowat al het echt positieve over deze titel gemeld, qua gameplay en verhaal is de titel namelijk weinig geïnspireerd. In deze game kruipen we opnieuw in de huid van Drake die aan een gevangenentransport meewerkt. Hij vervoert namelijk de heks Aguira naar haar nieuwe gevangenis waar ze de doodstraf zal krijgen. Niet alles loopt zoals gepland, de heks ontsnapt en ze besluit wraak te nemen op Drake. Door het mysterieuze Xyanide te gebruiken creëert ze allerlei vijanden die jou willen vernietigen. Je zult al deze vijanden dus moeten neerschieten en de Xyanide verzamelen. Het verhaal zelf wordt tijdens de game uitgelegd met korte teksten, zo kort dat je het verhaal best gewoon in de handleiding kunt lezen. Daar wordt het namelijk uitgelegd op een halve pagina.


De Xyanide mag dan misschien wel een mysterieuze materie zijn die gedachten in realiteit omzet, maar jij moet het verzamelen om een totaal andere reden. Jij kunt deze Xyanide namelijk gebruiken om nieuwe wapens mee te kopen en om punten mee te verdienen voor je score. In totaal zijn er zes verschillende wapens die je kunt kopen met de Xyanide. Je hebt ook Xyanide nodig om te overleven. Dit kun je vergelijken met de ringen in Sonic, aan de ene kant moet je ze verzamelen om je score te verhogen en aan de andere kant heb je ze nodig om niet te sterven. Het is dan ook een geluk dat je zowat voor elk vernietigd vijandelijk schip of asteroïde Xyanide krijgt.

Het wordt wel irritant dat je telkens naar de plek van de Xyanide moet vliegen om het goedje op te pikken voor het verdwijnt. Wanneer je bestookt wordt door asteroïden is het namelijk gevaarlijk om daarvoor rond te vliegen. Naast Xyanide zul je in de verschillende levels ook andere bonusitems vinden. Dit kan gaan van extra levens, sterkere wapens en scorebonussen tot speciale valstrikken voor de multiplayer en speciale werelden in de levels waar je tegen Aguira haar geesten vecht. Deze extra elementen zijn echter niet genoeg om de game leuker te maken, het blijft namelijk allemaal een beetje saai en de elementen voegen weinig toe aan de gameplay.

In de meeste shooters van deze stijl vlieg je vooruit in de ruimte en komen de vijanden van voren op je af. Xyanide aan de andere kant is eerder een statische shooter waarbij je constant op hetzelfde punt in de ruimte lijkt te vliegen. Dan zou het natuurlijk maar saai zijn als de vijanden enkel van voren op je af konden komen, wat gelukkig niet zo is. Vijanden zullen van alle kanten op je afkomen en daarom moet je constant draaien met je ruimteschip. Dit gebeurt met de linker analoge stick en gebeurt nogal traag naar mijn mening, zeker gezien je ruimteschip zelf niet draait, het is enkel de camera en je richtvizier dat draait.


Dat is echter zeker niet het enige probleem dat er op grafisch gebied is. Een ander probleem zijn de omgevingen en de vijanden die weinig spectaculair zijn. Deze lijken eerder uit een eerste generatie PlayStation 2 game te komen. Dat is vooral te merken aan de eerste baas. Deze heeft een overduidelijke zwakke plek, bestaat uit meerdere keren dezelfde vorm en zijn texturen lijken zo uit de eerste Devil May Cry te komen. Ditzelfde probleem merk je ook op bij de asteroïden die je pad passeren. Bij de ruimteschepen valt het minder op omdat je deze meestal al vernietigd hebt voor ze echt groot zijn. Qua geluid valt de game wel mee, je wordt tijdens de verschillende levels begeleid door een mysterieus ruimtegeluidje dat aantrekkelijk klinkt. De muziek en de geluidseffecten worden gewoon te veel herhaald.

In de game moet je door vijf levels reizen om het einde te bereiken, maar eigenlijk is de game opgebouwd als omgekeerde piramide. Dat betekent dat je voor het eerste level maar de keuze hebt uit één level, voor het tweede level twee enzovoort tot er vijf keuzes zijn voor het vijfde level. Op deze manier telt de game in totaal vijftien verschillende levels wat de levensduur van de game flink verlengt. Naast de verhaalmode waarin je de verschillende levels moet vrijspelen zijn er ook een Quick Play en Score Attack mode in de singleplayer. Het nut van deze modes is simpel, de gameplay verlengen door je levels opnieuw te laten spelen om een hoge score te halen en alle Xyanide te verzamelen. Dit drijft de replaywaarde wel de hoogte in.

Naast een singleplayer beschikt de game ook over een multiplayer, in deze multiplayer speel je samen met een vriend in de Score Attack mode. De persoon die de hoogste score kan halen, wint. Deze mode is vooral voor fans leuk. Xyanide Resurrection is voor fans van het genre dan ook een aanrader, zij zullen zich uren amuseren met het verzamelen van alle Xyanide in alle levels om zodoende alle wapens te kopen en met het spelen tegen een vriend in de multiplayer. Voor de anderen zal de titel niet lang genoeg boeien en is het zelfs voor dertig euro de moeite niet om hem in huis te halen. Daarvoor is de game niet goed genoeg.