Hudson Soft is een kleine publisher uit Japan die vooral bekend is dankzij Bomberman, enkele Mario Party games die ze maakten voor Nintendo, Wonder Boy en Adventure Island. Deze generatie waagden ze zich voor de Japanse launch aan een PSP Hack & Slash game, Rengoku. Deze kwam echter pas maanden na de Europese launch hier in de winkels. Blijft de titel recht onder de druk van andere games of wordt hij verpletterd door gelijkaardige concepten als Untold Legends?

In de wereld van Rengoku heeft de mensheid allerlei robots, of A.D.A.M. gemaakt, om hun oorlogen te voeren. De A.D.A.M. hebben hun nut echter verloren en de mensheid besloot hen op te sluiten in de Tower of Purgatory, een gigantische toren. Daar hebben ze niets beter te doen dan tegen elkaar te vechten. Gram, de robot die jij bestuurt, ontwikkelt echter een eigen bewustzijn en begint zich zijn nut af te vragen. Hij gaat op zoek naar antwoorden, hij wil weten of een robot een vrije wil heeft die bepaalt dat hij bevelen volgt, of dat hij bevolen wordt bevelen te volgen. Het verhaal krijg je uitgelegd in nietszeggende tekstjes en mooie tussenfilmpjes. Tijdens de game merk je echter niets van een verhaal, je gaat gewoon van vloer naar vloer om andere robots te doden. Het verhaal wordt door gebrekkige vertalingen ook wat teniet gedaan.

De besturing was veel eenvoudiger geweest met een beter systeem. Je hoofdpersonage bestuur je met de D-Pad of de analoge pad. Tegelijk beweeg je ook de camera met die knoppen. Dit kan zeker vervelend worden als je ergens een tegenstander achter je hebt. Met de schouderknop kun je locken op een tegenstander. De andere knoppen dienen om hem dan aan te vallen. Het kruisje blijft dan over om allerlei kleine taakjes uit te voeren, zoals het openen van deuren. Hier is toch ook iets mis. Je drukt op het kruisje om een deur te openen, en dan nog is op het kruisje om de deur binnen te gaan. Dit lijkt niet echt logisch, maar als je gewoon probeert binnen te lopen na het openen van de deur, loop je tegen een zwarte muur.



Het doel van de game is zeer simpel, ga een kamer binnen, dood alle robots en ga door een deur om in de volgende kamer opnieuw hetzelfde te doen. Dit concept is repetitief, maar voeg daar nog eens willekeurige levels bij, waardoor alle kamers op elkaar lijken, en je lijkt dus constant dezelfde kamer te herhalen. Zelfs de manier waarop de vijanden verschijnen, is in elke kamer hetzelfde. Het achterlaten van wapens door de vijanden gebeurt ook willekeurig, je moet dus gewoon geluk hebben om goede wapens te krijgen. Die goede wapens houden vereist echter meer dan geluk, je verliest ze namelijk als je sterft en na een tijdje gaan ze ook gewoon kapot.

Je moet dus rekening houden met wanneer al je wapens kapot gaan om te vermijden dat je met blote handen moet vechten. Wat voor wapens je draagt, bepaal je zelf. Je kunt namelijk Gram zijn arsenaal helemaal aanpassen. Je kunt bijvoorbeeld een geweer op zijn hoofd plaatsen en een klauw aan zijn rechterarm. Dan pak je natuurlijk ook nog een borststuk om hem wat sterker te maken. Deze kun je echter enkel op specifieke plekken aandoen, wat betekent dat je veel aan backtracking zult moeten doen. We weten in ieder geval welke game het team achter Genji 2 heeft gespeeld om 'Real Time Weapon Change' bijzonder te vinden.



Eerst laadt game de engine en dergelijke, waarna een laadbalkje verschijnt voor het laden van de vloer. Elke keer als je dus een verdieping hoger gaat, mag je rekenen op die laatste. Hudson had daar wat meer tijd aan mogen besteden. Het wordt nog erger, als je dood gaat, wordt je terug naar beneden verplaatst. Als je dan al acht - negen vloeren hebt afgelegd, moet je deze terug allemaal inladen terwijl je nergens meer vijanden tegenkomt. Dit is ook hinderlijk bij de vele backtracking die je zult moeten doen om je wapens te wisselen. Gelukkig is er wel de muziek nog, die aangenaam klinkt. Spijtig genoeg ruineren de irritante geluidseffecten ook dat.

Rengoku was beloftevol, alles begint ook mooi met een leuke intromovie en de start van een redelijk interessant verhaal. Vanaf het moment dat je de game echter zelf begint te spelen, loopt het mis. De mooie graphics worden vervangen door ongeďnspireerde, herhalende levels. De gameplay leidt onder hetzelfde fenomeen en eens je door de korte game bent, heb je absoluut geen reden meer om de game nog eens op te pikken. Het is enkel verbazend dat Konami besloten heeft om de game nog in Europa uit te brengen na de vernietigende oordelen in Japan.