Gamen is de laatste jaren razend populair geworden en nog steeds is de markt groeiende. Dit betekent dat er dus constant nieuwe mensen beginnen met het fenomeen 'videogames' en dat deze mensen de oudere games gemist hebben. Dit is dan ook de reden voor onze maandelijkse retro feature. Ondanks het feit dat de retrogames vaak grafisch ouderwets zijn, schuilt er nog regelmatig een parel van een game onder dat oude jasje. Deze parels dienen in een tijd van grafisch geweld gewoon weer eens ontstoft te worden zodat we wederom kunnen genieten van de vele hits uit het verleden.

In 1992 kwam Capcom met Street Fighter II, een game waar ik niets over hoef te vertellen. De titel verkocht erg goed en opende daarmee de ogen van andere ontwikkelaars. Zo zag Mortal Kombat het levenslicht, voorlopig het enige vechtspel dat zich met de populaire straatvechters kon meten. Het zou tot 1995 duren totdat Rare, in die tijd Nintendo's paradepaardje, met een geheel eigen vechtspel kwam.

De sfeervolle cover van Killer Instinct.

Dat vechtspel droeg de naam Killer Instinct. Waar Street Fighter II zich onderscheidde door haar soepele vechtsysteem en Mortal Kombat door de bloederige actie, daar moest de nieuwste concurrent het van een uitgekiend combosysteem hebben. Door de juiste knoppencombinaties samen met bepaalde richtingen op de vierpuntsdruktoets in te drukken, voerde je niet zelden combinatieaanvallen (combo's) uit van twintig tot dertig hits of meer. Uniek voor die tijd.


Vier tinten
Bovengenoemde titels vochten het onder andere op de Super NES uit, om even in de Nintendo-sferen te blijven. Drie goede titels, die alledrie de eer kregen een stap achteruit te maken om ook de bezitters van een Game Boy tevreden te stellen.

In beweging ziet het er prachtig uit.

Mortal Kombat viel op het kleine, vier groentinten hebbende schermpje helaas tegen. Het eerste deel zag er grafisch goed uit maar was erg langzaam. Mortal Kombat II was best goed, maar men kon de lijn niet vasthouden door het wederom teleurstellende derde deel. De mening over Street Fighter II laten we uit respect voor zijn grotere broer achterwege. Blijft over: Killer Instinct.

Rare heeft het door
Street Fighter II en Mortal Kombat wakkerden het vermoeden aan dat een goed vechtspel op de Game Boy wellicht onmogelijk was. Het schermpje was klein, telde slechts vier tinten en de handheld had nou niet bepaald de rekenkracht van een thuisconsole. Rare bewees met Killer Instinct dat het weldegelijk mogelijk is om een goed vechtspel voor dit draagbare apparaat te maken. Laten we eens onorigineel zijn door de graphics, het geluid, de gameplay en de replaywaarde te behandelen.

Grafisch was de game één van de betere Game Boy-titels. De personages waren erg gedetailleerd, de achtergronden onderscheidend en het spel was lekker snel. De animaties waren zo goed verzorgd dat de personages bijna tot leven kwamen... in je fantasiewereldje dan.

Ook het geluid liet zien dat de beperkingen van de handheld geen belemmering zijn om mooie dingen te doen. De muziek was opzwepend en de geluidseffecten klonken goed.

Op een Super GameBoy was het spel in kleur te spelen.

De gameplay is natuurlijk waar het allemaal om draait, en om alvast met de deur in huis te vallen: het draait goed. Zo goed zelfs dat een andere beperking, de aanwezigheid van 'slechts' twee actieknoppen, de gameplay mijns inziens beter maakt dan die van zijn grotere broer op de Super NES. Waar je in laatstgenoemde versie combo's met vier actieknoppen moest maken, had je er in de Game Boy-versie maar twee nodig. Hierdoor werd het uitvoeren van deze combo's een stuk eenvoudiger, en kon je gemakkelijk zelf diverse aanvallen aan elkaar rijgen. Al rossend over de knopjes haalde je de ene na de andere tegenstander neer, van ijsman tot weerwolf en van skelet tot cyborg.

Door de verschillende moeilijkheidsniveaus en een linkoptie om het met twee spelers tegen elkaar op te nemen bleef de game lekker lang houdbaar.


Rip-off
Een ontwikkelaar is echter geen ontwikkelaar als hij niet minstens een paar ideeën van een concurrent implementeert (lees: schaamteloos kopieert). Rare speelde in op het succes van Mortal Kombat door ook in deze game finishing moves, in Mortal Kombat 'fatalities' genoemd, mogelijk te maken. Trap je tegenstander van een flatgebouw, verbrand hem, schiet hem overhoop of verneder hem door hem te laten dansen. Het voegde weinig toe, maar net dát beetje meer om de afloop van de gevechten spannender te maken.

Ook op de GameBoy Color zag het spel er een stuk beter uit.

Origineler zijn de Ultra Combo's. Als je tegenstander bijna geen energie meer had moest je een ietwat pittige knoppencombinatie uitvoeren, waarna een allesverwoestende, supersnelle combo's van meer dan twintig hits op hem of haar werd uitgevoerd. Overlevingskans 0%.

Killer Instinct was één van de weinige goede vechtspellen op de oude Game Boy, zo niet de beste, en verdiende daarmee de eer om in onze Retro Feature behandeld te worden.