In 2015 verscheen er een survival horror game waarin de door ons gemaakte keuzes het lot van acht jongvolwassenen bepaalde. Het was voor ontwikkelaar Supermassive Games het startschot van dit genre dat werd opgevolgd met soortgelijke games, toch werd Until Dawn door velen als de beste in de reeks beschouwd. Het is wat dat betreft niet vreemd dat Ballistic Moon aan het werk werd gezet om een remake te maken.
De setting voor Until Dawn is de prima opzet voor een goed mysterie. Wanneer vrienden samen komen in een afgelegen huisje gaat het mis wanneer de tweelingzusjes Hannah en Beth Washington verdwijnen. Ze zijn voor het laatst gezien toen ze het bos van Blackwood Mountain in waren gerend, om vervolgens nooit meer gevonden te worden. Een jaar later besluit de broer van de zusjes, Josh, om wederom af te reizen naar het huisje. Noem het een herdenking, noem het een manier om het een plek te kunnen geven. Zeven vrienden, de meesten van wie er een jaar eerder ook bij waren, besluiten zijn uitnodiging te aanvaarden. En dat hadden ze beter niet kunnen doen.
Veelal kruipen we bij een game in de huid van één persoon. Gaat deze persoon dood, dan volgt een herkansing. Een gedachte die je bij Until Dawn direct los kan laten. Alhier bepalen we niet het lot van één persoon, we doen dit voor ieder van de aanwezigen. En herkansingen? Die kun je vergeten. Terugkeren naar een plek des onheils is natuurlijk vragen om problemen en al snel blijkt het achttal te worden opgejaagd. Dit zorgt voor situaties waarin de dood voortdurend op de loer ligt. Een verkeerde keuze, veelal bepaald door een Quick Time Event of keuzes in conversaties, kan dus zomaar fataal zijn. Until Dawn draait voor een groot deel om het maken van keuzes, alleen is de invloed hiervan niet altijd direct duidelijk. Er is gebruik gemaakt van het zogeheten Butterfly Effect. Wat dit wil zeggen is dat een keuze pas veel later zijn uitwerking kan hebben.
In deze remake is er meer tijd genomen om het verhaal uit de doeken te doen. We zien dit terug in een meer uitgebreide proloog en er is ook een ander einde aanwezig, die zelfs lijkt te hinten naar een opvolger. Wat ook helpt aan de beleving is dat de secties waarin je vrij rond kunt lopen ondersteuning hebben van een vrije camera, in tegenstelling tot de vaste camerastandpunten uit het origineel. Weliswaar levert het hierdoor iets in op de spanning, juist omdat je meer zicht hebt op de omgeving, hier staat tegenover dat je ook meer zicht hebt op het verzamelen van de (nieuw) collectibles. Tevens zijn de locaties van Totems veranderd, welke een visioen geven op de toekomst, denk aan de manier waarop één van de vrienden kan komen te overlijden.
Om het verhaal van Until Dawn tot leven te laten komen valt of staat alles met de beleving. Wat dat betreft is er vrijwel alleen maar goed nieuws te melden. De benauwende sfeer is nog altijd aanwezig en de cast weet hun stereotyperingen, of dit nu introvert of stoer, clownesk of betweterig is, prima te vertolken. Niet gek ook als je terug kunt grijpen op namen als Rami Malek (Bohemian Rhapsody), Hayden Panettiere (Heroes) en Peter Stormare (Prison Break). Wat ook helpt is de Unreal Engine 5. Niet alleen profiteren de omgevingen hiervan, alle grimassen van de personages worden nog eens extra onderstreept. Helaas komt deze engine wel met een nadeel. Daar waar de PlayStation 4-versie nog in 60fps draaide moeten we het nu doen met 30fps. Persoonlijk heb ik hier niet veel last van ervaren, mocht je hier gevoeliger voor zijn dan is het iets om rekening mee te houden.
Mocht je Until Dawn nooit eerder hebben gespeeld en het vooruitzicht toch vrij spannend vinden dan zijn er enkele tegemoetkomingen om je over de streep te trekken. De moeilijkheidsgraad van de Quick Time Events is bijvoorbeeld aan te passen, de vibraties zijn uit te schakelen en je kunt kiezen voor de Midnight Mode, waarin de audio bij jump scares niet harder is en je niet het hele huis bij elkaar schreeuwt als je ‘s nachts zit te gamen. Mocht je toch de spanning willen ervaren dan dragen de adaptieve triggers hieraan bij, met het geven van weerstand voelt het alsof je keuzes nog meer impact hebben.
Nu klinkt het bovenstaande als een game die je zonder twijfel op kunt pikken. En als je dit zo ervaart is mijn punt goed overgekomen. Tegelijkertijd is er een maar. En best een grote maar wat mij betreft, gericht aan gamers die het origineel al wel hebben gespeeld. Voor hun zijn de veranderingen wel erg minimaal. Er zijn geen extra te maken keuzes of – afgezien van een uitgebreidere proloog en ander einde – verhaallijnen. En dat terwijl deze versie €69,99 kost, ten opzichte van €19,99 voor het origineel. Dit had prima opgelost kunnen worden met een upgrade voor bezitters van deze versie, ware het niet dat deze ontbreekt. Hierdoor is de remake alleen interessant voor wie deze interactieve horror oor het eerst wil beleven.
Beoordeling
80
Until Dawn is (nog altijd) een geweldige interactieve horrorgame waarin iedere keuze bepalend kan zijn voor het vervolg van het verhaal. In de Unreal Engine 5 ziet het er ook nog eens beter uit, alleen levert het hierdoor wel in op de framerate. De diverse andere verbeteringen maken deze remake tot de beste versie, wel geeft het een zure smaak dat je hiervoor de volle prijs dient te betalen.
