Stel dat je van je passie je beroep kunt maken. Speelde je vroeger games, daar creëer je ze tegenwoordig zelf. Dan komt alleen het slechte nieuws, je bent onderdeel van een ontslagronde en je wereld lijkt in te storten.
Dit voorbeeld was voor velen niet ondenkbaar, de laatste tijd zien we immers steeds meer ontslagen bij diverse ontwikkelstudio's. Omdat dit probleem binnen de gehele game-industrie speelt is een soortgelijke baan niet snel gevonden en is het de vraag wat je dat moet gaan doen. Gelukkig is daar Chris Deering, voormalig hoofd van PlayStation Europe en Codemasters. In reactie tot de recente ontslaggolf heeft hij twee oplossingen: ga een Uber rijden of ga maar een jaartje op het strand liggen.
In gesprek tijdens de laatste podcast van journalist Simon Parkin's My Perfect Console laat hij weten dat ontslagen nu eenmaal onderdeel vormen van de industrie en is het niet eerlijk om dit toe te wijzen aan hebzucht. Deering, die momenteel een consulent is voor diverse bestuursraden bij bedrijven, suggereert dat de overbodig geworden ontwikkelaars uiteindelijk heus wel terug kunnen keren binnen de industrie, maar dat ze wel enige tijd aan de zijlijn zullen staan.
quote:
“Ik denk dat het waarschijnlijk heel pijnlijk is voor de managers, maar ik denk niet dat het hebben van vaardigheden op dit gebied [game development] een leven vol armoede of beperkingen zal betekenen.
Het is nog steeds waar het gebeurt, en het is net als de pandemie, maar nu moet je bedenken hoe je erdoorheen komt. Rijd met een Uber of zoiets, ga op zoek naar een goedkope plek om te wonen en ga een jaar naar het strand. Maar blijf op de hoogte van het nieuws, want als je eenmaal uit de trein stapt, is het veel moeilijker.
Maar ik ben optimistisch over de toekomst, zelfs voor mensen die onlangs zijn ontslagen. En dit soort dingen herstellen soms veel sneller dan je zou denken, als alles heel onzeker is. Ik neem aan dat mensen een soort fatsoenlijk ontslagpakket hebben gekregen, en tegen de tijd dat dat afloopt... nou ja, weet je, dat is het leven.”
Hij voegt toe dat het opwindende aan deze industrie is dat je nooit echt de kans krijgt om depressief te worden. Hij vergelijkt het met een game: er komen dingen op je pad en je moet door blijven gaan. Hij snapt dat er soms trieste omstandigheden zijn, maar dit is niet voor altijd en ook niet de eerste keer.
Heeft Deering een punt of zit hij juist te ver van het vuur om hier zinvolle uitspraken over te doen?
|
